Review: Spoetnikliefde | Haruki Murakami

Bladzijde 26, zin 1: “Dat had ze altijd al gehad.”

Sinds dit boek in de kast staat lonkte het steeds naar me. Die titel (zo intrigerend), de kleur (zo vrolijk!), de schrijver (behoeft geen toelichting, toch?). Ik kon eigenlijk niet wachten erin te beginnen. Maar voor de afwisseling dwong ik mezelf eerst een paar niet-Murakamis te lezen 🙂 Maar vlak voor Pasen was het eindelijk zover….

Waar gaat Spoetnikliefde over?

Het is echt een Murakami-verhaal. Eenzame jonge man is verliefd op een intrigerende jonge vrouw, zij niet op hem. Sumire, zo heet ze, is verliefd op Mioe, haar bazin, ze is er zelf hoogst verbaasd over, want ze dacht dat ze het niet in zich had om verliefd te worden. Voor de man koestert zij een diepe maar tikje bizarre vriendschap, ze belt hem midden in de nacht met de meest onwaarschijnlijke vragen. Op een dag krijgt hij een telefoontje van Mioe, vanaf een Grieks eiland, Sumire is verdwenen.

Wat vind ik ervan?

Genieten! Het leest als een trein, heeft dat heerlijk mysterieuze en dromerige van een echte Murakami en ook die prachtige, treffende zinnen. Hier en daar had ik wel wat déjà-vues, maar dat droeg ergens ook wel weer bij aan het mysterie.

Het mooist:

“Desalniettemin zal ik niet naar mijn zelf van vroeger kunnen terugkeren. Morgen word ik een ander mens. Niemand om mij heen zal merken dat ik als een ander mens naar Japan terugkeer. Vanbuiten is er helemaal niets veranderd. Maar binnen in mij was iets weggebrand en afgestorven. Ergens had er bloed gevloeid. Iets, iemand, was uit mij verdwenen. Met afgewend gezicht en zonder een woord. Een deur was geopend en weer dichtgegaan. Het licht was gedoofd. Vandaag is het de laatste dag van deze ik. De laatste avondschemering. Als morgen de ochtend aanbreekt, ben ik hier niet meer. Een ander persoon is dan dit lichaam binnengestapt.”

Deze alinea raakt me, het voelt als de essentie. Iets wat met je gebeurt als je iets heftig hebt meegemaakt, maar misschien ook wel iedere dag opnieuw. Omdat je nooit dezelfde bent als gisteren. Intrigerend. Om op te kauwen. Hier lees ik voor.

Ook mooi:

“Het was een weemoedige, intieme glimlach die lang ongebruikt ergens achter in een laatje leek te hebben gelegen.”

Wie zijn jouw favoriete schrijvers?

 Tot slot:

Boek 27/100 #boekperweek

Volgende review: Het winterpaleis | John Boyne

Spoetnikliefde (Supūtoniku no koibito) 
Haruki Murakami (Vertaling: Elbrich Fennema)
Atlas Contact, 2004 (1999)
♥♥♥♥

Van dezelfde schrijver: Kafka op het strand | De jacht op het verloren schaap | Norwegian Wood | De opwindvogelkronieken | De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren