Wat een fijne quote niet? Herkenbaar ook vind ik. Soms zijn hoofdpersonen gewoon zo leuk dat ik zou willen dat ik ze echt zou kennen en tot mijn vrienden zou mogen rekenen. Het maakt soms zelfs dat ik langzamer zou willen lezen, dan gaat het boek immers langer mee en zou ik er dus langer van genieten.
Bladzijde 26, zin 1: “En Kowalski genoot met volle teugen.”
De titel van dit boek vond ik al fascinerend, net als de naam van de auteur met die vier voornamen waarvan twee in zijn achternaam, maar die ronde rode sticker op de cover “zo charmant en onvergetelijk als Amélie” trokken me echt over de streep. Lang leve marketing! Le fabuleux destin d’Amélie Poulain is mijn lievelingsfilm en als je mij iets wilt verkopen is de kwalificatie “lijkt op Amélie” enorm effectief. Niet dat ik dit boekje kocht (nog niet), want ik trof het eerst bij de bieb, maar het ging dus wel in mijn tas. En ik heb er geen spijt van, wat een lief verhaal!
Of eigenlijk heet het: Steinz. Gids voor de wereldliteratuur. Maar ik ben het helemaal met Jet Steinz eens, dit boek verdient een bijnaam, en de dikke Steinz is perfect.
Een heerlijk bladerboek voor als je houdt van literatuur, een boek waar je letterlijk in kunt verdwalen. Je zoekt je favoriete schrijvers op en leest welke boeken je op basis daarvan verder nog zou kunnen lezen. Of misschien is er van jouw favoriete boek een boekweb gemaakt, met daarin de boeken die de schrijver inspireerden en de boeken die je zou kunnen lezen als je dit boek waardeerde. Of je zoekt je vakantieland op en kijkt welke boeken er daarover geschreven zijn. Of je kijkt hoe goed je scoort in één van de 26 quizzen. Genoeg te bladeren dus!
Ik ben nieuwsgierig! Ga jij voor papier? Of lees je alleen nog digitaal? Of allebei?
Ik houd van papieren boeken, ze hebben iets magisch, ieder boek voelt als een cadeautje. Ik dacht dus dat zo’n e-reader niets voor mij zou zijn. Zo kil. Prima voor als ik met het vliegtuig op vakantie zou gaan omdat ik anders failliet ga aan bagagekosten (in mijn koffer gaat namelijk minimaal 1 boek per dag), maar niet voor dagelijks gebruik. Maar dat had ik mis.
Need I say more? Maar dan zijn die kinderen liefst zelf ook boekenwurmen natuurlijk, anders is het zonde :). Ik denk overigens dat boekenliefde misschien wel erfelijk is, mijn moeder leest in ieder geval ook graag en haar moeder deed dat ook. Mijn vader is meer van het plaatjes kijken, maar heeft misschien wel meer boeken dan ik (met plaatjes erin welteverstaan, zijn leesboeken staan bij mij in de kast). Van zijn ouders weet ik het eigenlijk niet, maar zijn broer is wel een echte veellezer, ik ben erg jaloers op zijn boekenkast! Of beter nog, op zijn boekenkasten.
Ik denk in ieder geval dat het helpt als je van jongs af in aanraking komt met boeken en dat was bij mij dus zeker het geval. Alhoewel, mijn broertje is beslist geen boekenwurm dus of mijn theorieën kloppen? Wat denken jullie? Is boekenliefde erfelijk? En wordt je eerder boekenwurm als je van jongs af aan vaak boeken om je heen hebt gehad?
Leuk boek! Een echte leestip dus 😉 De titel en ook de flaptekst lijken niet helemaal over dit boek te gaan, maar ik heb zeker geen spijt dat ze me aantrokken. Echt een boek voor als je van lezen houdt, met een boekwinkel en een klassieker in de hoofdrol. Grappig geschreven ook, al moest ik wel even wennen aan haar typeringen. Ze zijn wel heel raak, ik bedoel: het “Overmatig Getatoeëerde en Gepiercete Volkje” zie je toch meteen voor je?
