Bladzijde 26, zin 1: “In minder dan een halfuur loopt Rose naar het hart van de stad door lommerrijke straten, langs stijlvolle huizen met tuintjes achter smeedijzeren hekken.”
Vorig jaar struikelde je op de stations over de posters waarop dit boek werd aangeprezen, dus toen het voorbij kwam in de Elly’s Choice-collectie besloot ik het te downloaden. Vooral ook omdat ik graag familiegeschiedenissen lees en eigenlijk ook wel graag, al vind ik het gek om zo op te schrijven, over de Tweede Wereldoorlog.
Bladzijde 26, zin 1: “Na het opbrengen van haar maquillage zocht ze haar kleding uit.”
Zo stom, heb ik vorige week woensdag m’n best gedaan om dit boek uit te lezen om op donderdag mijn review te kunnen plaatsen, plaats ik deze toch pas vandaag. En eigenlijk zonder geldig excuus, gewoon even geen zin… mag dat ook? Het zal wel met het boek te maken hebben, ik had erg veel moeite om erin te komen en ik vind het ook een lastig boek om te reviewen.
Bladzijde 26, zin 1: “Achtenhalf jaar zijn er verstreken sinds die dag, en je vrouw heeft je dat ongeluk in niet één keer verweten.
Ik dacht afgelopen donderdag nog dat dit een boek was voor de #flowboekenchallenge, maar dat is niet zo. Ik heb er wel ooit in Flow over gelezen, want dat stond er op mijn noglezenlijst bijgeschreven. Onlangs las ik ook Orakelnacht van dezelfde schrijver en daarover was ik enthousiast! Net als over dit boek trouwens, nooit gedacht dat ik ♥♥♥♥♥ zou geven aan een autobiografie, maar hij heeft ze echt verdiend.
Bladzijde26, zin 1: “Waarom verdroeg hij mijn lofzang beter als ik het pas later had geschreven?”
Eigenlijk zou je hier vandaag een review aantreffen van Mijn naam is Asjer Lev. Maar ik heb het nog niet uit! Ik zei maandag al dat ik wat achter de feiten aanliep en daar is nog niet veel verbetering in, ik heb door mijn nieuwe baan ineens 10 uur minder op een dag, dat is toch wel even wennen. Maar ik ben er wel heel blij mee hoor!
Bladzijde 26, zin 1: “Maar de tijd drong meer dan ooit, en ergens had zich in mijn hoofd vastgezet dat ik dit werk moest afronden vóór de eeuwherdenking van de grote oorlog, zijn oorlog.”
Dit boek kreeg J voor zijn verjaardag afgelopen maart en hoewel ik eigenlijk met mezelf de afspraak heb gemaakt dat ik zijn boeken pas mag lezen nadat hij ze las, maakte ik voor dit boek toch een uitzondering. Die titel maakte me gewoon té nieuwsgierig! Leuke bijkomstigheid, ik was naderhand blijkbaar zo overtuigend dat hij het nu eindelijk zelf aan het lezen is :).
Bladzijde 26, zin 1: “Ze poetsten het zilver en legden het mooiste tafellinnen klaar”.
Na een bezoek aan het herinneringscentrum van Kamp Westerbork kocht ik in dit boek in de museumwinkel. Het herdenkingscentrum vond ik erg indrukwekkend. Er wordt veel gebruik gemaakt van audiofragmenten en dat maakt dat de verhalen heel persoonlijk worden. Echt een aanrader.
Dit boek trouwens ook. Het gaat over Alice Herz-Sommer, op het moment dat het boek geschreven wordt is ze 108 jaar oud (inmiddels is ze overleden, ze werd 110) en de oudste overlevende van een holocaust-concentratiekamp. Het boek verhaalt over het leven van deze inspirerende vrouw die ondanks alles wat ze meemaakte positief in het leven bleef staan. Indrukwekkend, inspirerend en ontroerend.
Jullie weten misschien dat ik niet graag biografieën lees, maar het verhaal van deze vrouw klonk zo bijzonder dat ik het boek toch koos en ik heb zeker geen spijt. Caroline Stoessinger heeft een prettige schrijfstijl waarin haar liefde en respect voor Alice doorklinkt. Soms zelfs iets te veel, want af en toe is het een klein beetje of Alice een soort God is, in alles perfect, maar wie weet, misschien is ze dat ook wel.
Ik heb al heel veel boeken over de Tweede Wereldoorlog en het Jodendom gelezen, ik vind het beide interessante thema’s en er is natuurlijk ook al heel veel over geschreven. Terugkerend onderwerp bij deze thema’s is de levenskracht van de mens, iets wat me iedere keer weer opnieuw fascineert en verbaasd. Zo ook bij dit boek, Alice raakt ongelooflijk veel kwijt en toch wil ze leven, pianospelen, liefhebben. Dat bewonder ik in haar en het inspireert mij. Haar boek ga ik daarom zeker nog eens lezen.
