Bladzijde 26, zin 1: “Ze was er bijna even slecht in als mijn collega’s op kantoor.”
Opvallende titel, onweerstaanbare cover, intrigerende eerste zin. Dit boek moest ik wel lezen! En toch had ik het weer bijna weggelegd zo irritant vond ik de hoofdpersoon. Ben blij dat ik heb doorgezet 🙂 Uiteindelijk bleek het toch erg fijn.
Bladzijde 26, zin 1: “Nou, heb je het onthouden?”
Op zoek naar een fijn boek om te kopen van mijn verjaardagsgeld, vond ik Lampje. Ik denk dat ik het al op Instagram had gezien, maar dat weet ik niet zeker. Het sprak me in ieder geval heel erg aan. De boekenfan achter de kassa was meteen heel enthousiast, “heel mooi” zei hij, “volgend jaar een gouden griffel”. En nu ik het gelezen heb, kan ik niet anders dan dat beamen. Ik heb er een nieuw lievelingsboek bij. ♥
Bladzijde 26, zin 1: “Juf Geraldine was in die tijd iedereen zijn lievelingsbegeleider.”
Van mijn verjaardagsboekenbon kocht ik onlangs dit boek, geïnspireerd door de keuze van het Nobelprijscomité (lees ook mijn post over literatuurprijzen) én omdat ik De rest van de dag erg goed vond. Ik las het tijdens ons tripje naar Valencia en het boeide me zo dat ik vlak voor de terugvlucht nog een nieuw boek kocht, want dit was alweer uit.
Bladzijde 26, zin 1: “Er bestond kennelijk een geheime mannencode die van twintigjarige gladjakkers werd doorgegeven aan beschroomde achttienjarigen, die je, had je je hem eenmaal eigen gemaakt, in staat stelde om meisjes te versieren en er, onder bepaalde omstandigheden, ‘mee te foezelen’.”
Alsof het voorbij is las ik in 2012 al voor het eerst, ruim voor Bladzijde26 ontstond dus. Toen schreef ik: “Man van +-60 kijkt terug naar toen hij +-20 was. Z’n geheugen blijkt niet erg betrouwbaar. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.” Daarna las ik het al weer eens opnieuw, maar die keer zonder aantekeningen te maken. Nu was dus de derde keer, maar mijn eerste aantekening klopt nog steeds. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.
Bladzijde 26, zin 1: “En dus verdwaalde de prinses in het bos.”
Opnieuw een jeugdboek, maar wel een van mijn #flowboekenchallenge-lijst en zeer het lezen waard, ook voor volwassenen.
Bladzijde 26, zin 1: “Zijn vader, die vanuit Haïti naar New York was geëmigreerd, was gestorven toen JB drie was, en hoewel hij graag mocht denken dat hij zich zijn gezicht kon herinneren – vriendelijk en zachtmoedig, met een smal snorretje en wangen die rond werden als appeltjes wanneer hij glimlachte – zou hij nooit weten of hij alleen maar dácht dat hij het zich herinnerde, doordat hij was opgegroeid met de foto van zijn vader die op het nachtkastje van zijn moeder stond, of dat hij dat werkelijk deed.”
Een klein leven is me al vaak getipt en stond daarom ook al een tijdje op mijn e-reader te wachten. Maar nu ik het gelezen heb, wou ik dat ik er eerder aan begonnen was: wat een prachtig verhaal!
Bladzijde 26, zin 1: “Iedereen zei dat ik vaders lieveling was.”
Deze zomer lijkt de tegenstelling tussen zwart en blank in de VS een thema in mijn boekenkeuze te zijn. Ik las al het prachtige Kom naar huis van Julie Kibler, ik luister inmiddels naar Terug naar het Zuiden van Kathleen Grissom (schrijver van The Help) en ik las dus ook Witte vleugels, zwarte vleugels.
Bladzijde 26, zin 1: “Maar zij waren nog best en hadden de prima sardines om er de geur en aantrekkelijkheid aan te verlenen.”
Een echte klassieker. In een prachtig geïllustreerd jasje. Die moest ik wel lezen (en hebben) toch? Tot mijn verbazing staat hij niet op mijn #flowboekenchallenge-lijst, maar ik ben heel blij dat hij sinds oktober in onze boekenkast staat.
Bladzijde 26, zin 1: “Pegoretti is een jazzfreak.”
Het enige boek van de zes waarmee ik al in mijn handen gestaan had bij de boekhandel. Dat was dus een gelukje. Ik kende al wat korte verhalen van Wagendorp, vaak gepubliceerd in speciale uitgaven ter gelegenheid van de Tour de France. Ik was dus erg nieuwsgierig naar dit boek.
Volgens Wagendorp gaat het boek over tijd, tijd die verstrijkt, over vriendschap en dus niet per sé over wielrennen. Natuurlijk er wordt gefietst in het boek, de Mont Ventoux wordt beklommen. Maar het verhaal gaat om de wisselwerking tussen de hoofdpersonen. Over hoe zij allemaal op hun eigen manier met een gebeurtenis uit hun gezamenlijke verleden omgaan. Heel verschillende hoofdpersonen die scherp worden neergezet. Er zitten leuke vondsten in, zoals de eigenaar van het reisbureau die zelf helemaal niet van reizen houdt. Ook dat de vriendengroep bestaat uit 5 mannen en 1 vrouw vind ik interessant. Dat doet toch iets met de dynamiek binnen zo’n groep.
Het verhaal zelf is een continue wisseling tussen het nu en het vroeger (tijd dus), het wordt verteld vanuit het perspectief van Bart in het nu. Hij kijkt terug, denkt na, vraagt zich af. Wat gebeurde er nu precies toen ze dertig jaar geleden afreisden om de Mont Ventoux te beklimmen? Waarom verloren ze elkaar uit het oog? Hoe werkten de onderlinge relaties precies? Hoe was de dynamiek? Wie was er verliefd op Laura, en was Laura verliefd op één van hen? Maar ook, hoe is het nu? Wat gebeurt er nu we opnieuw afreizen? Wat denken de anderen? Voelen ze hetzelfde als ik? Waarom doen we dit? Waarom deden we het toen?
Ik vond het een erg fijn boek om te lezen. Een origineel verhaal, lekker geschreven, fijne hoofdpersonen. Vol stof om over na te denken. Leuke vondsten en met, als wielerliefhebber toch ook heel fijn, een wielersausje eroverheen. Kortom een boek dat ik je aanraad zelf te lezen. Laat je me dan weten wat je ervan vindt?
En omdat het nog steeds gaat over de NS Publieksprijs, heb je al gestemd? Update: stemmen hoeft niet meer.
Ventoux
Bert Wagendorp
Atlas Contact, 2013