Bladzijde 26, zin 1: “Toen Belle Beatties gestolen pop onder mijn strozak vond, was ze woest en stond ze erop dat ik hem onmiddelijk naar de keuken bracht.”
Dit boek zag ik toevallig staan in de bibliotheek, het deed me meteen al denken aan Een keukenmeidenroman en toen ik de aanbeveling op de cover las kon ik het natuurlijk niet laten liggen. Ik heb er geen spijt van, ik las het in één ruk uit.
Bladzijde 26, zin 1: “Geen erge ruzie misschien, maar de toon raakt steeds geïrriteerder en de stemming is verpest.”
Het was deze keer weer tijd voor een boek voor mijn #flowboekenchallenge :). Deze schrijver stond twee keer op mijn noglezenlijst, met Orakelnachten Winterboek. Vanwege de challenge koos ik voor Orakelnacht, maar Winterboek ga ik ook zeker nog eens lezen, want wat een heerlijke ontdekking deze schrijver!
Bladzijde 26, zin 1: ‘Ik had het slechter kunnen treffen,’ zei hij.
Een tijdje geleden zag ik op Twitter dat Meridiaan ambassadeurs zocht voor dit boek. Ik klikte de link eigenlijk vooral aan om eens te kijken hoe dat nou werkte, maar het boek sprak me erg aan (ze spraken over een “rauwe, wonderbaarlijk geschreven en betrokken roman”) en dus waagde ik een kansje. Een paar weken later werd ik verrast met een dikke envelop met daarin een uitgeprint boek 🙂 En vandaag is het dan tijd voor de review. Uiteraard gewoon een review zoals jullie van mij gewend zijn, geen voortrekkerij of whatsoever 😉 maar wel een positieve, want ik ben enthousiast!
Bladzijde 26, zin 1: ” ‘Tsja,’ zei hij dus maar.”
Een boek waarvan de cover vol staat met quotes als “Magistraal debuut” en “Een van de klassieken van de hele westerse literatuur”. Dat beloofde dus wat. De editie die ik leende bij de bieb had bovendien een speciaal geschreven voorwoord van Thomas Verbogt en ook dat was veelbelovend. Toch ben ik nu al een paar dagen aan het dubben over wat ik nu eigenlijk vind van dit boek, ik vond het wat tegenvallen en toch ook weer niet.
Leuk boek! Een echte leestip dus 😉 De titel en ook de flaptekst lijken niet helemaal over dit boek te gaan, maar ik heb zeker geen spijt dat ze me aantrokken. Echt een boek voor als je van lezen houdt, met een boekwinkel en een klassieker in de hoofdrol. Grappig geschreven ook, al moest ik wel even wennen aan haar typeringen. Ze zijn wel heel raak, ik bedoel: het “Overmatig Getatoeëerde en Gepiercete Volkje” zie je toch meteen voor je?
Bladzijde 26, zin 1: “Wat!? Dit is een boekwinkel, geen bibliotheek.“
Bladzijde 26, zin 1: “Ze hoort de baby huilen.”
Kennelijk zat er een thema in de boekcovers die ik koos bij mijn laatste biebbezoek: ook deze kijkt iemand op de rug. Het verhaal Vanuit de verte speelt zich af bij een heel ander type gezin, maar gaat net als bij Het spijt me zo ook over hoe om te gaan met schuldgevoel.
Nu haar moeder op sterven ligt en ze voor het afscheid terugreist naar haar geboorteplaats in Canada, kijkt Nathalie terug naar haar jeugd. Waarom ging ze weg? Waarom ging ze zo zelden terug? En waarom wil ze niet dat haar huidige man kennismaakt met haar familie? Allemaal vragen die je als lezer binnen no-time aan jezelf stelt, wat is daar gebeurt?
Ze beschrijft haar familie als vrome hardwerkende mensen, melkboeren, dichtbij de grens met de Verenigde Staten. Er zijn vier kinderen, waarvan Nathalie de jongste is. Als zij veertien is komt er een nieuwe knecht, River, en met zijn komst komen ook de veranderingen.
Ik vond dit een heel prettig geschreven boek. Het is alsof je door haar herinneringen dwaalt en er zelf bij bent, soms onderbroken door momenten waarop ze het heden en haar huidige worsteling met die herinneringen beschrijft. Het maakte dat ik heel makkelijk het boek ingetrokken werd, ik leefde en voelde echt met Nathalie mee. Soms heb ik dat, dan wil ik eigenlijk niet dat er een einde komt aan het verhaal omdat ik dan afscheid moet nemen van een hoofdpersoon die zo bekend en vertrouwd voelt. Heel mooi!
Vanuit de verte (After River)
Donna Milner
Uitgeverij De Kern, 2008
Bladzijde 26, zin 1: “‘Ik heb een paar brieven voor u om te ondertekenen,’ zei ze.”
Dit boek is 56! jaar geleden al geschreven, en wat is het een leuk boek! Ik heb er echt van genoten en geen moment gedacht dat het ouderwets was. Oké, ik geef toe, ik heb af en toe wel mijn wenkbrauwen opgetrokken, maar het heeft me geen moment echt gestoord (en ook bij boeken van nu trek ik regelmatig mijn wenkbrauwen op).
Het boek is echt heel leuk, vlot en intelligent geschreven, de personages zijn herkenbaar. Caroline voelt bijna als vriendin, en hoewel het zich afspeelt in de jaren vijftig zijn veel onderwerpen ook nu nog actueel. Man/vrouw-relaties op het werk bijvoorbeeld en hoe je als vriendinnen heel verschillend omgaat met dat werk. De één is ambitieus, de ander tevreden met wat ze heeft en de derde wil actrice worden en werkt tot die tijd als serveerster (of typiste in dit geval).
Hetzelfde geldt voor de mannen in hun leven. Het gaat over te veel en te weinig houden van een man, over trouwen, vreemdgaan en zelfs over seks. Want hoewel de setting misschien gedateerd is en we vinden dat we tegenwoordig veel geëmancipeerder zijn dan toen, zijn de thema’s van Van alles het beste absoluut van nu.
Ik vind dit boek dus een absolute aanrader, als je een vrouw bent tenminste, want het is wel echt een vrouwenboek. Maar het is een heerlijk verhaal, echt de Sex and the City van toen. Ik ga het absoluut nog eens lezen.
Van alles het beste (The best of everything)
Rona Jaffe
De Arbeiderspers, 2011
