Soms kom je zo’n boek tegen waar je nul verwachtingen van hebt, maar dat je van stoel blaast. Zo’n boek waarover je wil vertellen aan je beste vriendinnen (@Kim, dit moet je lezen!), aan die altijd lezende vrouw in de trein en aan dat meisje in de boekwinkel. Een buitengewoon gewoon leven is zo’n boek. Meteen, vanaf zin 1: “Dit is juffrouw Ona Vitkus. Dit is haar levensverhaal, opgenomen op een geluidsband. Dit is deel één.”
Bladzijde 26, zin 1: “Ze droeg een roze shirt, dat zo vreselijk gekreukt was dat het leek alsof het gejat was uit een machine in de wasserette.”
Had ik toch helemaal niet gezien dat dit boek een ondertitel heeft: of vertellingen die getuigen van waanzin. Dat was dus toch even een verrassing, maar een leuke!
Dit boek werd me getipt door twee collega’s, dus dat moest ik wel lezen. En ik heb er zeker geen spijt van, prachtig! En heftig, dat ook.
Sinds dit boek in de kast staat lonkte het steeds naar me. Die titel (zo intrigerend), de kleur (zo vrolijk!), de schrijver (behoeft geen toelichting, toch?). Ik kon eigenlijk niet wachten erin te beginnen. Maar voor de afwisseling dwong ik mezelf eerst een paar niet-Murakamis te lezen 🙂 Maar vlak voor Pasen was het eindelijk zover….
Afgelopen januari vierden wij dat we 15 jaar bij elkaar zijn. Als cadeautje van lieve vrienden kregen we toen een eigen glossy met tips hoe het nog 15 jaar met elkaar uit te houden. Superleuk en lief!
Ronja is onweerstaanbaar jeugdsentiment. Onlangs was ik met mijn moeder in Middelburg en natuurlijk gingen we ook even snuffelen (en koffie drinken, en lunchen) bij De Drukkery. Daar lag een hele stapel van dit fijne boekje en die kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij lopen.
Dacht ik zomaar dat dit boek op mijn #
Gekregen voor ons 15-jarig samenzijn 🙂 Dus sowieso een boek met mooie herinneringen. Ik had het al op mijn lijstje staan, want ik las hier en daar al enthousiaste berichten. Helemaal terecht. Heel mooi!
Deze lag alweer eventjes op me te wachten. Ik weet eigenlijk niet waarom ik er niet eerder aan begonnen ben, want Murakamis zijn eigenlijk altijd fijn, ook nu. Al vond ik het niet zo goed als zijn andere.