Review

Review: Iemand, niemand en honderdduizend | Luigi Pirandello

Bladzijde 26, zin 1: “Plotseling vaagde ik de visioenen weg en was dat hoofd opnieuw star en streng, in verlammende ontzetting.”

Iemand, niemand en honderdduizend | Luigi Pirandello

Prachtige titel, helaas wist het verhaal me niet echt te bekoren. 🙁

Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?

April 2014 | Maartje Wortel | Schrijver

“Tot vijf jaar geleden kende ik hem niet, maar Pirandello won in 1937 de Nobelprijs voor de Literatuur. In het eerste hoofdstuk zit hoofdpersoon Moscarda voor de spiegel. Zijn vrouw vraagt wat hij doet. Als hij antwoordt dat hij niets doet, zegt zij: ‘Ik dacht dat je stond te kijken hoe scheef je neus staat.’ Dat is Moscarda zelf nog nooit opgevallen. Voor hem is het genoeg aanleiding om te beseffen dat je jezelf nooit kunt kennen, dat andere mensen jou op hun eigen manier zien en dat die blik evengoed waar is. Ik vond het een erg goede filosofische roman over het verschil tussen binnen- en buitenwereld. Mijn eigen werk gaat daar ook over. Het knappe is dat je als lezer ook een oordeel probeert te vellen over Moscarda, maar daar niet uitkomt.”

Waar gaat Iemand, niemand en honderdduizend over?

Precies wat Maartje zegt hierboven, op een dag realiseert Moscarda zich ineens dat hij zichzelf nooit kan kennen, maar dat anderen hem ook nooit op die manier zullen kennen omdat iedereen een ander referentiepatroon heeft. Hij raakt die gedachte niet meer kwijt en er volkomen door geobsedeerd.

“De gedachte dat de anderen in mij iemand zagen die niet degene was die ikzelf kende, iemand die alleen zij konden kennen doordat ze van buitenaf met ogen naar me keken die niet de mijne waren en die me een uiterlijk gaven dat mezelf altijd vreemd zou blijven, ook al hoorde het bij mij, ook al was het in hun ogen het mijne (en in mijn ogen dus niet!); dat ze zich een voorstelling maakten van mijn leven waarin ik, hoewel het voor hen mijn leven was, niet kon binnendringen, deze gedachte liet me niet meer met rust.”

Wat vind ik ervan?

Pirandello schrijft mooi en het onderwerp is absoluut interessant. Maar ik vond het vooral een heel traag boek, ik dacht al vrij snel: oké, ik snap je punt, kom op, door met het verhaal. Maar hij bleef maar uitweiden. Toch heb ik doorgelezen, het is tenslotte een#flowboekenchallenge-boek en het is ook nog eens niet al te dik, in de hoop dat het me toch nog zou pakken. Maar dat gebeurde eigenlijk niet. Waarom dan toch drie hartjes? Dat is vooral vanwege het onderwerp, dat vind ik erg origineel en het is denk ook goed uitgevoerd, het was alleen niets voor mij.

Heb jij dat ook wel eens, dat je een boek op zich best goed vind, maar dat het je totaal niet raakt?

Tot slot:

Boek 82/104 #boekperweek #hrc
Boek 34/118 #flowboekenchallenge

Volgende review (as donderdag): Het zwijgen van Maria Zachea | Judith Koelemeijer #allesuitdekast

Iemand, niemand en honderdduizend | Luigi Pirandello
Iemand, niemand en honderdduizend (Uno, nessuno e centomila)
Luigi Pirandello (Vertaling: Annegret Böttner
Uitgeverij Atlas 2012 (1926)
♥♥♥

Previous Post Next Post

1 reactie

  • Reply Lize 7 oktober 2016 at 10:54

    Ja hoor, ik heb dat wel vaker dat ik een boek op zich goed vindt maar dat het me niet raakt en dat ik dus na het lezen ook niet echt een goed gevoel heb.

  • Ik wil wel reageren