De pianiste van Theresienstadt (A century of wisdom)
Alice Herz-Sommer en Caroline Stoessinger
De Boekerij, 2012
Boek 4/53 #Boekperweek
Bladzijde 26, zin 1: “Ze is vier.”
Toevallig zag ik de aflevering van De Wereld Draait Door waarin Willem Kieft en Michel van Egmond vertelden over dit boek. Een typisch mannenboek leek het me, geschreven door een voetbaljournalist over een voetballer. Een voetballer die verslaafd raakt aan coke en drank, dat kan een spectaculair boek opleveren. Maar een mannelijke collega en voetbalfan, duidelijk doelgroep dus volgens mij, zei erover “na 60 pagina’s heb ik het weggelegd, ik vond het saai”.
En dat vond ik eigenlijk ook. Natuurlijk is het heftig wat Wim Kieft is overkomen en het is best een interessant boek, maar het was voor mij wel een “moetje”. Zoals ik al eerder zei, ik houd niet van biografieën, en dit zou als schoolvoorbeeld kunnen dienen.
Het leest vaak als een zeer langgerekt interview, een dialoog tussen schrijver en onderwerp. Als een interview van een pagina of vijf in een tijdschrift of krant had ik het met interesse gelezen, maar het boek telt meer dan 350 pagina’s. Het is dus heel gedetailleerd, veel te gedetailleerd als je het mij vraagt. De inleidende stukjes bij ieder hoofdstuk bijvoorbeeld, een vraag uit het stappenwerkboek van de narcotics anonymous en Kieft’s antwoord, daarop sloeg ik al snel over, dat voegde voor mij niets toe.
Maar Michel van Egmond schrijft wel prettig en geeft, voor zover ik dat beoordelen kan natuurlijk, een eerlijk beeld van Wim Kieft, hij laat hem in zijn waarde en oordeelt niet. Dat maakt dat ik dit toch wel een aardig boek vind. Te lang, wat saai en ik zou het zeker niet aan iedereen aanraden, maar zijn plek in het rijtje genomineerden vind ik gerechtvaardigd, en dat vond ik voordat ik het las beslist niet.
Heb je trouwens al gestemd? Zo niet, doe het nu meteen even, via deze link.
Update: Kieft wint de NS Publieksprijs 2014
Kieft
Michel van Egmond
Voetbal International, 2014
Bladzijde 26, zin 1: “Het is wel hard werken.”
Het eerste boek dat ik las om aan de eed, die ik met mijn hand op mijn boekenhart uitsprak, te voldoen werd: Toen ik je zag. Een boek dat ik niet zelf gekozen zou hebben – ik houd niet van (auto)biografieën – maar waar ik toch wel nieuwsgierig naar was. Bovendien had ik er goede verhalen over gehoord en was het filmpje van Isa erg lief.
Ik begon meteen, in de trein naar huis, en het las gelijk lekker weg, eenmaal thuisgekomen was ik al halverwege. (De reis duurde ook wel iets langer dan gebruikelijk.) Geen fijn verhaal, wel vlot en boeiend geschreven.
Het verhaal veronderstel ik eigenlijk bekend. Maar voor wie net onder een steen vandaan gekropen is: Toen ik je zag vertelt het verhaal over Isa’s leven met Antonie Kamerling, over hun liefde en hun geluk, maar ook over de moeilijke periodes, zijn depressies en zijn zelfmoord. Ze vertelt over haar gevoelens bij zijn strijd. Over haar worsteling met zijn depressiviteit en de impact daarvan op haar leven en dat van hun kinderen.
Dat doet ze goed, het is een intens verhaal. De manier waarop ze zichzelf kwetsbaar opstelt door haar twijfels en gedachten achteraf door het verhaal te vlechten, maakt dat het heel dichtbij komt. “Leek dat alleen maar zo?” (blz 70) Je voelt haar worsteling, toen, maar ook nu, had ze het kunnen weten? En misschien erger, had ze het kunnen voorkomen?
Ik kan me voorstellen dat dit boek als je van iemand houdt die lijdt aan depressiviteit ongelooflijk mooi is. Herkenbaar, confronterend en troostend. Fijn dat er iemand is die heeft opgeschreven hoe jij je voelt, hoe het voor jou is en die dat begrijpt. Dat is volgens mij de kracht van dit boek en daarom is het heel fijn dat het er is en dat iedereen het lezen kan.
Toen ik je zag
Isa Hoes
Ambo | Anthos, 2013
