“Ik nam aan dat hij contact zou moeten opnemen met een paus of een diaken om te informeren of hij zomaar zonder officiële richtlijnen de waarheid mocht verstrekken.”
| Bladzijde 26, zin 1
Dit boek over Lenni & Margot klonk als lekker leesvoer, niet te ingewikkeld, ideaal voor een avondje (of 2 of 3) thuis op de bank. En dat is precies wat het is, een lief verhaal dat lekker wegleest en doet glimlachen.
Boekdetails:
De honderd jaar van Lenni & Margot (The One Hundred Years of Lenni and Margot)
Marianne Cronin (Vertaling: Marion Drolsbach)
Ambo|Anthos 2020
⭐⭐⭐
Waar gaat De honderd jaar van Lenni & Margot over?
Lenni is 17 en ongeneeslijk ziek. Maar ze is niet van plan zich als een zieke te laten behandelen. Door ‘Nieuwe Zuster’ laat ze zich naar de ziekenhuiskapel brengen en onderwerpt ze de geestelijke van dienst aan een kruisverhoor. En ze gaat naar creatieve les, op het bejaardenuurtje, want met hen voelt ze zich meer verbonden dan met haar leeftijdsgenootjes “ze hebben zoveel tijd”. Daar ontmoet ze medepatiënt Margot, 83 (samen zijn ze 100). Het klikt tussen hen en ze beginnen samen aan een schilderproject waarbij ze voor ieder jaar van hun leven een schilderij maken: ‘De honderd jaar van Lenni & Margot’.
Wat vind ik ervan?
Een lief en soms ontroerend boek over een dappere jonge vrouw 🙂 Het klinkt misschien wat zwaar, maar dat is het beslist niet. Lenni heeft een verfrissende kijk op het leven en dat toverde regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Ze realiseert zich dat haar tijd beperkt is, trekt zich nergens iets van aan en stelt alle vragen die ze wil stellen, ook aan de geestelijke van de ziekenhuiskapel dus. En dat is vaak heel amusant.
Inlevingsvermogen
Lenni is beslist ook een wijze jongedame. Hoe ze met haar vader omgaat vind ik daar een mooi voorbeeld van. Maar zonder spoilers kan ik helaas niet vertellen hoe ze dat doet. Ik vind dat de Cronin zich onwijs goed heeft ingeleefd in dit meisje en mooie karakters heeft neergepend. Want Nieuwe Zuster heeft weliswaar geen naam, maar wel een persoonlijkheid. En dat Lenni zich beter op haar plek voelt bij bejaarden dan bij jongens en meiden van haar eigen leeftijd kan ik me zo goed voorstellen, maar het ligt zeker niet voor de hand.
Ook Margot is een bijzonder type, ze heeft geen doorsnee leven geleid en de vorm die Cronin gekozen heeft om daarover te vertellen vind ik heel leuk bedacht. Margot vertelt Lenni namelijk aan de hand van haar schilderijen over haar leven. Over haar huwelijken, Londen en haar grote verdriet. Beetje bij beetje leer je haar beter kennen. Ik houd ook heel erg van dat soort verhalen-in-verhalen. Alsof je twee boeken voor de prijs van één krijgt 🙂
Heb jij een vriend/vriendin die veel ouder of jonger is?
Nog geen reacties