“‘Dus u hebt een baan, u gaat naar uw werk, u werkt elke dag, u zorgt ervoor dat u te eten hebt.'”
| Bladzijde 26, zin 1
Dit boek plukten we allebei van de tafel in de boekwinkel. Fijne cover en titel, buitengewoon aantrekkelijke blurb op de achterkaft. Inmiddels heb ik het 2 keer gelezen en ik ben niet zo enthousiast als verwacht.
Boekdetails:
De bibliotheek van geheime dromen (Osagashimono wa toshoshitsu made)
Michiko Aoyama (Vertaling: Elbrich Fennema)
Meulenhoff, 2023 (2020)
⭐⭐⭐
Waar gaat De bibliotheek van geheime dromen over?
Tomoka is 21 en zit een beetje vast in haar leven. Ze woont in Tokyo, werkt op de dameskledingafdeling van een warenhuis en heeft een vriendje. Happy is ze niet, want: is dit het nou? Min of meer toevallig komt ze in een buurtbibliotheek terecht en vraagt de bijzondere bibliothecaresse om tips. Vanaf dan lijkt haar leven een andere richting op te gaan. Makoto (35) overkomt hetzelfde. Net als Natsumi (40), Hiroya, (30) en Masao van 65.
Wat vind ik ervan?
Mixed feelings heb ik over dit boek. Het idee vind ik geweldig, net als delen van de uitwerking. Ik houd van zo’n herhalend patroon in een verhaal, al mag het iets minder uitgebreid. Maar op andere momenten vind ik het zo onbeholpen, kinderachtig en bijna betuttelend.
Aoyama geeft heel veel uitleg over de situatie waarin de hoofdpersonen verkeren, ook over vrij voor de hand liggende zaken. En het is vaak ook of de hoofdpersonen onder meerdere stenen hebben geleefd. Regelmatig voelde ik de neiging ze een schop onder de kont te geven. Een willekeurig stukje ter illustratie:
“Als ik die avond op mijn smartphone zoekwoorden intyp als ‘Hatori’ (het stadsdeel waar ik woon), ‘burger’ en ‘computerklas’, levert dat tot mijn verbazing een heleboel zoekresultaten op. Zo veel aanbod is er blijkbaar.
Mijn oog blijft hangen op iets wat ‘Hatori Community House’ heet. Ik zoek het adres op en het blijkt vlak bij mij in de buurt te zijn. Het is bij een basisschool op nog geen tien minuten lopen bij mij vandaan.
Als ik de homepage raadpleeg, blijken er allerlei cursussen en evenementen te worden georganiseerd. Schaken, haiku, euritmie, hoela-dansen, gymnastiek. Er is een relatief groot aanbod aan bloemschikken en korte cursussen. Als je inwoner van Hatori bent, mag je meedoen, zo te zien.
Goh, dat er naast de basisschool iets als dit zit. Ik woon hier nu bijna drie jaar, maar dat wist ik helemaal niet.”
Dit komt uit het verhaal van de 21-jarige Tomoka. Het voelt voor mij niet geloofwaardig en dat heb ik vaker. Zo is deze Tomoka een absolute nono op computergebied, ook al heeft ze gestudeerd aan een hogeschool. Vind ik vreemd, maar misschien is het in Japan normaal, dat zou kunnen natuurlijk, ik ben er nog nooit geweest.
Vertaling of stijl?
Komt dat onbeholpene door de vertaling of is het gewoon de stijl van Aoyama? Dat vroeg ik me tijdens het lezen regelmatig af. Ik zou willen dat ik Japans kon lezen, om zelf te kunnen beoordelen of het in het Japans ook zo betuttelend is.
Maar ik las vorig jaar ook Sparen voor geluk van Hika Harada. Dit is ook een Japanse bestseller, dat door een ander (Luk van Haute) is vertaald, en ook daar hield ik dit gevoel aan over. Dus misschien is het ook wel gewoon iets Japans. Heel waarschijnlijk zelfs. De vertaler van De bibliotheek (Elbrich Fennema) vertaalde namelijk ook minstens 2 boeken van Haruki Murakami (Norwegian Wood, Spoetnikliefde) en daar zou ik nooit het woord ‘onbeholpen’ op plakken. Aan zijn skills licht het dus niet en in het Japans is het waarschijnlijk niet per se een beter boek (scheelt een hoop studeerwerk 😉).
Wijze woorden
Het idee an sich vind ik dus wel erg leuk. Iemand die vast zit in zijn leven gaat naar de bibliotheek en krijgt dan van de bibliothecaresse een paar leestips en een klein cadeautje. Waarna haar leven lijkt te veranderen. Het lijkt daardoor bijna alsof de bibliothecaresse gedachten kan lezen. Maar wat ze vooral doet is goed luisteren en iemand iets onverwachts voorschotelen in de vorm van een niet-relevant lijkend (maar heel goed gekozen) boek en een willekeurig vilten miniatuurtje. Daarmee opent ze hun ogen voor nieuwe mogelijkheden en helpt ze hen op weg.
‘In een wereld waarin je niet weet wat er gaat gebeuren, moet je nu doen wat je nu kunt doen.’
De bibliotheek van geheime dromen – mijn conclusie
Al met al dus een twijfelboek. Leuke insteek, maar de uitvoering vind ik minder geslaagd. Het is zo’n boek dat ik zou willen herschrijven, gewoon omdat ik denk dat er meer in zit. Geen echte aanrader dus, ondanks de fijne cover en blurb.
Ken je dat gevoel van een boek te willen herschrijven? En heb je het ook weleens geprobeerd?
2 Reacties
Heldere bespreking. Ondanks je kritiek heb je me toch nieuwsgierig gemaakt. Een jongere die niks van computers weet, dat lijkt mij ook sterk, zeker in het gadget-land Japan.
Elbrich Fennema is inderdaad een vaardig vertaler (overigens is ze een vrouw, maar daar kwam ik ook pas later achter).
Herschrijven van boeken zou ik niet graag doen, maar er zijn wel een paar jongerenromans die ik zo slecht geschreven vond dat ik er binnen een paar bladzijden bij afhaakte, terwijl anderen ze geweldig vinden.
Haha, veel herkenning bij je laatste opmerking. Vroeg me meteen af of je misschien Het hof van doorns en rozen van Sara J Maas bedoelde 😉