Bladzijde 26, zin 1: “Margot en ik geven vaak voorstellingen, want daar zijn we erg goed in.”
Ergens vorig jaar keek ik op de blog van Flow een prachtig mooi filmpje. Het was de trailer van dit boek (ja, blijkbaar hebben ook boeken trailers) en het deed precies wat trailers moeten doen, het maakte me ontzettend nieuwsgierig naar het verhaal. Ik ben benieuwd of dat bij jou ook zo is…
Deze maand deed ik mee aan Ik lees Frans van Literasa, ik ben dol op dat soort thema’s dus ik vond het erg leuk om te doen en ik wil de boeken die ik las ook graag wat aandacht schenken. Maar om nou te voorkomen dat dit blog straks alleen nog maar reviews bevat besloot ik om dat in de vorm van een 3-in-1-review te doen, wat eigenlijk niet meer is dan drie kleinere reviews in één blogpost…
Terwijl ik schrijf luister ik trouwens naar een ernstige, maar wel heel toepasselijke guilty pleasure. Grijsgedraaid toen ik nog op de middelbare school zat (ook toen al guilty pleasure) en jaren niet gehoord: D’eux van Céline Dion… en heel gênant, ik kan sommige liedjes nog steeds woord voor woord meezingen.
De onnozele hals (Histoire du véritable Gribouille)
George Sand (Vertaling: Rosalien Witsen)
De Geus 2014
♥♥♥
Een sprookje over een goede en eerlijke jongen die in de wereld van hommels, bijen en mieren terechtkomt. Zolang meneer Hommel aan de macht is gaat het steeds slechter met de wereld, aan Gribouille de taak om de wereld te redden van dit lot met behulp van de feeënkoningin en haar bloemenvolk.
Ik ben dol op sprookjes en heb dus genoten van dit fantasievolle verhaal. Het doet wel wat ouderwets aan, maar dat is geen wonder, George Sand schreef dit al in 1837. De uitgave die ik las (uit de e-bookscollectie van de bibliotheek) bevat tekeningen van haar zoon Maurice. Zoals het hoort bij een sprookje is het een verhaal met een moraal, maar zoals het ook hoort bij een sprookje, geeft dat helemaal niets. Ik werd er blij van!
Het grote avontuur (Le grand Meaulnes)
Alain-Fournier (Vertaling: Max Nord)
Singel Uitgeverijen 2006
♥♥♥♥
Ook dit is een oudje, geschreven in 1909 toen Alain-Fournier 22 was. In een klein Frans dorpje wordt op een dag de 17-jarige Meaulnes in een onderwijzersgezin opgenomen. Op een zwerftocht rond het dorp verdwaalt Meaulnes en komt terecht op een geheimzinnig landhuis waar een bruiloftsfeest wordt gevierd. Het geheel doet sprookjesachtig en mysterieus aan en eindigt voortijdig omdat het huwelijk onverwachts wordt afgeblazen. De dochter des huizes maakt echter grote indruk op de jonge man, hij wordt verliefd op haar en leeft daarna nog slechts om haar terug te vinden. Het landhuis lijkt echter onvindbaar en het avontuur wordt geheimzinniger en Meaulnes raakt steeds meer geobsedeerd.
Wat een mooi boekje dit! Ik begrijp heel goed waarom dit tot de klassieke Franse literatuur behoort, het is een prachtig verhaal, boeiend, geheimzinnig, een tikje sprookjesachtig. En helaas, ook tragisch, want het loopt niet goed af. Het is ook een boekje dat zich goed leent voor een leesclub of om te lezen voor je lijst, het barst van de thema’s waar je vragen over kan verzinnen. Ik ben blij dat ik het gelezen heb.
Tot ziens, meneer Friant (Au revoir Monsieur Friant)
Philippe Claudel (Vertaling: Katelijne de Vuyst)
De Bezige Bij 2010
♥♥♥
Een heel bijzondere novelle waarin de schrijver een terugblik op het leven van zijn grootmoeder en zijn eigen herinneringen aan haar vervlecht met zijn visie op een aantal schilderijen van Emile Friant. Uiteraard zijn de betreffende schilderijen in het boekje opgenomen. Door de vrij smalle bladspiegel en het poëtische taalgebruik van Claudel voelt het bijna alsof je een lang gedicht leest.
