Mijn lieve collega Marleen vertelde mij als eerste over Het verhaal van de dienstmaagd, zij was er erg van gecharmeerd en raadde het me echt aan. Het heeft sindsdien een tijdje op mijn noglezen-lijst gestaan, maar ik vond het steeds maar niet bij de bieb. Uiteindelijk heb ik het dus van Marleen zelf geleend, blij toe, want het is inderdaad heel bijzonder.
Je kent het trouwens wellicht als het boek waar serie The handmaid’s tale op is gebaseerd, niet dat ik die gezien heb, maar jij misschien wel 😉
Bladzijde 26, zin 1: “Een gestalte, rood met witte vleugels rond het gezicht, een gestalte als de mijne, een onopvallende vrouw met een mandje, komt over het brede trottoir naar me toe lopen.”
Waar gaat Het verhaal van de dienstmaagd over?
Een christelijke beweging heeft de macht gegrepen in de Verenigde Staten. Ze hebben een totaal nieuwe en bijzonder strenge samenleving gecreëerd. Dienstmaagden, zoals de vertelster, vormen hierin een aparte klasse, met maar één doel: voortplanting. Maar (natuurlijk, wil ik bijna zeggen) ze mogen niet zomaar met iedereen het bed in duiken. Hiervoor gelden strenge regels.
Net als voor hun dagbesteding (lezen en schrijven zijn verboden), hun kleding (een non-achtig rood gewaad met deels witte kap), hun woonplaats (in het huis van de aan hen toegewezen Bevelvoerder) en nog eindeloos veel andere dingen.
Wat vind ik ervan?
Toen Marleen vroeg wat ik van dit boek vond, was het eerste wat in me opkwam: ongemakkelijk. Ze begon te lachen, dat had zij ook gehad. Ongemakkelijk, bijzonder, heel goed, maar wel met een raar einde. Waar ik natuurlijk verder niets over ga zeggen, want dat kan echt niet zonder spoilers.
Ongemakkelijk dus. Eigenlijk best een interessante eerste reactie. Want waarom roept dit boek zo’n ongemak bij me op? Ik voel ook schaamte en afkeer. Best heftige emoties voor een fictieboek. Waarschijnlijk is dat ook de kracht van het verhaal, het laat je niet koud.
Ik heb maar al te zeer het gevoel dat dit echt zou kunnen gebeuren. De mensheid is er volgens mij gek genoeg voor. En dan? Een wereld zoals Atwood schept, ik zou er beslist niet willen leven. Al is het alleen omdat ik me geen leven zonder lezen wil indenken.
Natuurlijk is het een klassieker, dat kan haast niet anders met zo’n creatief en indrukwekkend verhaal. Uitgegeven in 1985! en toch voelt het nauwelijks gedateerd. Behalve misschien als af en toe bepaalde technologieën genoemd worden, maar daar stapte ik eigenlijk weer vrij makkelijk overheen. Dat komt misschien ook doordat je het verhaal verder niet echt op een bepaald tijdsvak kan pinnen.
Het is beslist een must-read. Niet omdat je er nu zo lekker bij zult wegdromen, maar omdat het heel goed geschreven is én een beklemmend scenario verbeeld, waarvan ik me soms maar al te goed kan voorstellen dat het deels waarheid zouden kunnen zijn. Ik tel in ieder geval mijn zegeningen en vier mijn vrijheid.
Heb jij de serie gezien? Heb ik iets gemist?
Tot slot:
Het verhaal van de dienstmaagd (The handmaid’s tale)
Margaret Atwood (Vertaling: Gerrit de Blaauw)
Prometheus, 2018 (1985)
♥♥♥♥♥
Nog geen reacties