“‘Ik zal vragen of Tobias die stok van thuis meeneemt waarmee ik het raam kan openen.'”
| Bladzijde 26, zin 1
Schemerleven werd me afgelopen najaar getipt door collega’s en we kregen het cadeau van vrienden met fijne boekensmaak. Eerder las ik al eens Robbens prachtige Birk. Dus deze ging met stip naar de bovenkant van mijn leesstapel. En terecht, het is prachtig.
Waar gaat Schemerleven over?
Ida is pas weduwe en woont nu in een verzorgingstehuis. Haar zoon en zijn vriendin zijn in verwachting van haar eerste kleinkind. Dat zijn veel veranderingen. En veel herinneringen. Mooie en moeilijke herinneringen. Aan een man die ze ontmoette toen ze begin 20 was. Aan een liefde. En aan een kindje. Het verhaal vertelt over toen, over haar geheimen en over hoe ze langzaam opener wordt tegenover haar zoon.
Wat vond ik ervan?
Het maakte me boos! Ik voelde zo met Ida mee en vind het zo frustrerend te lezen waar zij mee te maken kreeg. Maar dat kan ik Robben moeilijk aanrekenen. Het is wel absoluut zijn verdienste dat het zo binnenkomt en dat het die gevoelens oproept.
Wat dan die frustratie oproept? De rol van de kerk. Het belang dat de anderen in het verhaal hechten aan wat andere anderen wel zouden denken. En dat anderen maar mogen vinden wat er voor Ida het beste is. Zonder haar te vragen wat zij wil, zonder haar te kennen, zonder uitleg. Gewoon omdat het zo hoort. Ik vind dat zo naar. Alles in mij gaat dan in de weerstand.
Robben heeft het verhaal van Ida echt prachtig beschreven. Mooie woorden, echte dialogen en mooie symboliek. De voetjes, de nachtvlinders en ook de vele treffende zinnen, zoals deze bijvoorbeeld:
“Het was een huis dat zijn muren amper bij elkaar kon houden.”
Schemerleven – mijn conclusie
Lezen! Wat een prachtig boek weer van deze talentvolle schrijver. Zomervacht – wat een mooie titel is dat – gaat ook op mijn leeslijst.
Ook leuk trouwens, Jaap Robben werd ooit door Flow geïnterviewd over de boeken van zijn leven.
Welk boek maakte jou boos toen je het las? Of heb je dat niet?
4 Reacties
Het is inderdaad een prachtig boek!
Ja hè? En wat heb jij het mooi beschreven in jouw review
Tranen met tuiten. Prachtig.
Maar ook zo naar. Wetende dat Ida niet de enige is die dit is overkomen….
Onvoorstelbaar hè? Ik blijf me er iedere keer opnieuw over verbazen wat wij mensen elkaar aandoen.