Review: De bekeerlinge | Stefan Hertmans

Bladzijde 26, zin 1: “Ze slaakt een gedempte kreet.”

Dit boek kregen we van lieve vrienden die een neus hebben voor mooie boeken, en dat bleek ook dit keer weer zo: erg mooi!

Waar gaat De bekeerlinge over?

De bekeerlinge vertelt het liefdesverhaal van een jonge welgestelde Française uit Rouen. Haar geliefde is Joods, zijzelf Christen. Niets bijzonders denk je misschien. Maar Vigdis (of Hamoutal) leefde eind 11e eeuw, in een tijd waarin geloofoverstijgende liefde niet bestond en waarin Joden op zijn zachtst gezegd niet geliefd waren. De bekeerlinge is het verhaal van een meisje dat zich om de liefde bekeert tot het Jodendom en vervolgens haar leven lang op de vlucht zal zijn.

Wat vind ik ervan?

Mooi! Ik houd van de manier waarop Hertmans vertelt, hoe hij historie met nu vervlecht en geschiedenis heel persoonlijk maakt. Dat deed hij in Oorlog en terpentijn, maar dat doet hij ook in dit boek. Hij komt al jaren in Monieux, een piepklein dorpje in de Provence, waarmee ook Hamoutal een band lijkt te hebben. In De bekeerlinge doet Hertmans verslag zijn zoektocht naar haar leven, maar hij vertelt ook vooral haar verhaal en soms gaat zijn nu bijna naadloos over in haar toen.

Was het maar alleen geschiedenis

Zoals vrijwel alle verhalen over de Joodse geschiedenis, is ook dit verhaal bij vlagen afschuwelijk om te lezen, mensen zijn zo onwaarschijnlijk wreed tegen elkaar. En waarom? Ik kan er met mijn hoofd werkelijk niet bij en ben er iedere keer weer van onder de indruk. Dat Hamoutal als bekeerlinge werd geconfronteerd met zoveel haat, alleen omdat ze koos voor het Joodse geloof vind ik iets ongelooflijk treurigs. Het lijkt me zo alleen.

Heel bijzonder vind ik dat Hertmans een heel nieuw verhaal weet te vertellen, al speelt het nog zo lang geleden. Het is anders dan veel andere verhalen maar laat helaas ook opnieuw zien dat wreedheid en haat om geloof van alle tijden zijn. Ondanks dat het in het verleden speelt, zijn dit verhaal en de vragen die het oproept heel actueel en verontrustend. Best eng.

Frankrijk in de elfde eeuw

Ik heb genoten van de prachtige beschrijvingen van het Frankrijk van toen, althans van hoe Hertmans vermoedt dat Frankrijk er toen uit zag:

“Voorbij Évreux ligt de vlakte uitgestrekt tot de einder voor hen. Ze trekken langs kleine dorpen en vorderen snel, het landschap is hier vlak en makkelijk. Ze komen bij de plek van het huidige Nonancourt, waar de weg stijgt. Ze klimmen lichtjes naar de hogergelegen vlakte. Wanneer ze achteromkijken zien ze de afgelegde weg, een breed uitzicht met wolken en zwermen spreeuwen. Ondergroei, kreupelhout, een paar poelen met zwart stilstaand water, nu en dan een everzwijn dat hen doet schrikken, schrammen door de bramen waar ze soms doorheen moeten, vermoeidheid, ontmoediging. Een huilbui in de schemer; honger en dorst, argwaan bij de schaarse bewoners van elke lage huizen waar ze aankloppen.”

Wat ik wel heb gemist is een kaart van Frankrijk met de route die Hamoutal gevolgd heeft, nu was ik geneigd om die er zelf bij te pakken, maar ik wilde ook eigenlijk het boek niet wegleggen. Misschien iets voor een volgende druk?

Lief

Wat een lieve naam trouwens, Hamoutal, het betekent: warmte van de dauw. En ook zo mooi, een paar keer duikt Hertmans eigen vrouw op in het verhaal en hij beschrijft haar dan zo vol liefde dat het mij ontroerde, lief!

Heb jij ook van die mensen met een neus voor mooie boeken in je omgeving ?

Tot slot:

Boek 74/104 #boekperweek
Boek 10/24 #allesuitdekast

Volgende review: Het wordt spectaculair. Beloofd. | Zita Theunynck

De bekeerlinge 
Stefan Hertmans
De bezige bij, 2016
♥♥♥♥

Van dezelfde schrijver: Oorlog en terpentijn ♥♥♥♥