Onlangs de Nobelprijs voor Literatuur, twee weken terug de Man Booker prijs en vorige week de genomineerden voor de NS publieksprijs. Boekenprijzen zijn hot. Er zijn er ook echt heel erg veel, bewijst deze wiki. Maar ik vroeg me af, wat vind ik er eigenlijk van?
NSpublieksprijs
Review: Pogingen iets van het leven te maken | Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar
Bladzijde 26, zin 1: “Mensen met flinke aanvullende pensioenen en vutters krijgen voortaan minder maar hebben nog steeds meer.”
Eigenlijk had ik jullie vanavond een review van Rose van Rosita Steenbeek beloofd, maar zij moet nog maar eventjes wachten, ik heb haar nog niet uit. En dat kwam omdat ik ook in dit boekje begonnen was en dat las toch wel erg gezellig weg, daarom eerst een review van het geheime dagboek van Hendrik Groen.
Zojuist bekend geworden bij De Wereld Draait Door, de winnaar van de NS Publieksprijs 2014 is Kieft van Michel van Egmond. Niet mijn favoriet, maar ik denk wel een verdiende winnaar.
Gefeliciteerd!
Bladzijde 26, zin 1: “Van wie?”
Stijl
Ik weet niet wat het is met Herman Koch. Het verhaal is interessant, het is in een leuke vorm gegoten, het krijgt goede recensies en toch word ik er niet blij van. Het heeft iets met zijn schrijfstijl te maken, ik word er kriegel van, ik kan niet eens goed uitleggen waarom. Het heeft denk ik met de lengte van de zinnen te maken, het ritme dat erin zit, het irriteert me, het leest knauwerig. Jammer want zoals gezegd, het verhaal van Geachte heer M. is interessant en de gekozen vorm (het is geschreven vanuit verschillende personages, maar vooral in brieven gericht aan heer M) maakte mij heel benieuwd.
Stem
Ik houd ervan als verhalen vanuit verschillende invalshoeken verteld worden, toen ik hoorde dat dit bij Geachte heer M. ook het geval was maakte dat ik dacht dat dit boek een kanshebber zou kunnen zijn voor mijn NS publieksjurystem. Maar helaas, het mocht niet zo zijn. Het is simpelweg geen boek voor mij door de stijl van de auteur. Ter vergelijk heb ik Het Diner er even bij gepakt, maar daar had én heb ik hetzelfde gevoel van irritatie bij. Maar als jij dat niet hebt, dan denk ik dat dit toch een aanrader is.
Waar gaat Geachte heer M. over?
Het gaat over de schrijver M., hij schreef een jaar of 30 geleden een bestseller over een verdwenen leraar. Het “waargebeurde” verhaal waarop hij zijn boek heeft gebaseerd is nooit opgehelderd, de leraar is nooit gevonden. Het boek van M. suggereerde dat de leraar vermoord was door de leerlingen die hem het laatst hebben gezien, een 17-jarige scholiere waarmee hij een affaire had gehad en haar nieuwe vriendje.
Sindsdien is M. een gevierd schrijver, al heeft hij nooit meer zo’n bestseller geschreven als dat over de verdwenen leraar. Eigenlijk is hij op z’n retour en alleen nog bekend bij mensen van zijn eigen leeftijd en ouder, maar dat wil hij liever niet toegeven. De briefschrijver is zijn onderbuurman, deze heeft duidelijk nog een appeltje te schillen met M. en het hoe, wat en waarom wordt langzaam duidelijk. Het einde vond ik onbevredigend, ik blijf nog met vragen zitten, maar als ik die hier benoem verklap ik te veel.
Wat vond jij ervan? Herken je mijn aversie tegen Koch’s schrijfstijl? En heb jij nog losse eindjes, op is alles op zijn plaats gevallen?
Dit was het zesde en laatste boek dat ik las in het kader van de NS Publieksprijs. Ik hoop dat je het leuk vond om mijn boekbesprekingen te lezen en dat ik volgend jaar weer kernjurylid mag zijn, het bevalt me wel ;-). Heb je eigenlijk al gestemd? Zo niet, dat kon hier, maar hoeft inmiddels niet meer.
