Browsing Tag

Ziek

Review

De honderd jaar van Lenni & Margot | Marianne Cronin | Review

Dit boek over Lenni & Margot klonk als lekker leesvoer, niet te ingewikkeld, ideaal voor een avondje (of 2 of 3) thuis op de bank. En dat is precies wat het is, een lief verhaal dat lekker wegleest en doet glimlachen.

De honderd jaar van Lenni & Margot | Marianne Cronin | Cover

Boekdetails:
De honderd jaar van Lenni & Margot (The One Hundred Years of Lenni and Margot)
Marianne Cronin (Vertaling: Marion Drolsbach)
Ambo|Anthos 202
0
⭐⭐⭐

door naar het vervolg van dit bericht
Review

Het zoutpad | Raynor Winn | Review

Bladzijde 26, zin 1: “Toen Rowan drie jaar was, had ik haar in ons busje meegenomen voor een rit van zestig kilometer.”

Het zoutpad | Raynor Winn

Een bijzonder en inspirerend verhaal! Het deed me denken aan Wild van Cheryl Strayed en toch is het heel anders. Maar als je houdt van verhalen over opnieuw beginnen, tegenslag verwerken en jezelf (opnieuw) leren kennen dan moet je dit boek gewoon lezen. Dan krijg je de prachtige natuur er van mij als bonus bij 🙂

door naar het vervolg van dit bericht
Review

100 gelukkige dagen | Fausto Brizzi | Review

Bladzijde 26, zin 1: “Jullie hebben vast al begrepen dat ik gefascineerd ben door uitvindingen en daarom kunnen we niet verdergaan met de beschrijving van de personages voordat we een van de belangrijkste mysteries in de geschiedenis van de mensheid hebben ontrafeld, namelijk: wie heeft de gefrituurde donut bedacht?”

100 gelukkige dagen | Fausto Brizzi

Een boek met een vrolijke titel en vrolijke cover, ergens afgelopen zomer schreef ik het al op mijn noglezenlijst, gewoon om een keertje te lenen bij de bieb. Maar het boek dook was ineens een optie bij Elly’s Choice en zodoende kreeg het een plekje op mijn e-reader. Op weg naar mijn werk las ik dus 100 gelukkige dagen en ik werd er blij van! Nou ja, ook wel een beetje verdrietig want het is ook wel een verdrietig boek, maar over het algemeen vooral blij. 🙂
door naar het vervolg van dit bericht

Review

Review: Een weeffout in onze sterren | John Green

Bladzijde 26, zin 1: “Admittedly, my Cancer Miracle had only resulted in a bit of purchased time.”

The fault in our stars | John Green (Een weeffout in onze sterren)
Ook als dit boek niet op mijn flowboekenchallenge-lijst had gestaan had ik het gelezen. Het krijgt zo ontzettend veel goede reviews. Het staat volgens mij al minstens drie jaar op mijn noglezen-lijst, maar ik het is nooit in de bieb aanwezig (ik doe niet aan reserveren). Dus toen ik voor mijn verjaardag boeken uit mocht zoeken, moest ik dit wel meenemen. In het Engels voor de verandering. Ik was heel benieuwd of het alle ophef waard is, maar dat is het absoluut, wat een rollercoaster van emoties!
door naar het vervolg van dit bericht

Review

Review: Het Kinderziekenhuis | Chris Adrian

Het Kinderziekenhuis / Chris AdrianHet kinderziekenhuis is tweede boek in het kader van mijn Flow boekenchallenge en meteen een boek dat ik zelf niet zo snel zou pakken, ondanks de lovende quotes op de cover. Het oogt wat somber en ik ben ook niet heel erg into kinderen. Dus of een boek over een kinderziekenhuis iets voor mij zou zijn?

Bladzijde 26, zin 1: “Maar Jemma had echt altijd gewoon vanzelf geweten wat verkeerd was en ervoor gekozen, en nu dus ook.”

 

door naar het vervolg van dit bericht

Review

Voor jou | Jojo Moyes | Review

Bladzijde 26, zin 1: “Ik ben niet dom.”

