Bladzijde 26, zin 1: “De planten om me heen rezen op als hoge bomen.”
Dit boek begint met een uitgebreid voorwoord van de auteur, geschreven in 1976, net meer dan 10 jaar na het verschijnen van De geverfde vogel. Hij vertelt hoe het boek zijn leven beïnvloed heeft, hoe mensen en landen zich aangesproken en aangevallen voelden en hoe hij, en mensen die hem na stonden, werden belaagd. Hij klinkt bitter en trots. Het maakte mij erg nieuwsgierig.
Bladzijde 26, zin 1: “Na het opbrengen van haar maquillage zocht ze haar kleding uit.”
Zo stom, heb ik vorige week woensdag m’n best gedaan om dit boek uit te lezen om op donderdag mijn review te kunnen plaatsen, plaats ik deze toch pas vandaag. En eigenlijk zonder geldig excuus, gewoon even geen zin… mag dat ook? Het zal wel met het boek te maken hebben, ik had erg veel moeite om erin te komen en ik vind het ook een lastig boek om te reviewen.
Bladzijde 26, zin 1: “De piloot was kilometers boven het nachtelijke Leningrad uit zijn vliegtuig gesprongen.”
Yes, het was alweer tijd voor een #flowboekenchallenge-boek. Deze had ik beslist niet zelf uitgekozen, ik vind de titel maar niets, en rood op zwart is ook niet mijn favo kleurencombi. Ja, ik weet “Don’t judge a book by it’s cover”… maar toch, ik zou het niet zelf gekozen hebben. Wat maar meteen weer eens het waarheidsgehalte van deze quote bewijst, want ik heb dit boek met veel plezier (en afschuw) gelezen.
Februari 2011 | Maurits Rubenstein | Uitgeverij Rubenstein
“Dit heb ik laatst gelezen. Was veel te snel uit. Het heeft 319 pagina’s, maar van mij hadden het er 600 mogen zijn. Als ik eenmaal in een boek zit, zit ik er helemaal in. Het onderwerp hoeft niet per se geniaal te zijn, maar dan kan het nog wel knap geschreven zijn, en dat is hier zo.
Het gaat over twee jongens in Leningrad in de Tweede Wereldoorlog. Ze zitten in de gevangenis en worden er door de officier uitgehaald. Zijn dochter gaat namelijk trouwen en er moet een taart gebakken worden. Voor een taart zijn eieren nodig – en die zijn schaars. De jongens mogen vrij, op voorwaarde dat ze terugkomen met twaalf eieren. Er zit humor in en het is bij tijden erg dramatisch. Een prachtig geschreven boek. “
Eens! Ook van mij had dit boek best 600 pagina’s mogen hebben.
Precies wat Maurits zegt, het gaat over twee jongens in Leningrad in de Tweede Wereldoorlog. Eén is militair maar wordt verdacht van desertie, de ander is betrapt terwijl hij met vrienden een dode Duitse piloot beroofde. Samen gaan ze op zoek naar een dozijn eieren voor de taart van de kolonelsdochter in ruil voor hun vrijheid. Stad der dieven vertelt het verhaal van hun bizarre zoektocht in oorlogstijd.
Ik vond dit een bijzonder en goed boek. Het is bij vlagen hilarisch, maar Benioff schuwt ook het drama niet. Door de zoektocht naar eieren als uitgangspunt te gebruiken heeft hij volop de ruimte om de beide jongens met alle verschrikkelijke aspecten van de oorlog in aanraking te brengen. Honger, kou, wanhoop, wreedheid, het komt allemaal voorbij. Toch schrijft hij ook met gevoel voor humor, zwarte humor dat wel, maar toch, ik vind het knap met zo’n zwaar thema. Je zou erover kunnen discussiëren of het gepast is in een boek over de oorlog, ik denk van wel, mits met respect toegepast en dat heeft Benioff zeker gedaan. Een aanrader.
Vind jij dat het kan, humor in een boek over zo’n gruwelijke periode als de Tweede Wereldoorlog?