Bladzijde 26, zin 1: “Wat!? Dit is een boekwinkel, geen bibliotheek.“
Bladzijde 26, zin 1: “Hoewel Dita nog maar een paar dagen bibliothecaresse is, heeft ze het gevoel dat ze het werk al weken of maanden doet.”
Op een dag als vandaag past een boek als dit. Zeventig jaar geleden alweer, maar laten we nooit vergeten wat er toen is gebeurd en laten we er altijd voor waken dat we opnieuw in zo’n situatie terecht komen.
Bladzijde 26, zin 1: “‘Andersom moet je toegeven dat je een paar weken van je leven hebt verpest,’ had A.J. ertegen ingebracht.”
Een boek voor echte boekenfans. Zoals ik dus, ik vind het altijd extra leuk als de hoofdpersonen in een boek ook van lezen houden en dat is in dit boek absoluut het geval. 🙂
Bladzijde 26, zin 1: “Maar ook dan was de stad zelf nog luidruchtig en opdringerig”.
De boekenapotheek aan de Seine komt met stip binnen in mijn lijst met favoriete boeken ooit, en als ik gisteren wist wat ik nu weet had deze ook in mijn zwijmellijstje gestaan. Wat ongelooflijk heerlijk, dit verhaal over Jean Perdu, echt heel fijn!
Het is een boek voor als je van boeken houdt, van Frankrijk, van reizen over water, van prachtige zinnen, van bijzondere boekwinkels, van hele mooie tweede liefdes, van bijzondere personages of van dat allemaal tegelijk.
Bladzijde 26, zin 1: “Je moet de krantenberichten niet geloven.”
Volgens mij zou iedereen dit boek moeten lezen. En, zeg nou zelf, hoe kan je een boek met zo’n fascinerende titel weerstaan? Ik beloof je dat het je niet teleur zal stellen, dit is echt een heel bijzonder boek. Het zit erg goed in elkaar, het onderwerp is origineel, de gekozen vorm is erg goed uitgevoerd, er valt veel te lachen en toch is het ook een ontroerend verhaal.
Het verhaal speelt vlak na de Tweede Wereldoorlog. De Londense schrijfster Juliet komt in contact met een van de leden van het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey en raakt geboeid door hun geschiedenis. Er ontstaat een levendige correspondentie tussen Juliet en de diverse, soms wat excentrieke leden van het genootschap die tijdens de oorlog heel wat met elkaar hebben meegemaakt. Al snel raakt Juliet betrokken bij hun verhaal en wordt ze deel van hun leven.
Het boek is een heel knap geschreven verzameling brieven, aan, van en over Juliet. Soms zijn het kattebelletjes tussen geliefden en soms vertelt de brief wat de briefschrijver niet zeggen kan. Altijd geven de brieven mij het gevoel alsof er tegen me gepraat wordt en wens ik dat ik ook zo zou kunnen schrijven, zo vol leven. De brieven vertellen het verhaal van Juliet, maar ook het verhaal van Guernsey tijdens de oorlog. En wat een verhaal is dat! Het is vooral een verhaal van honger, zowel voor de eilandbewoners als hun tijdelijke eilandgenoten: de bezetters en hun gevangen. En wat honger met mensen doet, hartverscheurend.
Inmiddels heb ik het aardappelschiltaart genootschap (oh die spatiefout toch in de titel, hij blijft zeer doen aan mijn ogen) al vaak gelezen. Het is ondanks de heftige thema’s en al het verdriet één van mijn favoriete feel-good-boeken. De fijne humor van de schrijfsters proef je door het hele boek heen. Het voelt alsof je deel uitmaakt van het verhaal, alsof je ieder ogenblik een brief van Juliet in de bus kan vinden. Lezen dus!
Het Literaire Aardappelschiltaart Genootschap van Guernsey
Mary Ann Shaffer & Annie Barrows
Artemis & co, 2007
