Janneke Vreugdenhil | Mijn #flowboekenchallenge #08

In de vorige Flow (ik loop een beetje achter) stond weer een fijne editie van De boeken van mijn leven. Deze keer met Janneke Vreugdenhil, culinair journalist en kookboekenschrijver. Leuk, want ik heb al een heel aantal van haar recepten gekookt! Ik ken haar uit de Next en van I ♥ Groente, benieuwd wat ze naast kookboeken leest.

De 5 boeken van Janneke Vreugdenhil

1. An ’t Hoen | Libelles Smulboek
2. Harper Lee | To kill a mockingbird
3. James Salter | Lichtjaren
4. Richard Olney | Reflexions
5. Paul Biegel | De grote kleine kapitein

Jannekes boeken leveren mij slechts een nieuw boek voor mijn challenge op. Twee boeken heb ik al gelezen, de vierde is een autobiografie en de eerste is (niet onverwacht) een kookboek. Zoals altijd hieronder toch haar toelichting bij de boeken die ik niet op mijn lijst opneem, want die zijn altijd wel heel leuk om te lezen.

Libelles smulboek

“Mijn moeder had vier of vijf kookboeken, waaronder een die bij onze oranje Moulinex grill hoorde – echt jaren zeventig. Ik heb ze allemaal verslonden, maar Libelles smulboek is bij ons thuis echt stuk gekookt. Ik herinner me nog een recept: rauwe venkel, tomaat, ui, olijfolie en oregano door warme pasta gehusseld. Vrij uitzonderlijk voor die tijd, want de meeste mensen kwamen niet verder dan macaroni met Smac. Er stond ook een hoofdstuk in over koken met drank. Die recepten vond ik extra leuk, omdat ik nog geen alcohol mocht drinken, maar er wel mee mocht koken. Vanaf mijn twaalfde kookte ik elke week een keer voor ons gezin. Toen ik op kamers ging, gaf mijn moeder me een multomap mee met kopietjes van de recepten die ze uit kranten en tijdschriften had gescheurd, aangevuld met mijn favoriete recepten uit Libelles smulboek. Het boek zelf heb ik nog niet, wellicht erf ik dat op een dag van haar.”

Dat recept klinkt eigenlijk best lekker. Mijn moeder had (en heeft) heel wat kookboeken, maar gebruikte ze vooral als inspiratiebron, volgens mij kookte ze maar zelden volgens recept. Wel uit de Allerhande, dat dan weer wel. En ook graag wat spannender dan toen gebruikelijk was. Veel pasta en rijstgerechten, en ik maakte ook al jong kennis met couscous. Nog steeds probeer ik graag nieuwe dingen, al houd ik ook erg van Hollandse kost. Ach, eigenlijk vind ik alles lekker 🙂

 To kill a mockingbird (Spaar de spotvogel)

“Dit is het eerste boek dat ik, rond mijn twaalfde, in het Engels las. Het gaat over het meisje Scout en haar broer Jem, die in een klein Amerikaans dorpje wonen. Hun vader is advocaat en verdedigt een zwarte man, die ten onrechte is beschuldigd van de verkrachting van een blank meisje. Dat onrecht maakte diepe indruk op me en heeft me denk ik geïnspireerd om rechten te gaan studeren. Maar ik was ook verliefd op Scout, een jongensachtig meisje, in wie ik mezelf herkende. Ik was ook zo’n tomboy, die voetbalde en tuinbroeken droeg. Lang heb ik gedacht als ik ooit een dochter krijg, noem ik haar Scout. Maar ik kreeg twee zoons, dus dat is er niet van gekomen.”

Ik was veel ouder dan Janneke toen ik dit boek las, maar het heeft wel indruk gemaakt. Ik zou het best nog eens willen lezen. En dan lees ik natuurlijk ook meteen Lee’s tweede boek, want daar ben ik best nieuwsgierig naar.

De grote kleine kapitein (omnibus)

“Mijn zoon Valentijn (17) is net als ik een enorme lezer, Pepijn (14) haat het. Maar ze hebben allebei evenveel genoten van het voorlezen vroeger. De boeken van Paul Biegel vond ik allemaal fantastisch om voor te lezen, maar favoriet waren de drie delen over de kleine kapitein, die samen met Marinka, Dikke Druif en Bange Toontje in zijn boot de Nooitlek de wereld over vaart. Het is een oerverhaal, een queeste, over het overwinnen van gevaren en daarmee je angsten. Die onderlaag geef je kinderen mee als je dit voorleest. En er worden ook lekker veel pannenkoeken gebakken aan boord van de Nooitlek.”

Deze heb ik op de basisschool wel tig keer geleend bij de schoolbibliotheek, ik vond ze zo leuk! Als ik kinderen zou hebben, zou ik ze zeker deze van Paul Biegel voorlezen, maar hij heeft veel meer fijns geschreven. Altijd fantasievol en een tikje spannend. Superleuk voor jonge boekenwurmen en eigenlijk ook nog wel voor wat oudere 😉

Reflexions

“Ik ben niet opgeleid tot journalist en ook niet tot kok, dus eigenlijk ben ik een enorme amateur. Toen ik begon met schrijven over eten, kreeg ik daarom honger naar kennis over mijn nieuwe vakgebied. Ik spelde bijvoorbeeld Het kookboek van de klassieke keuken van Auguste Escoffier, eigenlijk een soort instructieboek voor professionele koks. Iemand wees me in die tijd ook op Reflexions, de memoires van de Amerikaanse kunstschilder Richard Olney, die in de jaren vijftig naar Parijs komt en de culinaire wereld inrolt. In het Engelse taalgebied geldt hij als een grote kookschrijver, hier is hij maar mondjesmaat bekend. Het is heerlijk om te lezen hoe hij zich in de culturele en culinaire scene beweest, welke beroemde mensen hij allemaal ontmoet – van Marlene Dietrich tot Coco Chanel –  en vooral hoe trefzeker hij over eten schrijft. Ik ben zo’n fan van hem dat ik zijn Franse huis heb bezocht. Het was bijna een bedevaart. Op zijn terras mocht ik een Gauloises uit zijn nalatenschap roken en een fles wijn uit zijn kelder drinken. Een onvergetelijke ervaring.”

Grappig zo’n ervaring. Ik ben meteen aan het verzinnen of ik ook zo’n fan van iemand ben dat ik zijn huis zou bezoeken. Volgens mij alleen als zo’n huis op mijn pad komt, ik zou er niet speciaal naar toe reizen. Maar ik vind het wel leuk om op een plek te zijn die iemand die ik bewonder ook heeft bezocht. Het paella-restaurant in Valencia bijvoorbeeld, waar ook Hemmingway had gegeten. En Jamie Oliver’s Fifteen in Londen. Ik zou het zeker geen bedevaart noemen, maar het was wel een bijzondere (en heel lekkere) ervaring!

Zou jij op ‘bedevaart’ gaan naar het huis van iemand die je bewondert?