Bladzijde 26, zin 1: “Hij lichtte toe dat hij geen pogingen zou doen om haar beter te maken, dat ze niet meer te genezen was.”
Twee jaar geleden luisterde ik dit boek (en begon ik al aan deze review), en sindsdien bleef het af en toe door mijn hoofd spelen. Vooral als ik lekker aan het wandelen was. Toen ik het onlangs tegenkwam bij de boekwinkel besloot ik het te kopen en het te lezen. En opnieuw genoot ik ervan!
Bladzijde 26, zin 1: “Fles kwam uit een katholiek gedoopte Joodse familie, zijn vrouw was verlicht protestants.”
Soms, heel soms lees ik een (auto)biografie, meestal is dat toeval, maar dit boek had ik echt heel bewust op mijn lijst gezet vanwege het enthousiaste betoog van Mieke van der Weij in de Flow. Want eigenlijk hoef ik voor mijn #flowboekenchallenge alleen fictie te lezen van mezelf, maar een uitzondering kan altijd natuurlijk 🙂
Bladzijde 26, zin 1: “Wat je tijdens het eten het meest hoorde was ‘Pauvre Hubert’, hetzij als gemompeld terzijde, hetzij hem rechtstreeks toegeschreeuwd.”
Niets te vrezen kocht ik tijdens de boekenweek dit jaar. De openingszin intrigeerde me en omdat ik Julian Barnes graag lees, besloot ik het mee te nemen. Ik heb er beslist geen spijt van. Dit is zo’n boek dat ik steeds opnieuw zal lezen omdat er zoveel in staat dat me raakte en waar ik nog eens wat langer over wil nadenken.
Bladzijde 26, zin 1: “In de ochtendschemer liet ik haar achter in het hotel en liep verdwaasd – plotseling eenzamer dan ik me ooit had gevoeld – naar huis.”
Op mijn flowboekenchallenge-lijst én getipt door een collega, dat kan bijna niet mis. En dat doet het ook niet, vanaf zin 1 in werd ik meegezogen in dit heftige verhaal. En wat is het eigenlijk, een roman? Een fictieve autobiografie? Het is in ieder geval een prachtige tragische liefdesgeschiedenis.
Bladzijde 26, zin 1: “Hij keek naar de Kazbek tussen zijn vingers.”
Afgelopen maart verscheen dit boek bij ons in de kast, het was J’s keuze voor onze jaarlijkse Boekenweek-bookhaul. Beiden lazen we eerder al met veel plezier Barnes Alsof het voorbij is, prachtig vond ik dat. Ik was benieuwd of deze me ook zo goed zou bevallen. En raad eens… dat deed het, want wat zit het ongelooflijk knap in elkaar, wat een mooie zinnen en wat een diepe wijsheden. Vijf hartjes!
Bladzijde 26, zin 1: “Dat iedereen ervan uitging dat ook zij wel mee zou doen.”
Mijn moeder komt ook uit een groot katholiek gezin, dus ik was erg benieuwd naar dit boek. Ik raad het haar ook zeker aan, ik denk dat ze best het een en ander herkent. Al waren ze bij haar thuis lang niet zo streng in de leer.
Bladzijde 26, zin 1: “‘En hoe oud ben jij?’ vraagt ze.”
Ik wist niet precies wat ik van dit boekje moest verwachten. De titel en bijzondere cover (komt op deze foto niet zo goed uit, maar onderaan deze post kan je het wel goed zien) maakten me nieuwsgierig, maar ik had ook zo mijn twijfels. Kim van Kooten is natuurlijk toch een bekende naam, dus kan ze ook echt schrijven? En ja, dat kan ze!
Bladzijde 26, zin 1: “Hij spreekt slecht Italiaans met een sterk buitenlands accent.”
Op mijn #flowboekenchallenge-lijst staan twee boeken van deze schrijver, het werd dus tijd dat ik er eentje las. Ik koos voor Is dit een mens, een heftig boek over het leven in Auschwitz.
Bladzijde 26, zin 1: “Het enige wat niet ouder wordt in het gezicht, zijn de ogen.”
Dit is het eerste deel van een serie van zes. Ik weet nog niet of ik ze alle zes ga lezen, maar deel twee en drie staan op de lijst voor mijn #flowboekenchallenge. Het leek me dus logisch om met deel één te beginnen. Maar ik las het niet alleen om die reden, ik was ook heel erg nieuwsgierig! Ik heb al veel positiefs gehoord en in een boek dat ik onlangs las, As in tas, kwam het ook voorbij.
“Het begint tergend langzaam en na een bladzij of twintig kan ik mijn ogen niet meer openhouden.”
en:
“Lezen in Knausgård werkt intussen verslavend.”
Uit As in tas | Jelle Brandt Corstius
Een tip van een lieve collega 🙂 Ik kende de schrijfster helemaal niet, maar het verhaal over het leven van drie vrouwen uit een Noorse familie klonk goed. En ik heb er echt van genoten!