Challenge-updates:
Boek 46/53 #boekperweek
Boek 08/102 #flowboekenchallenge
Volgende review (as donderdag): De boekhandelaarster uit Orvieto | Valentina Pattavina
De stad der dieven (City of thieves) | David Benioff (Vertaling: Sandra van de Ven) | Signatuur 2009 | ♥♥♥♥
Bladzijde 26, zin 1: “Die zit in haar geheel in België, dus daar zal ik een dezer dagen wat aan moeten doen.”
Dit boek lag de afgelopen weken op mijn nachtkastje, ik denk al voor de tweede of derde keer sinds ik het in mijn bezit heb (een jaartje of 10), dat zegt al wel iets denk ik.
Het boek is verfilmd, met Penelope Cruz en Nicolage Cage in de hoofdrollen. Misschien dacht je het al, maar ik heb de film inderdaad nog nooit gezien dus geen idee of het wat is, op IMDB scoort hij slechts een mager zesje (of moet ik zeggen een dikke 5?), de film laat ik dus maar voor wat het is. Het boek daarentegen is zeer de moeite waard (en een hele dikke pil, je bent er dus wel even zoet mee).
Bladzijde 26, zin 1: “Hoewel Dita nog maar een paar dagen bibliothecaresse is, heeft ze het gevoel dat ze het werk al weken of maanden doet.”
Op een dag als vandaag past een boek als dit. Zeventig jaar geleden alweer, maar laten we nooit vergeten wat er toen is gebeurd en laten we er altijd voor waken dat we opnieuw in zo’n situatie terecht komen.
Bladzijde 26, zin 1: “Ramiro wachtte al op me.”
Het verhaal van Het geluid van de nacht:Dit is het verhaal van Sira. Ze wordt geboren in 1911 en groeit op in een armoedige buurt in Madrid. Al heel jong gaat ze aan het werk in een naaiatelier, net als haar alleenstaande moeder. Maar de tijden veranderen en met naaiwerk valt al snel geen geld meer te verdienen. Volgens Sira’s verloofde is leren typen de oplossing, want dan kan ze voor de overheid gaan werken.
Bladzijde 26, zin 1: “Ze poetsten het zilver en legden het mooiste tafellinnen klaar”.
Na een bezoek aan het herinneringscentrum van Kamp Westerbork kocht ik in dit boek in de museumwinkel. Het herdenkingscentrum vond ik erg indrukwekkend. Er wordt veel gebruik gemaakt van audiofragmenten en dat maakt dat de verhalen heel persoonlijk worden. Echt een aanrader.
Dit boek trouwens ook. Het gaat over Alice Herz-Sommer, op het moment dat het boek geschreven wordt is ze 108 jaar oud (inmiddels is ze overleden, ze werd 110) en de oudste overlevende van een holocaust-concentratiekamp. Het boek verhaalt over het leven van deze inspirerende vrouw die ondanks alles wat ze meemaakte positief in het leven bleef staan. Indrukwekkend, inspirerend en ontroerend.
Jullie weten misschien dat ik niet graag biografieën lees, maar het verhaal van deze vrouw klonk zo bijzonder dat ik het boek toch koos en ik heb zeker geen spijt. Caroline Stoessinger heeft een prettige schrijfstijl waarin haar liefde en respect voor Alice doorklinkt. Soms zelfs iets te veel, want af en toe is het een klein beetje of Alice een soort God is, in alles perfect, maar wie weet, misschien is ze dat ook wel.
Ik heb al heel veel boeken over de Tweede Wereldoorlog en het Jodendom gelezen, ik vind het beide interessante thema’s en er is natuurlijk ook al heel veel over geschreven. Terugkerend onderwerp bij deze thema’s is de levenskracht van de mens, iets wat me iedere keer weer opnieuw fascineert en verbaasd. Zo ook bij dit boek, Alice raakt ongelooflijk veel kwijt en toch wil ze leven, pianospelen, liefhebben. Dat bewonder ik in haar en het inspireert mij. Haar boek ga ik daarom zeker nog eens lezen.
