Een paar jaar geleden las ik van Nina Polak: Wij zullen niet te pletter slaan. Ik was toen erg onder de indruk van haar schrijfstijl. Onlangs las ik in de krant dat ze een nieuw boek schreef: Gebrek is een groot woord. Dat kreeg meteen een plek op mijn verlanglijstje en heeft daar maar heel kort opgestaan. Ik was té nieuwsgierig!
Bladzijde 26, zin 1: “Ze vertelden me trouwens dat je misschien wel komt deze zomer.”
Bladzijde 26, zin 1: “Hebt u nog pijn?”
Dacht ik zomaar dat dit boek op mijn #flowboekenchallenge-lijst stond. Mooi niet dus, dat is een andere titel (De dochter van een minnares). Toch intrigeerde het kennelijk genoeg om mij te overtuigen dit te lezen. Maar mijn leven redden, dat deed het niet (en is gelukkig ook helemaal niet nodig).
Minuut 26, zin 1: “After all, it was okay, wasn’t it?”
Dit boek luisterde ik alweer een paar weken terug met heel veel plezier. Omdat ik het altijd lastig vind om over een luisterboek te schrijven, zeker als ze ook nog eens in het Engels zijn, hikte ik een beetje tegen deze review aan. Maar dit boek verdient wel echt een plekje op Bladzijde26, er zit zoveel boekenliefde in. Ik luisterde trouwens ook een ander boek van haar: Café Zon & Zee, ook fijn!
Bladzijde 26, zin 1: “Zacht.”
Vorige week waren we in Amsterdam (we bezochten de expositie Hollandse meesters in de Hermitage, prachtig!) en toen stapten we ook even binnen bij boekhandel Atheneum. Met twee boeken in mijn tas stapten we weer naar buiten, waaronder dit prachtige en ontroerende Verdriet is het ding met veren. Een bijzonder cadeautje voor mezelf.
Om te beginnen:
Lieve Bladzijde26-lezer,
wat was ik blij met jou in 2017 én wat ben ik blij dat je er ook in 2018 weer bent! Ik wens je een heerlijk jaar vol boeken, geluk, zonnestralen, regenbogen, meer boeken, vriendschap, bubbels, slingers, liefde, lees- en ander plezier.
Laat het sprankelen!
Liefs, Marloes
En dan nu, review-tijd:
Minuut 26, zin 1: “Jullie zijn toch nog niet klaar?”
Soms is er niets fijner dan een luisterboek, en zo rond de kerstdagen was dat absoluut het geval. Lekker in huis rommelen, koken, een beetje haken en tegelijkertijd luisteren naar een fijn verhaal, heerlijk! Honderd stukjes van mij heb ik met veel plezier geluisterd, het was precies waar ik zin in had, niet te ingewikkeld, een creatief idee en eindeloos romantisch.
Bladzijde 26, zin 1: “Ramon was een fbi-agent die enorm zijn best had gedaan zijn identiteit geheim te houden terwijl hij onze landsgeheimen aan de Russen verkocht, om vervolgens zijn vingerafdrukken achter te laten op de Hefty-vuilniszakken die hij gebruikte om de gestolen documenten af te leveren.”
Door Kerst ben ik iets vertraagd met mijn dinsdagrecensie, maar hier is ie dan toch: Ik ben Pelgrim van Terry Hayes. Vorig jaar ontkwam je bijna niet aan dit boek, zoveel marketingbudget werd er tegenaan gesmeten. Ik word daar altijd wat recalcitrant van en koos ervoor het toen niet te lezen. Maar omdat een vriendin het me tipte, ben ik er toch in gedoken. En eerlijk is eerlijk, het leest als een trein.
Bladzijde 26, zin 1: “Er bestond kennelijk een geheime mannencode die van twintigjarige gladjakkers werd doorgegeven aan beschroomde achttienjarigen, die je, had je je hem eenmaal eigen gemaakt, in staat stelde om meisjes te versieren en er, onder bepaalde omstandigheden, ‘mee te foezelen’.”
Alsof het voorbij is las ik in 2012 al voor het eerst, ruim voor Bladzijde26 ontstond dus. Toen schreef ik: “Man van +-60 kijkt terug naar toen hij +-20 was. Z’n geheugen blijkt niet erg betrouwbaar. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.” Daarna las ik het al weer eens opnieuw, maar die keer zonder aantekeningen te maken. Nu was dus de derde keer, maar mijn eerste aantekening klopt nog steeds. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.
Bladzijde 26, zin 1: “Haar oudere broer ging naar Princeton.”
Vorige week was ik met mijn broertje in Antwerpen, gewoon zomaar om eens goed bij te praten, wat te shoppen en omdat het gezellig is. Al slenterend kwamen we ook voorbij ’t Stad Leest, een heel fijne boekhandel en daarbinnen trok dit boek mijn aandacht. Eerst de cover met de roze enveloplook en de titel. En toen de achterflap, want daar stond:
“5 oktober, 13.34 u.
Daar staat ze. (…)”
Omdat 5 oktober mijn verjaardag is (ja, nog twee nachtjes slapen maar) leek het voor mij bedoeld. Dus ging het mee, inmiddels heb ik het ook al gelezen, wat een heerlijk debuut!
Dit boek werd me getipt door twee collega’s, dus dat moest ik wel lezen. En ik heb er zeker geen spijt van, prachtig! En heftig, dat ook.
Deze lag alweer eventjes op me te wachten. Ik weet eigenlijk niet waarom ik er niet eerder aan begonnen ben, want Murakamis zijn eigenlijk altijd fijn, ook nu. Al vond ik het niet zo goed als zijn andere.