Omdat ik de boeken van Jojo Moyes overal lijk Voor jou | Jojo Moyes | Bladzijde26.nlte zien, was ik inmiddels best benieuwd naar Voor jou. De bieb bood (alweer) uitkomst, ze hadden zowaar een exemplaar in de kast en dus kon ik dit weekend met boek en kop thee wegkruipen in mijn supercomfy paarse stoel. door naar het vervolg van dit bericht

Review

Review: De stad der blinden | José Saramago

Bladzijde 26, zin 1: “De man met wie ze had afgesproken kende ze al, hij had geen bezwaren gemaakt toen ze hem had gewaarschuwd dat ze haar bril niet mocht afzetten, overigens nog voor de oogarts haar dat had geboden, hij had het zelfs leuk gevonden, dat was weer eens wat nieuws.”

Dit boek las ik al eerder en ik denk dat ik het nog De stad der Blinden | Jose Saramago | Bladzijde26.nlwel vaker zal lezen, ondanks dat het helemaal geen fijn boek is. Het is niet leuk om te lezen, eerder zelfs beklemmend. Maar het concept is buitengewoon interessant én het boek is goed geschreven.

Waar gaat De stad der blinden over?

In De stad der blinden raakt de gehele bevolking van een stad van het één op andere moment blind. Niet allemaal tegelijk, de blindheid lijkt zich als een virus te verspreiden. De witte ziekte wordt het genoemd, omdat de blinden een verzengend wit zien. Omdat niemand weet hoe dit te stoppen plaatst de overheid de blinden en de vermoedelijk besmetten in quarantaine. Eerst zijn ze met weinig, maar al snel zijn ze met tientallen blinden opgesloten. En ja, wat gebeurt er dan? Wat zou je zelf doen? Hoe zou jij reageren?

Onder de blinden is één ziende, de vrouw van de oogarts, om redenen die niemand kent is zij niet blind geworden. Maar ze heeft zich wel samen met haar blinde man in quarantaine laten plaatsen. Door haar ogen zien we wat er gebeurt. We zien hoe de blinden omgaan met hun plotselinge blindheid, met de honger, de angst en de wanhoop. De vrouw van de oogarts probeert zo goed en kwaad als het gaat te helpen en wordt het middelpunt en de redding van een klein groepje op haar aangewezenen.

Wat vind ik ervan?

De vrouw van de oogarts staat centraal in dit verhaal, maar het verhaal wordt verteld door een onzichtbare derde, die steeds bij het groepje is en de vrouw overal volgt. Dat maakt dat je het gevoel hebt naar een film of documentaire te kijken. Heel prettig in dit geval.

Komma’s en hoofdletters

Saramago heeft een heel typische stijl van schrijven, waar ik in het begin echt even aan moest wennen. Waar een ander bij een dialoog gebruik maakt van aanhalingstekens, bedient hij zich uitsluitend van komma’s en hoofdletters. Dit levert soms hele lange en verwarrende zinnen op, maar sinds ik er aan gewend ben vind ik het prachtig, het maakt de dialogen levensecht. Een voorbeeld van zo’n dialoog tussen de oogarts en de eerste blinde (bladzijde 16):

“De dokter vroeg, Heeft u dat ooit eerder gehad, ik bedoel, dit hier, of iets soortgelijks, Nee, dokter, nog nooit, ik draag niet eens een bril, En het gebeurde ineens, zei u, Ja, dokter, Alsof het licht uitging, Eerder alsof het licht aanging, Heeft u de afgelopen dagen iets vreemd aan uw ogen gemerkt, Nee, dokter, Zijn er of zijn er blinden geweest in uw familie, Voorzover ik weet niet, Heeft u suikerziekte, Nee, Syfilis, Nee, Hoge bloeddruk in de aders of hersenen, In de hersenen weet ik niet, de rest in ieder geval niet, op mijn werk worden we regelmatig gekeurd, Heeft u vandaag of gisteren een harde klap op uw hoofd gehad, Nee, Hoe oud bent u, Achtendertig, Goed, dan zullen we uw ogen maar eens bekijken.”

Geen namen

Ook apart is in dit boek is dat de hoofdpersonen geen namen hebben maar worden aangeduid met hun beroep of een kenmerk. Zoals de vrouw van de oogarts, de oogarts, de eerste blinde, de vrouw van de eerste blinde, het meisje met de zonnebril, het schele jongetje en de hond met de tranen. Het maakt het verhaal objectiever, meer documentaire-achtig.

Aanrader!

Kortom een aanrader dit boek, vanwege het concept én vanwege de mooie zinnen. Een boek dat je aan het denken zet.

De stad der blinden (Ensaio sobre a Cergueira)
José Saramago
Meulenhoff, 1998
Boek 6/53 #boekperweek