Bladzijde 26, zin 1: “Weet ik niet, zei ik.”
De cover van dit boek intrigeert me mateloos. Ik vind het op het eerste gezicht namelijk een heel naar beeld, maar als ik dan beter kijk, is het eigenlijk best een mooi gezicht en past het heel goed bij het boekje. Het ligt vast aan mij, maar ik had geloof ik toch een andere afbeelding gekozen voor de cover.
Bladzijde 26, zin 1: “Toen zeven lange jaren na het drama het nieuwe kind geboren werd, hadden ze langzaam maar zeker hun oude gedaante weer aangenomen.”
Na het lezen van De majoor en mevrouw Ali vroeg ik of jullie nog meer boeken kenden waarin ouderen een hoofdrol hebben en na het lezen van Oorlog en terpentijn vroeg ik om Vlaamse literatuurtips. Beide keren werd Diane Broeckhoven genoemd (bedankt Lalagè!) en dus viste ik dit boekje uit de biebkast.
Het is echt maar een dun boekje, 73 pagina’s, een novelle (mooi woord vind ik dat), je hebt het ook in een oogwenk gelezen, maar eigenlijk verdient het meer dan dat.
Bladzijde 26, zin 1: “Ze is daar niet meer.”
Ester Naomi Perquin ken ik van de middelbare school, dat we vriendinnen waren zou een te groot woord zijn. Maar we hadden een leuk contact en brachten pauzes of tussenuren weleens met elkaar door. Ook toen vond ik Ester al een persoonlijkheid, ze had echt wat te vertellen en bekeek de wereld met een bijzondere blik.
Toen ik Binnenkort in dit theater in de bieb zag staan, heb ik het meteen in mijn tas gestopt. Maar daar blijft het niet bij, inmiddels staat het ook op mijn wishlist, zo geniet ik van haar schrijven.