Geachte heer M.
Herman Koch
Ambo | Anthos, 2014
Bladzijde 26, zin 1: “De Sint Vituskerk is afgeladen.”
“Goede cover” dat is het eerste wat ik dacht bij dit boek, lekker opvallend en anders. Debet is een vervolg op De Eetclub maar kan ook los gelezen worden, gelukkig maar want De Eetclub staat nog niet op mijn “gelezen-lijst”. De personages uit het boek zijn wel overwegend hetzelfde blijkt gaandeweg het verhaal, maar ik heb het niet als gemis ervaren dat ik De Eetclub niet gelezen heb.
Waar gaat Debet over?
Debet is een lekker boek. Het speelt 30 jaar later, Karen is getrouwd met Michel en denkt het allemaal voor elkaar te hebben. Tot Michel een ernstig auto-ongeluk krijgt en sterft. Karen’s zekerheden blijken ineens heel onzeker, er lijkt van alles aan de hand. Terwijl ze haar grip op haar leven terug probeert te krijgen, raakt ze weer betrokken bij haar vroegere vrienden van de eetclub en dat blijkt niet zo’n heel goed idee.
Wat vind ik ervan?
Ik heb Debet met meer plezier gelezen dan De kraamhulp, ik had niet zo’n sterk trucjes-gevoel (lees mijn blog over De kraamhulp, dan begrijp je hopelijk wat ik hiermee bedoel) en dat was prettig. Wel vind ik de hoofdpersoon, Karen, niet altijd even handig. Dat geeft me dan weer een “dat zie je toch van mijlen ver aankomen”-gevoel. Iets dat ik ook vaak ervaar als ik een James Bond kijk. Maar dat is ook eigenlijk wel een goede typering voor het boek. Het is net als een goede James Bond: soms heb je er gewoon zin in, je weet wat je krijgt, het is spannend en het is op één avond (of twee in dit geval) weer voorbij. Dan weet je hoe het zit en kan je weer verder met de orde van de dag.
Een aanrader dus. Wat vond jij? Verdient Debet de NS Publieksprijs? Stemmen kon hier, maar inmiddels is de winnaar bekend.
Debet
Saskia Noort
Anthos, 2013
… Ventoux van Bert Wagendorp.
Zojuist heb ik mijn stem voor de NS Publieksprijs uitgebracht. Vanwege mijn kernjurylidmaatschap heb ik alle zes de boeken gelezen en Ventoux sprong er voor mij tussenuit. Echt een fijn boek!
6 reviews
Over alle zes de boeken schreef ik een bespreking, vier van de zes staan al live, de beide anderen (Debet en Geachte heer M.) volgen vandaag en maandag. Je kunt nog tot en met woensdag 19 november stemmen, die avond wordt bij De Wereld Draait Door de winnaar bekend gemaakt. Stemmen kan hier. Je kan allerlei leuke prijzen winnen, dus zeker doen! Het geeft niets als je niet alles hebt gelezen, stem gewoon op jouw favoriete boek of schrijver.
Motivatie
Oja, als kernjurylid moet je kort motiveren waarom je op dat boek stemt, dus bij deze:
“Ventoux van Bert Wagendorp heb ik met heel veel plezier gelezen. Het is prettig geschreven, het heeft een origineel verhaal en fijne hoofdpersonen. Een boek dat ik vol enthousiasme aan anderen tip en dat lijkt me bij uitstek een goed criterium om mijn stem op te baseren.”
Bladzijde 26, zin 1: “Pegoretti is een jazzfreak.”
Het enige boek van de zes waarmee ik al in mijn handen gestaan had bij de boekhandel. Dat was dus een gelukje. Ik kende al wat korte verhalen van Wagendorp, vaak gepubliceerd in speciale uitgaven ter gelegenheid van de Tour de France. Ik was dus erg nieuwsgierig naar dit boek.
Waar gaat Ventoux over?
