Bladzijde 26, zin 1: “Meneer Lobe lachte breed.”
Bij de bibliotheek nam ik weer eens wat boeken mee voor mijn #flowboekenchallenge, waaronder deze. Een bildungsroman over een Joods jongetje in Amerika uit 1934. Daar houd ik wel van, snel lezen dus.
Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over Noem het slaap?
Januari 2010 | Frederike van Traa | Toen: uitgever bij Unieboek
“Dit boek bracht mijn plezier in het lezen weer terug. Ik studeerde amerikanistiek toen ik het las. Op de middelbare school had ik er helemaal geen lol meer in; dat verplichte lezen! Roths roman gaat over een joods migrantengezin in Amerika. Als de familieleden onderling praten, spreken ze een heel mooi en verfijnd Engels. Gaat dat jongetje de straat op met zijn vriendjes, dan praat hij een soort slang. Je voelt daardoor de twee verschillende werelden waarin hij leeft.”
Grappig, dat wat Van Traa ervaart als positief, met die verschillende spreekstijlen, vond ik heel irritant. Maar misschien is het minder storend als je het origineel leest. In het Nederlands werkte het voor mij niet lekker. Ik moest er vooral heel veel moeite voor doen, wat er zelfs toe leidde dat ik het ging overslaan en dan soms toch terug moest lezen omdat ik het niet meer snapte. Een voorbeeld:
“‘Ziej dannie? Hej’s mugganisch, daarom.’
‘O.’
‘Hij maakt ‘sogges mejn vader wakker.'”
Waar gaat Noem het slaap over?
David groeit op in een Joods migrantengezin in New York. Ze hebben niet veel te besteden, vader is door zijn opvliegende karakter al vaak ontslagen, moeder is thuis en spreekt nauwelijks Engels. David heeft weinig vriendjes, hij is wat angstig, een moederskindje. Het meest van al vreest hij zijn vader, terecht blijkt ook. Noem het slaap vertelt over zijn zesde tot tiende levensjaar.
Wat vind ik ervan?
Tja, apart van de stukken in ‘slang’ las het lekker vlot weg. Maar ik heb al veel boeken over Joodse gezinnen in New York gelezen en dit sprong er voor mij niet echt tussenuit. Terwijl het volgens de achterflap een klassieker is die “generatie na generatie opnieuw wordt ontdekt.” Ik denk dus dat ik iets gemist heb, want zo heb ik dit boek niet ervaren.
Dat wil niet zeggen dat het niet de moeite van het lezen waard is, al raad ik je wel aan om dat in het Engels te doen als je die taal voldoende machtig bent. Het verhaal is namelijk lang niet slecht, vooral de relaties binnen het gezin boeiden mij. Waarom zijn de ouders met elkaar getrouwd, waarom is David zo angstig, en vooral waarom laat zijn moeder haar en hem dit allemaal overkomen? Dat was ook mijn belangrijkste reden om door te lezen, ik wilde weten hoe het zat. Maar of dat me nou helemaal duidelijk is geworden? Ach, het was gewoon niet mijn boek.
Wat is jouw favoriete ‘Joodse’ boek? Dat van mij is De geschiedenis van de Familie Meijer van Charles Lewinsky.
Tot slot:
Boek 53/104 #boekperweek #hrc
Boek 25/102 #flowboekenchallenge
Volgende review (as dinsdag): Het verdwenen leven van Esme Lennox | Maggie O’Farrell #flowboekenchallenge
Noem het slaap (Call it sleep)
Henry Roth (Vertaling: René Kurpershoek)
Prometheus 2015 (1934)
♥♥♥
Nog geen reacties