Bladzijde 26, zin 1: “Ik verplaatste de ijszak.”
Man gaat neer, een prachtige, intrigerende titel voor een mooi boek. De uitleg van Elsa den Boer bij haar keuze in Flow’s boekenrubriek maakte me al nieuwsgierig. Wat zou ik van deze ‘flop’ vinden?
Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over Man gaat neer?
Juni 2009 | Elsa den Boer | Toen: uitgever bij Ambo|Anthos
“Dit is een van de mooiste romans die ik ooit heb gelezen. Het boek is in Amerika verschenen en nergens in vertaling uitgegeven, behalve in Nederland. Door mij bij Anthos. Het is geflopt, zoals dat heet. Weinig aandacht in de pers en nog geen duizend exemplaren verkocht. Maar in juni dit jaar werd het bekroond met de IMPAC award, in geld de grootste literaire prijs ter wereld. Dat is wel heel goed voor je ego, moet ik zeggen.
Man gaat neer gaat over een zwarte man van 35 in New York. Zijn leven is ingestort: vrouw weg, baan kwijt, geen geld voor de school van zijn kinderen. Tijdens de vier dagen dat het verhaal beslaat, overdenkt hij zijn leven: hoe komt het dat ik, die alle kansen in dit leven heeft gekregen, toch niet geslaagd ben? De roman is een gedetailleerd, diepgravend zelfonderzoek, prachtig en verfijnd geschreven. Een bijna ouderwets langzaam literair boek. En het is natuurlijk een universeel gegeven: op een gegeven moment sta je op een punt waarop je je afvraagt wat er van jou is geworden en van al je dromen en idealen. Heb je voldaan aan de verwachtingen van anderen? Ben je geslaagd in het leven? Heel erg indrukwekkend.”
Wat vind ik ervan?
Hier kan ik weinig meer aan toevoegen ben ik bang. Dit is precies waar dit boek over gaat en waarom het goed is. Maar het is voor mij niet een van de mooiste romans die ik ooit heb gelezen, dat vind ik toch te veel eer. Daarvoor is het boek mij toch iets te traag. Maar er staan prachtige zinnen in en de gedachten van de hoofdpersoon zijn heel mooi weergegeven.
Zomaar wat zinnen die me raakten:
“Niemand zegt iets, maar ik weet dat zij het is. Ik geloof dat ik haar hoor ademhalen en ik ken haar ademhaling – alle verschillende stemmingen – opgetogen, boos, verdrietig. Nu ademt ze zoals ze doet wanneer ze niet weet wat ze moet zeggen, wanneer ze beseft hoe verschillend we zijn, hoe diep de kloof tussen ons is en dat ze niet in staat is om die te overbruggen, dat ik het al heb opgegeven. In deze ademhaling hoor ik een beoordeling, een herijking van mij, van haar, van ons. Er schuilt schaamte in – dat ze heeft geloofd dat er iets tussen ons was, eerst onbevangen, daarna onbezonnen. Nu is haar ademhaling alleen nog een symbool – een uiting van eenzaamheid.”
“Ik vraag me af hoe het is om in een bestofte stoel te zitten in de wetenschap dat er niemand komt. Om jezelf langzaam te zien verdwijnen.”
“Wat een stad – zelfs hier aan de andere kant van de rivier met dit beperkte uitzicht ben je je bewust van de omvang, veel meer dan wanneer je erin bent.”
“Ik wil verdwijnen, maar ook nooit geweest zijn – geen herinneringen meevoeren, maar er ook geen achterlaten.”
Jammer dat het boek geflopt is in Nederland, dat is wat mij betreft niet verdiend. Ik heb veel minder goede boeken gelezen die het waarschijnlijk wel beter hebben gedaan in de bestsellerlijstjes. Maar ik ben blij dat dit boek door mijn #flowboekenchallenge toch op mijn pad is gekomen.
Heb jij een favoriet boek dat bijna niemand anders lijkt te kennen? En wat is dat dan?
Tot slot:
Boek 47/104 #boekperweek #hrc
Boek 23/102 #flowboekenchallenge
Volgende review (as donderdag): Terug naar het grote huis | Harriet Evans
Man gaat neer (Man gone down)
Michael Thomas (Vertaling: Otto Biersma, Paul de Bruijn)
Anthos 2008
♥♥♥♥
Nog geen reacties