Bladzijde 26, zin 1: “Tegen de tijd dat de maaltijd werd opgediend stond de maan hoog, klein en blauw aan de hemel, nog steeds stralend, zij het enigszins afgenomen.”
Ik kocht dit boek tegelijk met Verdriet is het ding met veren, toevallig ook een boek over rouw. Die vond ik al heel bijzonder, maar Lincoln in de bardo is toch nog weer overtreffende trap. Wat een fantastisch origineel en goed boek!
Waar gaat Lincoln in de bardo over?
Het zoontje van de president van de Verenigde Staten is na een ziekbed overleden. Hij wordt bijgezet op een begraafplaats in Washington. Zijn vader, Abraham Lincoln, bezoekt hem daar in zijn eerste nacht. Alleen denkt hij, om nog één keer samen met zijn zoon te zijn. Maar hij is minder alleen dan hij denkt, de begraafplaats wordt bevolkt door geesten van allerlei slag. Ze zijn overleden, maar kunnen om uiteenlopende redenen nog geen afscheid nemen van het leven. Het bezoek van Lincoln brengt onrust onder hen teweeg, is er misschien een mogelijkheid om terug te keren?
Wat vind ik ervan?
Fantastisch! Wat een boek! Wat een creativiteit en wat buitengewoon mooi uitgewerkt. Ik kan gewoon niet anders dan over dit boek een lyrische review schrijven, zo ontzettend goed is het.
Originele vorm
De vorm is zo echt origineel en tegelijkertijd ergens ook zo vreselijk voor de hand liggend. Waarom heeft niemand dat eerder gedaan? Maar je kunt het natuurlijk wel verzinnen, je moet het ook nog uitvoeren en dat heeft Saunders echt op een waanzinnige manier gedaan. Eerst denk je: wat is dit nou? Maar ga er in mee en het werkt, het werkt zelfs ongelooflijk goed. En ja, ik weet dat jij nu nieuwsgierig bent naar die vorm, maar het zou zonde zijn als ik je die zou verklappen.
Verdriet
Dwars door alle pagina’s heen voel je het verdriet van Abraham Lincoln. Zijn verdriet is een complexe mix van liefde, schuld, verantwoordelijkheid, eenzaamheid en trots. Je voelt als het ware de last van het presidentschap op zijn schouders. De verantwoordelijkheid die hij zo graag aan de kant zou schuiven om zich over te kunnen geven aan zijn gevoelens, maar die hij moet dragen omdat hij nu eenmaal president is van een land in oorlog. Mooi!
Grappige geesten
Natuurlijk is het niet alleen een goed boek omdat het zo origineel is, het is ook gewoon heel erg goed geschreven. En verre van alleen maar verdrietig. De meeste personages zijn dood, maar lijken zo levensecht dat je dat soms vergeet. De verschillen in karakters van de geesten komen echt naar voren. En sommige zijn gewoon heel grappig, ik heb zelfs hardop zitten grinniken. Ik kon me ook maar al te goed voorstellen dat sommige geesten nog niet de volgende stap hadden gezet en nog hoop hadden om hun fouten te kunnen herstellen.
Bardo
Wat ik geweldig vind is dat al die geesten met zijn allen in die bardo zitten, onafhankelijk van het moment waarop ze gestorven zijn. Oja, de bardo, voor wie het woord net als ik niet kent, het komt uit het Tibetaans boeddhisme en staat voor elk van de fasen tussen leven, dood en wedergeboorte. De geesten in deze Washingtonse bardo hebben dus in andere tijden en/of andere klassen geleefd. Hierdoor raakt Saunders allerlei thema’s zoals bijvoorbeeld rassenongelijkheid, homofobie, religie, geschiedenis en liefde. Dat maakt hun gesprekken soms grappig, soms verdrietig en soms confronterend. Geesten blijken ook gewoon mensen.
Heb jij dit boek al gelezen? Wat vond je ervan?
Tot slot:
Boek 10/100
Volgende review: The bookshop on the corner | Jenny Colgan
Lincoln in de bardo (Lincoln in the bardo)
George Saunders (Vertaling: Harm Damsma en Niek Miedema)
De Geus, 2017
♥♥♥♥♥
Nog geen reacties