Ik las dit boekje voor de tweede keer, de eerste keer vond ik het prachtig weet ik nog. Nu had ik het op mijn nachtkastje liggen en las dus steeds korte stukjes voor het slapengaan, vaak werkt dat heel goed met boeken die ik al ken, maar deze keer niet zo. Doordat een echte plot ontbreekt had ik weinig houvast en dat heb ik wel gemist. Wat mij betreft dus zeker een verhaal om aan een stuk te lezen, of dat je in ieder geval niet in teveel kleine stukjes moet opdelen. Maar dat zal geen probleem zijn, het is nog geen honderd pagina’s dik. Maar als je van schilderachtig taalgebruik en van de schilderijen van Friant houdt is het zeker een aanrader.
Meedoen aan deze maand heeft me in ieder geval al drie fijne leeservaringen bezorgd, vooral Het grote avontuur vond ik een erg fijne verrassing. Ik lees ook nog Nostalgie van het geluk van Amélie Nothomb, daarvan ben ik wel van plan om een volledige review te schrijven, deze staat nu gepland voor donderdag 15 oktober, nog even geduld dus.
Volgend jaar doe ik zeker weer mee en dan iets beter voorbereid dus met een hogere pile à lire. Dan ga ik ook proberen een boek in het Frans lezen, dat lijkt me eigenlijk wel weer eens heel erg leuk. Kortom, laat ik vooral blijven toegeven aan impulsieve uitspattingen!
Wat is het laatste boek van een Franstalige schrijver dat jij las?
Biebmiepje schreef onlangs een blog over Jeanne d’Arc en tipte dit boek van Simone van der Vlugt. Ik kende het nog niet, maar omdat ik al sinds ik een klein meisje was gefascineerd word door het verhaal van Jeanne wilde ik het graag lezen.
Bladzijde 26, zin 1: “‘Nee, maar ik kan vanmiddag wel even bij hem langsgaan,'” zegt Jean.“
Bladzijde 26, zin 1: “Maar ook dan was de stad zelf nog luidruchtig en opdringerig”.
De boekenapotheek aan de Seine komt met stip binnen in mijn lijst met favoriete boeken ooit, en als ik gisteren wist wat ik nu weet had deze ook in mijn zwijmellijstje gestaan. Wat ongelooflijk heerlijk, dit verhaal over Jean Perdu, echt heel fijn!
Het is een boek voor als je van boeken houdt, van Frankrijk, van reizen over water, van prachtige zinnen, van bijzondere boekwinkels, van hele mooie tweede liefdes, van bijzondere personages of van dat allemaal tegelijk.
Bladzijde 26, zin 1: “Pegoretti is een jazzfreak.”
Het enige boek van de zes waarmee ik al in mijn handen gestaan had bij de boekhandel. Dat was dus een gelukje. Ik kende al wat korte verhalen van Wagendorp, vaak gepubliceerd in speciale uitgaven ter gelegenheid van de Tour de France. Ik was dus erg nieuwsgierig naar dit boek.
Volgens Wagendorp gaat het boek over tijd, tijd die verstrijkt, over vriendschap en dus niet per sé over wielrennen. Natuurlijk er wordt gefietst in het boek, de Mont Ventoux wordt beklommen. Maar het verhaal gaat om de wisselwerking tussen de hoofdpersonen. Over hoe zij allemaal op hun eigen manier met een gebeurtenis uit hun gezamenlijke verleden omgaan. Heel verschillende hoofdpersonen die scherp worden neergezet. Er zitten leuke vondsten in, zoals de eigenaar van het reisbureau die zelf helemaal niet van reizen houdt. Ook dat de vriendengroep bestaat uit 5 mannen en 1 vrouw vind ik interessant. Dat doet toch iets met de dynamiek binnen zo’n groep.
Het verhaal zelf is een continue wisseling tussen het nu en het vroeger (tijd dus), het wordt verteld vanuit het perspectief van Bart in het nu. Hij kijkt terug, denkt na, vraagt zich af. Wat gebeurde er nu precies toen ze dertig jaar geleden afreisden om de Mont Ventoux te beklimmen? Waarom verloren ze elkaar uit het oog? Hoe werkten de onderlinge relaties precies? Hoe was de dynamiek? Wie was er verliefd op Laura, en was Laura verliefd op één van hen? Maar ook, hoe is het nu? Wat gebeurt er nu we opnieuw afreizen? Wat denken de anderen? Voelen ze hetzelfde als ik? Waarom doen we dit? Waarom deden we het toen?