Volgens Wagendorp gaat het boek over tijd, tijd die verstrijkt, over vriendschap en dus niet per sé over wielrennen. Natuurlijk er wordt gefietst in het boek, de Mont Ventoux wordt beklommen. Maar het verhaal gaat om de wisselwerking tussen de hoofdpersonen. Over hoe zij allemaal op hun eigen manier met een gebeurtenis uit hun gezamenlijke verleden omgaan. Heel verschillende hoofdpersonen die scherp worden neergezet. Er zitten leuke vondsten in, zoals de eigenaar van het reisbureau die zelf helemaal niet van reizen houdt. Ook dat de vriendengroep bestaat uit 5 mannen en 1 vrouw vind ik interessant. Dat doet toch iets met de dynamiek binnen zo’n groep.
Perspectiefspel
Het verhaal zelf is een continue wisseling tussen het nu en het vroeger (tijd dus), het wordt verteld vanuit het perspectief van Bart in het nu. Hij kijkt terug, denkt na, vraagt zich af. Wat gebeurde er nu precies toen ze dertig jaar geleden afreisden om de Mont Ventoux te beklimmen? Waarom verloren ze elkaar uit het oog? Hoe werkten de onderlinge relaties precies? Hoe was de dynamiek? Wie was er verliefd op Laura, en was Laura verliefd op één van hen? Maar ook, hoe is het nu? Wat gebeurt er nu we opnieuw afreizen? Wat denken de anderen? Voelen ze hetzelfde als ik? Waarom doen we dit? Waarom deden we het toen?
Ook voor niet-wielerliefhebbers
Ik vond het een erg fijn boek om te lezen. Een origineel verhaal, lekker geschreven, fijne hoofdpersonen. Vol stof om over na te denken. Leuke vondsten en met, als wielerliefhebber toch ook heel fijn, een wielersausje eroverheen. Kortom een boek dat ik je aanraad zelf te lezen. Laat je me dan weten wat je ervan vindt?
En omdat het nog steeds gaat over de NS Publieksprijs, heb je al gestemd? Update: stemmen hoeft niet meer.
Ventoux
Bert Wagendorp
Atlas Contact, 2013
Bladzijde 26, zin 1: “Ze is vier.”
Toevallig zag ik de aflevering van De Wereld Draait Door waarin Willem Kieft en Michel van Egmond vertelden over dit boek. Een typisch mannenboek leek het me, geschreven door een voetbaljournalist over een voetballer. Een voetballer die verslaafd raakt aan coke en drank, dat kan een spectaculair boek opleveren. Maar een mannelijke collega en voetbalfan, duidelijk doelgroep dus volgens mij, zei erover “na 60 pagina’s heb ik het weggelegd, ik vond het saai”.
Moetje
En dat vond ik eigenlijk ook. Natuurlijk is het heftig wat Wim Kieft is overkomen en het is best een interessant boek, maar het was voor mij wel een “moetje”. Zoals ik al eerder zei, ik houd niet van biografieën, en dit zou als schoolvoorbeeld kunnen dienen.
Interview
Het leest vaak als een zeer langgerekt interview, een dialoog tussen schrijver en onderwerp. Als een interview van een pagina of vijf in een tijdschrift of krant had ik het met interesse gelezen, maar het boek telt meer dan 350 pagina’s. Het is dus heel gedetailleerd, veel te gedetailleerd als je het mij vraagt. De inleidende stukjes bij ieder hoofdstuk bijvoorbeeld, een vraag uit het stappenwerkboek van de narcotics anonymous en Kieft’s antwoord, daarop sloeg ik al snel over, dat voegde voor mij niets toe.
Van Egmond
Maar Michel van Egmond schrijft wel prettig en geeft, voor zover ik dat beoordelen kan natuurlijk, een eerlijk beeld van Wim Kieft, hij laat hem in zijn waarde en oordeelt niet. Dat maakt dat ik dit toch wel een aardig boek vind. Te lang, wat saai en ik zou het zeker niet aan iedereen aanraden, maar zijn plek in het rijtje genomineerden vind ik gerechtvaardigd, en dat vond ik voordat ik het las beslist niet.
