Soms kom je zo’n boek tegen waar je nul verwachtingen van hebt, maar dat je van stoel blaast. Zo’n boek waarover je wil vertellen aan je beste vriendinnen (@Kim, dit moet je lezen!), aan die altijd lezende vrouw in de trein en aan dat meisje in de boekwinkel. Een buitengewoon gewoon leven is zo’n boek. Meteen, vanaf zin 1: “Dit is juffrouw Ona Vitkus. Dit is haar levensverhaal, opgenomen op een geluidsband. Dit is deel één.”
Bladzijde 26, zin 1: “Ze droeg een roze shirt, dat zo vreselijk gekreukt was dat het leek alsof het gejat was uit een machine in de wasserette.”
Waar gaat Een buitengewoon gewoon leven over?
Als rechtgeaarde scout doet een 11-jarige jongen op zaterdagmiddag klusjes bij een oudere dame. Hij is gefascineerd door Guiness records en het cijfer 10. Hij is niet als andere jongens van zijn leeftijd. Zijn moeder maakt zich zorgen.
Ona Vitkus is 104 en nog heel kwiek. Ze is goed in kaarttrucs en rijdt 1 keer per week naar de supermarkt. Ona en de jongen sluiten vriendschap. Hij interviewt haar voor een schoolopdracht, zij helpt hem met het behalen van zijn vogelinsigne. Op de 10de zaterdag is hij er niet.
Wat vind ik ervan?
- origineel
- grappig
- ontroerend
- fantasievol
- meeslepend
Ik vond het echt een origineel verhaal. Dat zit hem voor mij in het onderwerp (verrassende vriendschap), maar ook in de vorm. De mix van proza, Guiness records en transcripties van geluidsbanden vind ik erg leuk gevonden en werkt ook nog.
Iris Apfel
Wood schrijft erg geloofwaardig, ik zag/hoorde Ona in mijn hoofd. Ik stel haar voor als een soort Iris Apfel, het bijna 100-jarige stijlicoon (check Google), al beschrijft Wood haar heel anders. Merkwaardig is dat trouwens, hoe je hoofd een beeld vormt bij een tekst en hoe je jezelf daar aan vast kan houden ook al weet je allang dat jouw plaatje niet klopt.
En nee, ik vind het niet tegenstrijdig dat ik schrijf dat Woods geloofwaardig schrijft maar dat mijn voorstelling van de personages niet matcht met haar tekst. Haar stijl wekt de karakters tot leven in mijn hoofd en dat lukt alleen maar als ze geloofwaardig zijn, hoe ze er dan in mijn hoofd uitzien maakt volgens mij voor het verhaal verder niet uit. Of wel, ik ben benieuwd hoe jij hier over denkt!
Fijne en fantasievolle stijl
Ik heb genoten van Woods fijne stijl en haar fantasievolle schrijven. Zo beeldend 🙂 Dit soort zinnen:
“‘Ik vertelde je vrouw hier over mijn katten,’ zei Ona. Ginger, een rode cyper was het eerst doodgegaan. Toen Kit aan de beurt was, had Ona haar niet vervangen, want ze wilde niet dat een hulpeloze kat haar bazinnetje zou overleven.
Dat was in de tijd dat haar haar nog groeide. Ze had inmiddels nog wel anderhalve kat gehad kunnen hebben.”
Er staat zo veel en toch zo weinig. Ik proef eenzaamheid en spijt, maar ook humor, kracht en liefheid. Een mooie manier om te vertellen dat iemand misschien al twintig jaar alleen leeft, zonder het zwart op wit te zetten. Ik houd daar van en dit boek barst van dit soort heerlijke zinnen. ♥
Bijzonder
Wat dit boek voor mij ook bijzonder maakt is de troost die ervan uitgaat. Er is intens verdriet, maar er is ook hoop, er zijn nieuwe herinneringen in de maak en er gaan nieuwe deuren open. Het leven houdt niet op bij iemands dood, het gaat verder en dat vind ik een fijn en troostrijk idee.
Zinnen die me raken
Omdat het zo’n prachtig boek is, deel ik nog drie fijne stukjes, maar oh, wat is kiezen toch moeilijk:
“Ze bracht de rest van die dag door met het uitkammen van haar huis om haar geboorteakte te vinden tot ze zich herinnerde wat ermee gebeurd was. Ze wilde het de jongen vertellen, maar de tiende zaterdag kwam hij niet opdagen. Ook de zaterdag daarop verscheen hij niet, toen haar struiken plotseling vol zaten met een zwerm felgekleurde vogels die Ona niet kon horen.
De zaterdag daarop kwam zijn vader.”“Zonder erbij na te denken aaide Ona deze broze, gekwelde ziel zoals ze Frankie ooit had geaaid. Voordat het leger een man van hem had gemaakt – een dode man, zoals bleek, maar Howard vond destijds dat de jongens echte kerels moesten worden.”
“De herfst van 1954: Louise verscheen op het toneel – een compleet weersysteem in de vorm van één vrouw.”
Hoe oud is/was de oudste mens die jij kent/kende?
Tot slot:
Boek 61/100 #boekperweek
Volgende review: Mannekino | Sybren Polet #flowboekenchallenge
Een buitengewoon gewoon leven (The one-in-a-million boy)
Monica Wood (Vertaling: Ireen Niessen)
Karakter Uitgevers, 2016
♥♥♥♥♥
Nog geen reacties