Het zoutpad | Raynor Winn | Review

Bladzijde 26, zin 1: “Toen Rowan drie jaar was, had ik haar in ons busje meegenomen voor een rit van zestig kilometer.”

Een bijzonder en inspirerend verhaal! Het deed me denken aan Wild van Cheryl Strayed en toch is het heel anders. Maar als je houdt van verhalen over opnieuw beginnen, tegenslag verwerken en jezelf (opnieuw) leren kennen dan moet je dit boek gewoon lezen. Dan krijg je de prachtige natuur er van mij als bonus bij 🙂

Waar gaat Het zoutpad dan over?

Raynor en haar man Moth raken op ongelukkige wijze hun huis en inkomstenbron kwijt, en dan blijkt Moth ook nog ernstig ziek. Omdat ze niet weten wat anders te doen, besluiten ze impulsief het South West Coast Path te gaan lopen. 1000 km smal wandelpad langs de ruige Engelse zuidwest kust, zonder geld en nauwelijks sterk genoeg om een backpack te dragen. Een verhaal voor een boek, maar echt gebeurd.

Intiem en prachtig

Ik heb echt genoten van haar beschrijvingen van die fantastisch mooie en ruige omgeving. Want wat is het daar waanzinnig mooi! In 2013 zijn we zelf in die hoek op vakantie geweest dus en een aantal van de plaatsen waar Raynor en Moth komen, hebben wij toen ook bezocht. Een feestje van herkenning dus.

Maar het was natuurlijk niet alleen maar schitterende natuur wat ze tegenkwamen. Er zijn ook de bijzondere ontmoetingen met allerlei mensen (en dieren). En er is het samen zijn, de liefde, het verwerken van verdriet, angst en wanhoop, er is frustratie, boosheid én puur geluk, blijdschap en ontroering. Kortom een prachtig persoonlijk, intiem en inspirerend verhaal.

Schrikbarende cijfers

Iets anders, ik schrok echt van de cijfers die Winn noemt in het boek. In 2013 waren er blijkbaar 280.000 huishoudens in het Verenigd Koninkrijk dakloos, huishoudens inderdaad, dus het moet om nog veel meer mensen gaan 🙁 Uiteraard wilde ik toen ook weten hoeveel daklozen Nederland telt. Dat bleken er in 2018 ruim 39.000 (in dit artikel in NRC lees je meer). Veel minder dan in het VK, maar niettemin schrikbarend veel.

Ook de reacties die Raynor en Moth kregen als ze open waren over hun dakloosheid raakten me. Mensen deinsden terug en probeerden zo snel mogelijk weer uit gesprek te raken. Dat moet zo oneerlijk voelen. En toch denk ik dat ook mijn vooroordelen (eigen schuld / verslaafd / alcoholist) mij zo laten reageren. Goed om die spiegel voorgehouden te krijgen, want iedereen verdient respect en je weet immers nooit waarom, hoe of wat.

Zelf doen?

Dit is weer zo’n boek dat mij aan het denken kreeg: Hoe reageer ík op daklozen? Wat zou ik zelf doen als ik dakloos zou raken? Maar ook, zou ik nog eens zo’n wandeltocht willen ondernemen? Ergens lijkt dat me wel wat, zo’n confrontatie met mezelf, maar het lijkt me ook heel zwaar. Ik weet het niet, voorlopig houd ik het lekker bij mijn wandelingetjes hier in de buurt 🙂 Maar naar die zuidwestkust van Engeland wil ik sowieso terug!

Zou jij zo’n wandeltocht willen maken of heb je dat misschien zelfs al gedaan?