Bladzijde 26, zin 1: “Ik zou me in de slagen storten die zwakheid en weke gevoelens te gronde richten.”
Ter gelegenheid van de boekenweek kocht ik dit boekje, weliswaar niet van een Nederlandse schrijver, maar het gaat om boekenliefde toch? Ik heb er in ieder geval geen spijt van want het bleek een heerlijk verhaal.
Waar gaat De vier seizoenen van de zomer over?
De zomer van 1999. In Le Touquet, een dorp aan de Franse kust, is overal liefde. Delacourt beschrijft vier romances. Elk in een andere fase, een ander seizoen van de liefde: ontdekking, herinnering, herontdekking en eeuwigheid. En ook elk in een ander fase van het leven: van tiener tot hoog-bejaard.
Wat vind ik ervan?
Heerlijk zoals alles in elkaar grijpt. Vier schijnbaar losse verhalen, die toch niet zo los blijken te zijn. Mooi gedaan!
Dit is een boek waarvan je aan alle kanten merkt dat er over is nagedacht. Niets is zomaar en dat maakt ook dat ik anders ga lezen, met een schuin oog op de uitkijk naar meer verwijzingen en vervlechtingen. Op zich is Delacourt niet de subtielste schrijver ooit, dus soms ligt het er ook heel dik op, maar dat stoort me eigenlijk niet. Het lijkt wel of hij je daarmee alert wil maken op de meer subtiele vondsten, waarvoor dank, want ik kan daar dus echt heel erg van genieten.
Aanrader
Het is dan ook geen ingewikkeld boek en beslist geen hoogdravende literatuur, maar het is zeker ook geen chicklit. Daarvoor zit het te goed in elkaar en is het taalgebruik te mooi. Ik denk wel dat het heerlijk wegleest op een zomers terras of op het strand, maar ook verstopt voor grijze regenbuien was het echt een fijn boek.
Subtiel perspectief
Ik vond de romances mooi, niet te cliché en overtuigend genoeg om me helemaal mee te slepen. Vooral de oude mensjes aan het eind, wat een prachtig verhaal. Mooi ook die subtiele verandering van het perspectief bij hun verhaal en zo veelzeggend ook. Het verhaal wordt namelijk niet verteld vanuit een ik, maar vanuit wij, en dan zonder geforceerd te voelen, integendeel, het voelt heel natuurlijk. Zo verweven zijn ze met elkaar. Prachtig.
Bloementaal
Ook leuk. De bijna vergeten taal van bloemen speelt een rol. De vier verhalen hebben elk de naam van de bloem die er een speciale rol in heeft: Pimpernel, Eugénie Guinoisseau, Hyacint, Roos. De betekenissen van die en van veel andere bloemen gebruikt Delacourt in zijn verhaal. Ik vind het eerlijk gezegd zonde dat die bloementaal tegenwoordig zo onbekend is, het is zo ontstellend romantisch. Stel je voor dat je iedere dag een bloem krijgt:
“Een witte flox: dit is mijn liefdesverklaring. Een wilde kardinaalsmuts: je beeld staat in mijn hart gegrift. Een pimpernel: je bent mijn enige liefde. Een wilde roos: ik zal je overal volgen. Een bonte tulp: je ogen zijn prachtig. Een paarse iris: je ogen maken me gek. Een rode chrysant: ik hou van je. Een camelia: ik zal altijd van je houden. Een roze roos: wat ben je mooi.
En ten slotte twaalf rode rozen: wil je met me trouwen?“
Echt heel mooi bedacht. Eigenlijk reden om me er echt in te verdiepen – ik zet het op mijn bucketlist 🙂 Ik moest meteen ook aan een ander boek denken dat ik ooit las. Daarin communiceert een meisje met een moeilijke jeugd met de bloementaal, heel bijzonder en aangrijpend. Een aanrader dus ook: De verborgen taal van bloemen | Vanessa Diffenbauch Helaas gelezen voor ik Bladzijde26 begon, dus geen review beschikbaar.
En natuurlijk weer prachtige zinnen
Ik had een heel lijstje – ik kies er drie:
“(…) want een ontmoeting, dat zijn twee bestemmingen die elkaar raken.”
“Er was veel te herstellen, repareren en op te lappen na die jaren van as, witte fosfor en tranen. Kleding. Huid. Harten.”
“Twee jaar later had Jeanne vierendertig uur een broertje.”
Heb jij iets met de taal van bloemen?
Tot slot:
Boek 23/100 #boekperweek
Volgende review: De nachtegaal | Kristin Hannah
De vier seizoenen van de zomer (Les quatre saisons de l’été)
Grégoire Delacourt (Vertaling: Carolien Steenbergen)
Ambo|Anthos, 2015
♥♥♥♥
Van dezelfde schrijver: On ne voyait que le bonheur
Nog geen reacties