Birk stond al een tijdje op mijn noglezenlijst, de juichende recensies destijds maakten me nieuwsgierig, net als zijn Boeken van mijn leven-lijstje uit de Flow. Nu stond het op me te wachten in de bibliotheek, beslist van plan me ervan te overtuigen dat een boek van Jaap Robben het lezen waard is. En dat is gelukt, prachtig!
Bladzijde 26, zin 1: “Vlug ging ik de trap op naar mijn kamer.”
Waar gaat Birk over?
Mikael woont met zijn ouders op een piepklein afgelegen eiland, drie huizen slechts en maar twee zijn er bewoond. Op een dag verdwijnt zijn vader in zee. Vanaf dan zijn Mikael en zijn moeder alleen.
Wat vind ik ervan?
Het is alweer eventjes geleden dat ik dit boek las, ik vond het prachtig. Zo’n mooi verhaal. Zulk fantastisch mooi taalgebruik. Meteen zin 1 al:
“In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar.”
Een zin die me in mijn handen deed wrijven van plezier vanwege het vooruitzicht nog meer van dit soort fijns te mogen lezen. Wat een feest!
Maar het zijn niet alleen dit soort pareltjes die dit een prachtig boek maken. Ook het verhaal zelf is meer dan fijn. Breekbaar haast. En glashelder. Over schuld, troost en ongemak. Over niet weten hoe, eenzaamheid en verdriet. En over de relatie tussen een moeder en haar kind, verwijt en rouw. Om stil van te worden. Lezen dus!
De mooiste zinnen uit Birk
“‘Hij zwom weg’, struikelde uit mijn mond.”
“In het keukenkastje onder het aanrecht hoemde de boiler.” (Niet zozeer de zin, maar dat woord ‘hoemde’, perfect gewoon).
“Toen ze merkte dat ik naar haar keek, vormden haar lippen een glimlach die zo teer was als een kerstbal die kon breken nog voor je hem aanraakte.”
“Ze was doodgegaan zonder tanden, want die wachten nog altijd in een glaasje op haar wastafel.”
“Papa zou ze nooit meer ‘papa’ noemen, alleen nog ‘Birk’. Haar Birk om me te laten voelen dat de schuld van mij was en het verdriet van haar. Dichter bij elkaar dan de overkant van de tafel kwamen we niet.
Papa viel nooit meer uit de kraan.”“Papa trok zich ongemerkt terug in zijn foto’s. Zonder het te willen, eigenlijk zonder me er bewust van te zijn, wende ik daaraan.”
“De bomen en struiken in de tuin groeiden en verdrongen elkaar. Ze vormden een kraag om ons huis.”
“Terwijl het doodging was het evenveel blijven wegen. Het leven had weinig gewicht. Het woog eigenlijk niks.”
“Nu haar gezicht dicht bij het mijne is, ruik ik alles wat ze zegt.”
“Rond de lamp zwermt nachtsneeuw die zo licht is dat hij misschien wel weer terug de hemel in waait.”
“Het duurt vijf lucifers, maar dan brandt het.”
Welke van deze zinnen vind jij het mooist?
Tot slot:
Boek 61/100 #boekperweek
Volgende review: Wild | Cheryl Strayed
Birk
Jaap Robben
De Geus, 2014
♥♥♥♥♥
2 Reacties
Ik ben weer helemaal terug in het boek, wat een fijne recensie, ik vond Birk ook geweldig! Ik las Birk ook pas dit jaar, geen idee waarom ik er zo lang mee gewacht heb?
Het ‘hoemde’ klinkt net zo bijzonder aks de ‘stroeve koffie’ die zij drinken (en toch herken ik de smaak hihi).
Van de zinnen die jij noemt vind ik ‘Hij zwom weg, struikelde uit mijn mond’ de mooiste, eigenlijk somt deze zin het hele boek op?
Oja, ‘stroeve koffie’! Heel herkenbaar idd.
En eens, die zin vertelt eigenlijk het hele verhaal. Prachtig!