De pianiste van Theresienstadt (A century of wisdom)
Alice Herz-Sommer en Caroline Stoessinger
De Boekerij, 2012
Boek 4/53 #Boekperweek
Bladzijde 26, zin 1: “Met een kreet scheurde ze er een bladzijde uit en verfrommelde hem tot een bal, zodat de inkt uitliep door het zweet in haar handpalmen.”
De lijst van meneer Rosenblum
Of: hoe word je Engelser dan de Engelsen?
Nog niet zo lang geleden las ik een ander boek van deze schrijfster, De roman in de viool, maar ook dit stond op mijn nog-lezen-lijstje. Nu ben ik blij dat ik deze twee boeken in deze volgorde trof, want als ik eerlijk ben weet ik niet of De lijst me overtuigd had ook De roman nog te lezen en ik vond die laatste een erg fijn boek.
Wat er dan mis was met De lijst van meneer Rosenblum? Eigenlijk niets, meneer Rosenblum is een heerlijke, excentrieke man met een waanzinnige droom en een lieve vrouw, Sadie. Het verhaal is prachtig bedacht en mooi weergegeven, maar ik kwam er wat slecht in. Het duurde even voordat ik meneer Rosenblum “mocht”, ik vond in het begin dat hij wat zeurde en overdreef. Toch ben ik blij dat ik het boek gelezen heb, want wat een fantasievol verhaal heeft Natasha Solomons opgetekend.
Over een gevluchte Jood, meneer Rosenblum, die kostte wat kost Engels wil worden. Hij stelt daartoe een lijst met typisch Engelse eigenschappen op en punt 150 is: “Een Engelsman is lid van een golfclub.” Maar hij wordt door geen enkele Engelse golfclub als lid geaccepteerd. Dan rest er volgens hem nog maar één ding, zelf een golfbaan aanleggen. Een absurd plan natuurlijk, maar hij gaat er vol voor en je kan niet anders dan ontzag hebben voor zijn volharding. Het verhaal over zijn kleine stapjes vooruit, de iets grotere tegenslagen en hoe hij en zijn vrouw Sadie hiermee omgaan is hartverwarmend.
De lijst van meneer Rosenblum (Mr. Rosenblum’s list)
Natasha Solomons
Orlando Uitgevers, 2010
Bladzijde 26, zin 1: “Het zijn de mannen van het Geheim Leger die daarvoor gezorgd hebben.”
Over dit boek las ik in mijn favoriete rubriek van het tijdschrift Flow “De boeken van mijn leven”. Het werd omschreven als “één van de allerbeste jeugdboeken”. Dat wekte mijn interesse en ik schreef het op mijn “nog-lezen-lijstje”. Toen ik mezelf later mocht trakteren koos ik voor dit boek. Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden en is het ook alweer een tijdje terug dat ik het las. Gelukkig heb ik toen al wel een blogje geschreven dus daarom vanavond Allemaal willen we de hemel.
Een boek over de oorlog, maar anders dan andere boeken die ik over de oorlog las, de oorlog lijkt soms bijna bijzaak. Het boek vertelt het verhaal van een Vlaams gezin tijdens de oorlog, steeds vanuit het perspectief van één van de drie kinderen. Een heel gewoon gezin dat gewoon verder probeert te leven, maar dat te maken krijgt met ongewone en hartverscheurende keuzes.
Of het één van de allerbeste jeugdboeken is weet ik niet want daarvoor heb ik te weinig andere jeugdboeken gelezen, maar het verhaal raakte me. In al zijn eenvoud, geen woord staat er teveel in de tekst, de personages zijn heel scherp beschreven en het verhaal is bijzonder, heel integer. Ik ga dit boek zeker nog eens lezen.
Lees jij eigenlijk wel eens jeugdboeken?
Allemaal willen we de hemel
Els Beerten
Querido, 2012