Heb je trouwens al gestemd? Zo niet, doe het nu meteen even, via deze link.
Update: Kieft wint de NS Publieksprijs 2014
Kieft
Michel van Egmond
Voetbal International, 2014
Bladzijde 26, zin 1: “Als ze pijn kreeg van het extra gewicht van de baby kon ze nauwelijks gaan verliggen.”
Boek twee voor de NS Publieksprijs. Over een psychopate als kraamhulp. Echt zo’n boek voor op vakantie om te lezen als je even een break wilt van je “zware” literatuur. Het is best spannend en leest vlot weg, je hebt het zo uit. Maar je leest het geen tweede keer, althans ik niet. Daarvoor vind ik het verhaal te dun en te nietszeggend, het voelt voor mij als een trucje. Dat klinkt onaardig en misschien denk jij er heel anders over, dat kan natuurlijk en dat is ook zo leuk aan boeken, dat iedereen er iets anders in leest.
Trucje
Ik zal proberen of ik het uit kan leggen. Het is iets wat ik vaker heb bij thrillers, alsof er een format klaarligt dat alleen nog ingevuld hoeft te worden rondom een bepaald onderwerp. Standaardingrediënten, namelijk een hoofdpersoon in kwetsbare situatie, een psychopaat, een sympathieke tegen de stroom inroeiende politieagente, een onsympathieke echtgenoot, een dun liefdesverhaal voor de sympathieke agente enzovoorts enzovoorts. Esther Verhoef beheerst het trucje helemaal en daarom is het toch een leuk boek. Prima als tussendoortje, maar het laat geen diepe indruk achter.
Ik ben benieuwd of jij mijn gevoel over het trucje herkend.
Heb je trouwens al gestemd? Dat kan hier.
Update: Stemmen hoeft natuurlijk niet meer, de winnaar is inmiddels bekend.
De kraamhulp
Esther Verhoef
Ambo | Anthos, 2014
Bladzijde 26, zin 1: “Het is wel hard werken.”
Het eerste boek dat ik las om aan de eed, die ik met mijn hand op mijn boekenhart uitsprak, te voldoen werd: Toen ik je zag. Een boek dat ik niet zelf gekozen zou hebben – ik houd niet van (auto)biografieën – maar waar ik toch wel nieuwsgierig naar was. Bovendien had ik er goede verhalen over gehoord en was het filmpje van Isa erg lief.
Ik begon meteen, in de trein naar huis, en het las gelijk lekker weg, eenmaal thuisgekomen was ik al halverwege. (De reis duurde ook wel iets langer dan gebruikelijk.) Geen fijn verhaal, wel vlot en boeiend geschreven.
Waar gaat Toen ik je zag over?
Het verhaal veronderstel ik eigenlijk bekend. Maar voor wie net onder een steen vandaan gekropen is: Toen ik je zag vertelt het verhaal over Isa’s leven met Antonie Kamerling, over hun liefde en hun geluk, maar ook over de moeilijke periodes, zijn depressies en zijn zelfmoord. Ze vertelt over haar gevoelens bij zijn strijd. Over haar worsteling met zijn depressiviteit en de impact daarvan op haar leven en dat van hun kinderen.
Wat vind ik ervan?
Dat doet ze goed, het is een intens verhaal. De manier waarop ze zichzelf kwetsbaar opstelt door haar twijfels en gedachten achteraf door het verhaal te vlechten, maakt dat het heel dichtbij komt. “Leek dat alleen maar zo?” (blz 70) Je voelt haar worsteling, toen, maar ook nu, had ze het kunnen weten? En misschien erger, had ze het kunnen voorkomen?
Ik kan me voorstellen dat dit boek als je van iemand houdt die lijdt aan depressiviteit ongelooflijk mooi is. Herkenbaar, confronterend en troostend. Fijn dat er iemand is die heeft opgeschreven hoe jij je voelt, hoe het voor jou is en die dat begrijpt. Dat is volgens mij de kracht van dit boek en daarom is het heel fijn dat het er is en dat iedereen het lezen kan.
Toen ik je zag
Isa Hoes
Ambo | Anthos, 2013