Bladzijde 26, zin 1: “Zijn vader, die vanuit Haïti naar New York was geëmigreerd, was gestorven toen JB drie was, en hoewel hij graag mocht denken dat hij zich zijn gezicht kon herinneren – vriendelijk en zachtmoedig, met een smal snorretje en wangen die rond werden als appeltjes wanneer hij glimlachte – zou hij nooit weten of hij alleen maar dácht dat hij het zich herinnerde, doordat hij was opgegroeid met de foto van zijn vader die op het nachtkastje van zijn moeder stond, of dat hij dat werkelijk deed.”
Een klein leven is me al vaak getipt en stond daarom ook al een tijdje op mijn e-reader te wachten. Maar nu ik het gelezen heb, wou ik dat ik er eerder aan begonnen was: wat een prachtig verhaal!
Waar gaat Een klein leven over?
Een klein leven is het verhaal van een levenslange vriendschap tussen vier mannen: JB, Malcolm, Willem en Jude. Ze waren als student huisgenoten en toen is hun vriendschap ontstaan. Ze zijn heel verschillend. JB schildert, Willem acteert, Malcolm is architect en Jude jurist. Jude staat eigenlijk centraal in het verhaal. Zijn leven is door allerlei geheimen omhuld. In zijn tienerjaren bijvoorbeeld heeft hij zijn beide benen ernstig verwond bij een aanrijding. Maar wat er precies is gebeurd of hoe zijn leven er daarvoor uitzag, daarover tasten zijn vrienden in het duister. Naarmate het verhaal verder vordert, veranderen de onderlinge relaties tussen de mannen en ontdek je steeds meer over het verleden van Jude.
Wat vind ik ervan?
Volgens mij heb ik nog nooit zoveel tranen gelaten bij een boek over mannen. Ik vond het prachtig, maar ook ontzettend heftig. Jude heeft een vreselijk verleden. 🙁 Heel bijzonder om te lezen hoe hij het leven aangaat: trouw, bang, lief, alleen en zonder klagen. Mooi!
Dilemma’s
Yanagihara vertelt haar verhaal op een heel mooie manier. Het verveelt geen seconde en biedt een fijne inkijk in de meer dan drie decennia waarin het speelt en in de wereld van de vier mannen. Eerst als kunstminnende studenten, later als geslaagde rijken. Je groeit met ze mee in hun leven. Ik wilde eigenlijk helemaal nog geen afscheid van ze nemen. Dit is zo’n boek wat je wel en niet uit wil lezen, waarvan je wel en niet hoopt dat het echt is gebeurd. Je wilt de hoofdpersonen met je meedragen, vooral Jude en Willem, ze echt leren kennen en tegelijkertijd hoop je dat niemand ooit heeft hoeven beleven wat Jude is overkomen.
Vorm
De manier waarop het verhaal is vormgegeven vond ik ook erg mooi. In zeven delen, die ieder steeds het verhaal van een periode vertellen en die periodes die hebben een naam gekregen, zoals je zelf ook periodes aanduidt in je leven: Lispenard street, De gelukkige jaren. En ook mooi, het eindigt, waar het begint.
Yanagihara speelt ook voortdurend met het vertelperspectief, de ene keer een alwetende verteller, dan een ik-persoon. Ook de hoofdpersoon wisselt per hoofdstuk, maar het draait uiteindelijk altijd om Jude. En dan zijn er nog de terugkijkjes naar Judes jeugd. Stukken die ik bijna niet kon lezen, zo heftig. Ook mooi bedacht: de onderwerpen van de schilderijen van JB en de titels van de tentoonstellingen. En de titel komt meerdere keren terug in het verhaal, daar houd ik van. En zo zaten er nog veel meer mooie vondsten in, maar ik zat zo in het verhaal dat ik geen aantekeningen heb gemaakt. (Dat blijft een groot nadeel van de e-reader, in een papieren boek plak je toch sneller een post-it of maak je een krabbel.)
Kracht
Dit boek raakte me intens. Ik denk deels door het mooie taalgebruik, maar vooral door de wijsheid die van het boek uitgaat. De band tussen de mannen en dan vooral tussen Willem en Jude, heeft voor mij een soort positieve kracht: trouw, vriendschap, liefde. Waarden die belangrijk voor me zijn. Ik kan het niet goed uitleggen, je moet het eigenlijk gewoon echt zelf lezen!
Wat vond jij van dit boek?
Tot slot:
Boek 70/104 #boekperweek
Boek 09/23 #allesuitdekast
Volgende review: De bekeerlinge | Stefan Hertmans #allesuitdekast
Een klein leven (A little life)
Hanya Yanagihara (Vertaling: Josephine Ruitenberg en Kitty Pouwels)
Nieuw Amsterdam Uitgevers, 2016
♥♥♥♥♥
8 Reacties
Op een e-reader kan je wel heel makkelijk zinnen markeren, met je vinger! Ik heb dit boek ook gelezen en had er wel wat op aan te merken: ik vond het te gedetailleerd en enigszins overdreven. Maar het heeft ook wel iets bijzonders.
Ik vind dat dus niet relaxed, dat met je vinger markeren. Dat ding doet toch vaak net even anders dan ik wil, maar dat ligt vast aan mij.
Ik houd wel van die details, het voelde heel compleet. En ja, ook wel een beetje overdreven hier en daar, maar dat heeft me beslist niet gestoord.
Ik heb zowel al positieve als negatieve recensies over dit boek gelezen maar denk wel dat ik het zelf ook eens wil lezen.
Ik heb eigenlijk helemaal geen recensies gelezen, vooral gehoord van mensen dat het mooi was. En gelukkig vond ik dat ook 🙂
Dit boek gaat nu echt op mijn leeslijst, al ben ik nog steeds een beetje bang voor de heftigheid! Uit jouw bespreking leid ik af dat er heel wat hoopvols en moois tegenover staat. Dus ik ga het toch proberen en zet alvast een doos met zakdoekjes klaar!
🙂 Precies dat! Heftig, maar ook veel hoop en schoonheid. Echt het lezen waard!
Wat een m0oie bespreking! Je hebt me -indien mogelijk- nog enthousiaster gemaakt over dit boek. Ik wil deze zo graag lezen, maar ben zo bang voor de emoties die het bij me zal losmaken..!
Dank je wel! Ik kan me die vrees wel voorstellen. Ik ging er heel blanco in, mij was het boek wel getipt, maar zonder de inhoud te bespreken en ik verwachte dus iets heel anders, ik weet niet of ik er anders zomaar aan begonnen zou zijn. Maar ik vond het ook wel echt heel mooi en hoopvol, dus ben blij dat ik het gelezen heb.