Review

Bladzijde 26, zin 1: “Ik volgde Aloha’s blik, in mijn binnenste nerveus smekend: nee, niet dat actiefiguurtje, of: laat me alsjeblieft die sneakers houden die zo moeilijk te krijgen zijn.”

De Aloha uit de quote is de duivel himself. Want die duikt plots op in het leven van de hoofdpersoon (wiens naam onbekend blijft). Hij stelt hem zelfs voor een ‘duivels’ dilemma: hij kan óf een dag langer leven óf de duivel verwijdert ‘iets’ van de wereld. Wat kies jij? Je kat, je chocola of je leven?

Bladzijde 26, zin 1: “Toen Rowan drie jaar was, had ik haar in ons busje meegenomen voor een rit van zestig kilometer.”

Een bijzonder en inspirerend verhaal! Het deed me denken aan Wild van Cheryl Strayed en toch is het heel anders. Maar als je houdt van verhalen over opnieuw beginnen, tegenslag verwerken en jezelf (opnieuw) leren kennen dan moet je dit boek gewoon lezen. Dan krijg je de prachtige natuur er van mij als bonus bij 🙂

Bladzijde 26, zin 1: “Onder onze aandachtige blikken trok ze hem rustig uit, waarna ze erop ging liggen.”

Fantastische cover! Die moest dus sowieso mee (hoezo never judge a book by its cover?). Terwijl ik eigenlijk dacht dit boek te hebben gelezen voor mijn Franse lijst lang lang geleden. Maar mijn geheugen rammelt toch een beetje. Want óf het verhaal heeft toen 0 indruk op me gemaakt óf, en dat lijkt me waarschijnlijker, ik heb het nooit gelezen. Het was in ieder geval helemaal nieuw voor me 🙂

Bladzijde 26, zin 1: “Peg was een bijzonder mens, maar zo gewoontjes.”

Dit boek *hartje*, deze schrijfster *hartje* Heerlijk! Zo grappig, verrassend en wijs. Ik genoot al twee keer enorm van Stad van meisjes.

De negentigjarige Vivian vertelt: 

“In de zomer van 1940 stuurden mijn ouders mij, een negentienjarige kip zonder kop, naar mijn tante Peg, eigenaresse van een toneelgezelschap in New York.”

En zo komen we in een betoverende setting. Glitter, feestjes en de vergane glorie van een oud theater. Vivian kijkt haar ogen uit en leert van de revuemeisjes alles wat een meisje in New York moet weten. Vol humor vertelt ze over haar leven toen en ook als het minder licht en luchtig wordt en ze de wereld echt leert kennen, blijft ze haar humor trouw.

Bladzijde 26, zin 1: “Maar het had geen zin.”

Al tijden stond Ik geef je de zon op mijn noglezen-lijst, dus nam ik het meteen mee toen ik het laatst bij de tweedehandsboekenwinkel tegenkwam. En wat een fantastisch boek is het! Ik heb het in twee avonden uitgelezen en er enorm van genoten. Wat kan deze dame schrijven (die quote hierboven doet haar beslist geen recht) 🙂

De vrouwen in het zwart waren een bijzonder fijn verjaardagscadeau. Want naast een cover om van te watertanden, bleek de inhoud ook niet te versmaden 🙂 @Mirre, dank je wel!

Bladzijde 26, zin 1: “Fay Baines was minstens negenentwintig, en Patty Williams vroeg zich af of ze misschien al niet dertig was, en dat was niet het enige wat ze zich afvroeg.”

Zodra Mijn verhaal in Storytel beschikbaar kwam ben ik gaan luisteren en ondanks mijn torenhoge verwachtingen was ik blij verrast. Wat een inspirerend en krachtig verhaal!

Ik besloot meteen dat ik ook een exemplaar wilde hebben voor in de kast, om nog eens terug te kunnen lezen. Ik kocht het onlangs en genoot opnieuw met volle teugen. Bonusvoordeel van het papieren boek: er zijn foto’s bij!

Bladzijde 26, zin 1: “En ik voelde zoiets ook bij Robbie; te diep weggestopt om er uitgesproken plezier in te hebben, maar toch het gevoel van iets lichters en gelukkigers dat van haar afstraalde als ik een nummer had gespeeld zonder een rommeltje van te maken, als mijn rechterhand een melodie speelde terwijl mijn linker een akkoord aansloeg.”