Review: Dief van de tijd | John Boyne

Bladzijde 26, zin 1: “Dominique, Tomas en ik bleven bijna een jaar in Dover.”

Een boek van mijn verjaardagstapel, van John Boyne, altijd fijn. Het 6e boek al dat ik van hem lees, na: De jongen in de gestreepte pyjama, Het winterpaleis, De witte veer, Noah Barleywater gaat er vandoor en Het Victoriaanse huis. Mijn favoriet is Het winterpaleis, over de Russische tsarenfamilie. Dief van de tijd komt op plek 5, maar is evengoed het lezen waard!

Waar gaat Dief van de tijd over?

Er is Mathieu Zela iets vreemds overkomen. Na zijn vijftigste is hij qua uiterlijk en fysieke conditie niet meer ouder geworden. En inmiddels is hij toch echt al 257! Aan het eind van de 20ste eeuw kijkt hij terug op zijn lange leven en wat hij allemaal meemaakte: twee wereldoorlogen, de Franse revolutie en de bloeitijd van Hollywood. Ook staat hij stil bij de liefde van zijn leven, Dominique, en zijn neven, die allemaal Tomas lijken te heten en stuk voor stuk jong komen te overlijden. Interessant!

Wat vind ik ervan?

Het kerngegeven vind ik superinteressant. Niet ouder worden terwijl iedereen om je heen dat wel doet, het lijkt me heel bizar, heel ingewikkeld en ook best heel naar. Je verliest zoveel dierbaren en moet zoveel dingen verhullen (als je het geheim wilt houden tenminste). Ik zou dus beslist niet willen ruilen met hoofdpersoon Mathieu, maar ik vind het wel een toffe insteek voor een boek. Helaas vond ik het ook wat afgeraffeld, alsof hij zijn jaarlijkse productie nog moest halen. Ik vond het hier en daar wat te makkelijk.

Ligt het aan mij?

Het leest wel lekker weg, zoals eigenlijk al zijn boeken. Zijn stijl is niet ingewikkeld, er gebeurt genoeg en de dialogen zijn vlot. Maar het is zeker niet zijn beste werk. Al vraag ik me ook af of dat komt omdat ik mijn eigen lezen ontwikkel en gewoon minder snel tevreden ben. Ik zou eigenlijk De jongen met de gestreepte pyjama en Het winterpaleis moeten herlezen om te ontdekken of het terecht is dat ik dit boek van mindere kwaliteit vind.

3 tijdslijnen

Boyne wisselt eigenlijk steeds tussen drie tijdslijnen: nu, zijn verleden met Dominique en momenten van historisch belang. En dat doet hij op zich wel goed, ik vond alleen zijn historische momenten niet zo sterk ingevuld. Wat ik ook erg goed gevonden vond is de Tomassen-verhaallijn. Die geeft een leuke extra dimensie doordat het je toch benieuwd maakt naar hoe het met de huidige Thomas (dat klinkt raar) afloopt.

Twijfel

Als ik dit zo schrijf, realiseer ik me dat het boek eigenlijk best heel goed in elkaar zit. Misschien verdient het dus wel een extra hartje en gaat het van 3 naar 4. En klimt het ook van 5 naar 4. Ik twijfel nog even. Wat vinden jullie? Sowieso verdient het een 10+ voor het onderwerp en ik raad het ook zeker aan, ik vind alleen dat er nog veel meer uit te halen is.

Zou het jou wat lijken, zo’n extra lang leven?

Tot slot:

Boek 51/104 #boekperweek
Boek 4/21 #allesuitdekast

Volgende review: Een klein leven | Hanya Yanagihara (hoop ik)

Dief van de tijd 
John Boyne
Uitgeverij jaartal
♥♥♥