Ik vond het een erg fijn boek om te lezen. Een origineel verhaal, lekker geschreven, fijne hoofdpersonen. Vol stof om over na te denken. Leuke vondsten en met, als wielerliefhebber toch ook heel fijn, een wielersausje eroverheen. Kortom een boek dat ik je aanraad zelf te lezen. Laat je me dan weten wat je ervan vindt?
En omdat het nog steeds gaat over de NS Publieksprijs, heb je al gestemd? Update: stemmen hoeft niet meer.
Ventoux
Bert Wagendorp
Atlas Contact, 2013
Bladzijde 26, zin 1: “Je moet de krantenberichten niet geloven.”
Volgens mij zou iedereen dit boek moeten lezen. En, zeg nou zelf, hoe kan je een boek met zo’n fascinerende titel weerstaan? Ik beloof je dat het je niet teleur zal stellen, dit is echt een heel bijzonder boek. Het zit erg goed in elkaar, het onderwerp is origineel, de gekozen vorm is erg goed uitgevoerd, er valt veel te lachen en toch is het ook een ontroerend verhaal.
Het verhaal speelt vlak na de Tweede Wereldoorlog. De Londense schrijfster Juliet komt in contact met een van de leden van het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey en raakt geboeid door hun geschiedenis. Er ontstaat een levendige correspondentie tussen Juliet en de diverse, soms wat excentrieke leden van het genootschap die tijdens de oorlog heel wat met elkaar hebben meegemaakt. Al snel raakt Juliet betrokken bij hun verhaal en wordt ze deel van hun leven.
Het boek is een heel knap geschreven verzameling brieven, aan, van en over Juliet. Soms zijn het kattebelletjes tussen geliefden en soms vertelt de brief wat de briefschrijver niet zeggen kan. Altijd geven de brieven mij het gevoel alsof er tegen me gepraat wordt en wens ik dat ik ook zo zou kunnen schrijven, zo vol leven. De brieven vertellen het verhaal van Juliet, maar ook het verhaal van Guernsey tijdens de oorlog. En wat een verhaal is dat! Het is vooral een verhaal van honger, zowel voor de eilandbewoners als hun tijdelijke eilandgenoten: de bezetters en hun gevangen. En wat honger met mensen doet, hartverscheurend.
Inmiddels heb ik het aardappelschiltaart genootschap (oh die spatiefout toch in de titel, hij blijft zeer doen aan mijn ogen) al vaak gelezen. Het is ondanks de heftige thema’s en al het verdriet één van mijn favoriete feel-good-boeken. De fijne humor van de schrijfsters proef je door het hele boek heen. Het voelt alsof je deel uitmaakt van het verhaal, alsof je ieder ogenblik een brief van Juliet in de bus kan vinden. Lezen dus!
Het Literaire Aardappelschiltaart Genootschap van Guernsey
Mary Ann Shaffer & Annie Barrows
Artemis & co, 2007
Bladzijde 26, zin 1: “Oh”
Gecharmeerd als ik ben van haar twee andere boeken kon ik deze niet laten staan (mooie titel ook). En blij toe want ik vond het een fijn boek. Het is misschien geen wereldschokkende literatuur, maar ik vind de invalshoek interessant en ik heb een aantal juweeltjes van zinnen gespot. Helaas hoorde de eerste zin van bladzijde 26 daar niet bij: “Oh”
Het boek gaat over Mme de Grenelle, een bejaarde Parisienne die er alles aan doet om voor de wereld verborgen te houden dat ze niet kan zien. Het verhaal leest als haar dagboek, afgewisseld met blogs geschreven door haar vriendin Tara. Tara mid-twintig, mooi en beroemd is wekelijks te gast in een tv-programma als lifestylespecialiste. Tara goochelt met vriendjes, altijd op zoek naar de liefde. Als ze ontdekt dat Mme de Grenelle bewust afstand genomen heeft van haar grote liefde laat ze dat niet rusten.
Maar de plot is eigenlijk bijzaak, althans voor mij. Ik heb genoten van de vondsten van de schrijfster, Mme die de hele dag door haar stappen telt om te weten waar ze is. Dat ze de vriendjes van Tara uit elkaar houdt door ze te vernoemen naar de arrondissementen waar ze wonen. De reacties van Julia, vriendin nummer twee. De bijpersonages als Mme de Bourbon en Monsieur, herkenbaar en grappig beschreven. Kortom, ik heb ervan genoten! En jij?
En wat als dit liefde is
Sophie van der Stap
Uitgeverij Prometheus, 2011