Ik geef je de zon | Jandy Nelson | Review

Bladzijde 26, zin 1: “Maar het had geen zin.”

Al tijden stond Ik geef je de zon op mijn noglezen-lijst, dus nam ik het meteen mee toen ik het laatst bij de tweedehandsboekenwinkel tegenkwam. En wat een fantastisch boek is het! Ik heb het in twee avonden uitgelezen en er enorm van genoten. Wat kan deze dame schrijven (die quote hierboven doet haar beslist geen recht) 🙂

Jude en Noah

Het verhaal gaat over een tweeling, Jude en Noah. Tot hun 13e verknocht aan elkaar ondanks hun verschillende persoonlijkheden. En dan verandert dat. Totaal. Niet zomaar natuurlijk en dat hoe, wat en waarom wordt gaandeweg steeds duidelijker.

Nelson heeft een spannende manier gevonden om het verhaal te vertellen. Beurtelings door een 13-jarige Noah en een 16-jarige Jude. Als lezer weet je daarom dingen die zij nog niet weten en zie je dingen op hun plaats vallen. En toch heeft ze me weten te verrassen. Natuurlijk zag ik op een gegeven moment wel iets aankomen, maar dat weet Nelson dan weer heel bescheiden uit te werken, waarbij ze het enorme cliché dat voor de hand lag gelukkig uit de weg is gegaan.

Visuele woorden

Ik vind haar taalgebruik en schrijfstijl echt heel mooi. Prachtige visuele woorden. En de manier waarop ze Noah steeds in schilderijen laat denken werkte voor mij ook enorm goed. Wat zou ik zijn schilderijen graag in het echt zien, ze klinken fantastisch!

Worstelingen

Het is ook een roman over twee tieners, dus er wordt een hoop geworsteld. Met schuldgevoel, met geheimen, jaloezie, homoseksualiteit, dromen, verlies. Ik vind de manier waarop Nelson deze worstelingen tot leven laat komen heel geloofwaardig. Het is natuurlijk wel veel wat Jude en Noah overkomt, maar toch heb ik het geen seconde too much gevonden, al had dat best gekund. Heel knap!

Hoop

Wat Nelson ook mooi laat zien is hoe je nooit alles weet, hoe alles meerdere kanten heeft en het veel moeilijker is om je lot te beïnvloeden dan je soms zou willen. En dus dat ook keuzes die je maakt omdat je goed wilt doen, niet altijd uitpakken zoals je hoopt. En dat je er op terug kunt komen, al vraagt dat veel moed. Mooi! Hoopvol.

Dit boek ga ik zeker nog eens lezen, met een pen onder handbereik om al die zalige zinnen van een hartje te kunnen voorzien 😃

Bladzijde 26, mooiste zin: “Hoe het kon dat ik me niet één keer vreemd in mijn vel voelde, niet één keer zat het te strak bij mijn enkels of knelde het bij mijn hoofd.”

Wie zou jij de zon willen geven?