Bladzijde 26, zin 1: “‘Staat je goed,’ zei ze.”
Oh ironie, schrijf je een review over een roman die bol staat van ingewikkelde zinnen vol mooie woorden, is uitgerekend de eerste zin op bladzijde 26 van doodgewone alledaagsheid. Daarom, speciaal voor jullie, ook de meest Pfeijfferiaanse zin van deze pagina:
“De buitenproportioneel grote klokkentoren van rode baksteen met een witte marmeren omgang en een groen puntdak bracht met zijn asymmetrische plaatsing een belachelijk contrapunt aan in de rationele, paradeerbare ruime, dat juist vanwege het feit dat het concessieloos gewaagd en overdreven was effectief en elegant uitpakte.”
Over dit boek had ik veel goede verhalen gehoord voor ik eraan begon. Het lag al een tijdje in de kast op me te wachten, maar ik moest er even moed en energie voor verzamelen. Het is toch een flinke pil en Pfeijffers teksten lezen ook meestal niet heel gemakkelijk weg. Maar ik ben blij dat ik erin begonnen ben! En had het vervolgens ook zo uit, want het leest ondanks de soms moeilijke woorden en complexe zinconstructies als een trein.
