Bladzijde 26, zin 1: “Er bestond kennelijk een geheime mannencode die van twintigjarige gladjakkers werd doorgegeven aan beschroomde achttienjarigen, die je, had je je hem eenmaal eigen gemaakt, in staat stelde om meisjes te versieren en er, onder bepaalde omstandigheden, ‘mee te foezelen’.”
Alsof het voorbij is las ik in 2012 al voor het eerst, ruim voor Bladzijde26 ontstond dus. Toen schreef ik: “Man van +-60 kijkt terug naar toen hij +-20 was. Z’n geheugen blijkt niet erg betrouwbaar. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.” Daarna las ik het al weer eens opnieuw, maar die keer zonder aantekeningen te maken. Nu was dus de derde keer, maar mijn eerste aantekening klopt nog steeds. Mooi verhaal, vol mooie zinnen. Nog eens lezen.
Wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?
Januari 2016 | Hannah Bervoets | Schrijver
“Voordat ik begin met schrijven, lees ik een stuk in een ‘inleesboek’, zoals je een warming-up doet voordat je gaat hardlopen. Alsof het voorbij is was mijn inleesboek toen ik aan Ivanov werkte. Barnes’ zinnen hebben een bepaalde cadans, die me in het juiste schrijfritme brachten. Het gaat over een zestiger die terugblikt op zijn leven – vooral de episode waarin hij bevriend was met een jongen die zelfmoord pleegde. Gaandeweg komt hij erachter dat zijn herinneringen aan die vriendschap en de gebeurtenissen niet helemaal kloppen. Er ontsluiert zich een soort parallelle geschiedenis over wat er eigenlijk is gebeurd en hoe die vriendschap écht in elkaar stak. Heel mooi hoe de man zichzelf analyseert en tot een alternatieve waarheid komt. Er staan veel overpeinzingen in over tijd en geheugen. Ik hou erg van een plot, maar ook van dat soort bespiegelingen.”
Omdat het boek wel genoemd wordt in de boekenvanmijnleven-rubriek, ook even Hannahs verhaal erbij. Grappig zo’n inleesboek. Ik zou bang zijn dat ik beïnvloed word, maar zij dus helemaal niet. Nou heb ik Ivanov nog niet gelezen, maar ik vraag me nu wel af, zou er iets van Barnes in terug te vinden zijn?
Andere boeken uit Hannahs leven:
- Jay Mcinerney | Bright lights, big city
- Jeffrey Eugenides | Middlesex
- Mary Shelley | Frankenstein
- Connie Palmen | Jij zegt het
Waar gaat Alsof het voorbij is over?
Als onverwachts het verleden in zijn leven opduikt, blikt Tony Webster (gescheiden, ongeveer 60) terug. Hij overpeinst zijn jeugdvriendschappen, zijn eerste vriendinnen, de zelfmoord van een vriend, zijn carrière, zijn huwelijk en de relatie met zijn dochter. Hij denkt te hebben geleefd zonder iemand bewust pijn te hebben gedaan, maar is dat wel zo? Langzaam realiseert hij zich dat herinneringen niet betrouwbaar zijn, dat je ze naar je hand kunt zetten en dat verschillende betrokkenen heel andere herinneringen aan dezelfde situatie kunnen hebben.
Wat vind ik ervan?
Intrigerend! Opnieuw heb ik de neiging om meteen te gaan herlezen. Hoe zit het dan precies? Wat doet Barnes, hoe speelt hij met mij, wat ontdek ik als de afloop van het verhaal nog vers in mijn geheugen zit en ik daar dus niet naar hoef te verlangen? (Ik ben gezegend met een vergiet in plaats van geheugen als het op plots aankomt. Ik onthoud nooit wie de dader is of wie er doodgaat. Ideaal.)
Hoe lees ik?
Deze keer heb ik Hoe lees ik? van Lidewijde Paris erbij gepakt, want zij refereert regelmatig aan dit boek. Ik wilde weten of ik er met haar inzichten andere dingen uit zou halen. Dat is wel zo, maar ik lees toch heel anders dan Lidewijde. Ik denk dat ik me het verhaal meer laat overkomen en minder vraagtekens plaats. Ik herken wel wat zij schrijft, maar ik ben er niet mee bezig als ik lees, althans niet bewust.
Vondst of bewust verbonden?
Een zinnetje viel me bijzonder op: “Het leven ging voorbij.” Ik vond dat allereerst mooi geschreven en daarnaast koppelde het voor mij terug aan de titel. Op dit soort momenten ben ik altijd benieuwd naar het origineel, is dit een mooie vondst van de vertaler of is het in de originele tekst ook verbonden? En hoe dan?
Motief
Voor mij is het ook de kern van het boek, het leven gaat voorbij en zomaar ineens ben je ouder, kijk je terug en wat herinner je je dan? En is dat dan de waarheid of heb je je herinneringen in de loop der jaren opgepoetst en oog je wat glanzender dan je misschien in werkelijkheid was? Een interessant gegeven, waar je eindeloos over door kan bespiegelen. Want als jouw herinneringen niet betrouwbaar zijn, dan zijn die van de ander dat natuurlijk ook niet. Dus wat is dan waarheid? Dit komt steeds terug in het boek, bijvoorbeeld bij een geschiedenisles als Tony jong is.
♥♥♥♥♥
Al met al: mooi! Heel erg het lezen waard. Ik houd dan ook erg van Barnes’ stijl, hij heeft een fijn ritme, hij gebruikt altijd precies genoeg én de juiste woorden en hij daagt me uit. Ik houd van wisselende perspectieven en ingewikkelde plots waarbij de chronologische volgorde niet meteen duidelijk is en die duidelijk niet voor niets zo gekozen zijn. Laat mij maar puzzelen 🙂 want dat doe ik wel als ik lees, al is het dan niet heel bewust.
Kan jij boeken herlezen? Ik bedoel kan het boek je dan opnieuw verrassen of weet je nog precies wat er gebeurt?
Tot slot:
Boek 83/104 #boekperweek
Wel een flowboekenchallenge-boek, maar hij telt niet mee, want al gelezen.
Volgende review: Laat me nooit alleen | Kazuo Ishiguro
Alsof het voorbij is (The sense of an ending)
Julian Barnes (Vertaling: Ronald Vlek)
Uitgeverij Atlas, 2011
♥♥♥♥♥
Van dezelfde schrijver: Het tumult van de tijd
Nog geen reacties