Bladzijde 26, zin 1: “Juf Geraldine was in die tijd iedereen zijn lievelingsbegeleider.”
Van mijn verjaardagsboekenbon kocht ik onlangs dit boek, geïnspireerd door de keuze van het Nobelprijscomité (lees ook mijn post over literatuurprijzen) én omdat ik De rest van de dag erg goed vond. Ik las het tijdens ons tripje naar Valencia en het boeide me zo dat ik vlak voor de terugvlucht nog een nieuw boek kocht, want dit was alweer uit.
Bladzijde 26, zin 1: “Er bestond kennelijk een geheime mannencode die van twintigjarige gladjakkers werd doorgegeven aan beschroomde achttienjarigen, die je, had je je hem eenmaal eigen gemaakt, in staat stelde om meisjes te versieren en er, onder bepaalde omstandigheden, ‘mee te foezelen’.”
Alsof het voorbij is las ik in 2012 al voor het eerst, ruim voor Bladzijde26 ontstond dus. Toen schreef ik: “Man van +-60 kijkt terug naar toen hij +-20 was. Z’n geheugen blijkt niet erg betrouwbaar. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.” Daarna las ik het al weer eens opnieuw, maar die keer zonder aantekeningen te maken. Nu was dus de derde keer, maar mijn eerste aantekening klopt nog steeds. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.
Bladzijde 26, zin 1: “Zijn vader, die vanuit Haïti naar New York was geëmigreerd, was gestorven toen JB drie was, en hoewel hij graag mocht denken dat hij zich zijn gezicht kon herinneren – vriendelijk en zachtmoedig, met een smal snorretje en wangen die rond werden als appeltjes wanneer hij glimlachte – zou hij nooit weten of hij alleen maar dácht dat hij het zich herinnerde, doordat hij was opgegroeid met de foto van zijn vader die op het nachtkastje van zijn moeder stond, of dat hij dat werkelijk deed.”
Een klein leven is me al vaak getipt en stond daarom ook al een tijdje op mijn e-reader te wachten. Maar nu ik het gelezen heb, wou ik dat ik er eerder aan begonnen was: wat een prachtig verhaal!