Heimweeland koos ik als een van mijn verjaardagsboeken. De titel en kaft trokken mijn aandacht, maar ook de tekst op de achterzijde beviel me. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen!
Bladzijde 26, zin 1: “‘We snijden hem precies in drieëndertig stukjes.'”
Waar gaat Heimweeland over?
Milla, een alleenstaande moeder, zoekt in haar vrije tijd naar zogenaamde ‘lost spaces’. Verlaten plekken, waar niemand komt. Op een dag vindt ze in het grensgebied tussen het vroegere Oost en West-Duitsland een hotelkelder die eind jaren ’70 plotseling lijkt te zijn verlaten. Nieuwsgierig geworden gaat ze op zoek naar het verhaal van hotel Waldeshöh.
Wat vind ik ervan?
Ik was heel erg benieuwd naar dit verhaal, de promotietekst achterop trok me, net als de prachtige kaft en de titel. Het klonk als een geheimzinnige familieroman, die zich deels in het heden, deels in het verleden afspeelt, waarbij je ook nog een tikje geschiedenis meepikt. En dat klopt ook, maar ik had er toch meer van verwacht.
Het historische deel van het verhaal over de familie Dressel en het hotel las een trein. Ik heb eigenlijk nog vrij weinig over het leven in de toenmalige DDR gelezen en vond het heel interessant.
Met het deel dat in het nu speelt, had ik meer moeite. Ik voelde Mila niet echt. Ze bleef voor mij wat oppervlakkig en gemaakt. Daarbij ging me haar zoektocht ook vaak iets te soepel. Ik had op meer innerlijke worsteling gehoopt.
Daarnaast had ik het gevoel dat Naumann Mila meer diepgang te geven door haar een puberzoon te geven met idealistische neigingen, maar dat voelde voor mij dus heel geforceerd. Net als Mila’s dieetgedoe. Dat voegde voor het verhaal niets toe en kwam toch steeds weer terug.
Het personage van Christine Dressel vind ik veel interessanter, maar ook zij blijft een beetje aan het oppervlak. Ik weet niet, ik miste gewoon iets bij dit boek. Ik heb het idee dat er meer in zat, dat Naumann een kans gemist heeft.
Het is overigens geen slecht boek hoor! Ik zou het zeker wel aanraden, want het thema is interessant en het verhaal boeiend genoeg. Ik had alleen op meer gehoopt.
Heb jij last van heimwee?
Heimweeland (Wass uns erinnern lässt)
Kati Naumann (Vertaling: Jasper Mutsaers)
HarperCollins, 2019
♥♥♥♥♥
2 Reacties
Grappig dat je hetzelfde gevoel had. Ik las dit boek voor Hebban, was ook aangetrokken door de prachtige kaft en uitvoering (vind ik nog steeds) en de flaptekst, maar ging me steeds meer ergeren. Het boek heeft me verder niet veel gedaan, ik zou het eerder weg hebben gelegd als ik het niet voor een leeskring las.
Oh fijn, ik ben dus niet de enige. Jammer hè? Wegleggen heb ik niet echt overwogen, daarvoor las het dan toch weer net te makkelijk en was ik te nieuwsgierig naar het geheim uit de blurb.