Bladzijde 26, zin 1: “Allebei niets dringends.”
En jawel, hij blijft één van mijn lievelingsauteurs! Na mijn reviews van: De jacht op het verloren schaap & Kafka op het strand lijkt het er bijna op of ik ook een maandelijkse Murakami-rubriek* start, dat is toeval hoor!
Want als je vakantieboeken kiest horen daar natuurlijk favoriete schrijvers bij én dit boek stond op mijn #flowboekenchallenge-lijst, dus vandaar. Bovendien was ik extra nieuwsgierig omdat dit boek wisselende reviews krijgt. Ik weet echter wel zeker dat je in de toekomst nog vaker over Murakami’s boeken leest op Bladzijde26, want hij heeft me opnieuw overtuigd.
* Tessa heeft al meer dan een jaar een maandelijkse Murakami-rubriek.
Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?
Augustus 2010 | Annemarieke Piers | Uitgeverij Snor
“Zoals die man schrijft! Kraakhelder, maar met een vreemde, dromerige sfeer. Ik heb nu een aantal van zijn boeken gelezen en vind ze allemaal even prachtig vreemd. De hoofdpersonen worstelen eigenlijk allemaal met het leven, hebben moeite met volwassen worden. Ik herken dat, als is het bij mij gelukkig niet zo’n worsteling als bij hen.”
Die eerste twee zinnen van Annemarieke, daar ben ik het dus zo mee eens!
Waar gaat het over?
Norwegian Wood vertelt het verhaal van Watanabe en Naoko, gezien vanuit het perspectief van de jonge student Watanabe. Naoko was de vriendin van zijn beste vriend, ze trokken veel met z’n drieën op tot Kizuki zichzelf doodde. Na een jaar komen Naoko en Watanabe elkaar weer tegen. Ze krijgen een vreemd soort relatie, vriendschap, broer/zus, liefde, seks. Naoko heeft het erg moeilijk en trekt zich terug in een bijzonder soort inrichting. Watanabe sluit intussen vriendschap met Midori, er lijkt zelfs meer te zijn tussen hen, maar altijd is er op de achtergrond Naoko.
Het boek gaat over liefde, die niet makkelijk is en vaak tegenstrijdig en dubbel, maar ook heel mooi kan zijn, heel dapper en breekbaar.
Wat vind ik ervan?
Mijn samenvatting doet het verhaal absoluut tekort, het is zoveel meer dan dit. Maar ik wil ook niet te veel zeggen, dus ik laat het hier toch bij. Dit boek is niet surreëel zoals de andere boeken die ik van Murakami las, maar ik heb er evengoed ontzettend van genoten. Ik vind zijn manier van schrijven gewoon zo mooi, zo helder. Om je een beeld te geven, een paragraaf van bladzijde 2:
“Ook nu, achttien jaar later, kon ik me de omgeving van dat grasveld nog precies voor de geest halen. Een zachte bui die enkele dagen had aangehouden had al het stof van een lange zomer van de berghellingen af gespoeld. Ze zagen er diep helderblauw uit. De oktoberwind bewoog hier en daar de pluimen van manshoge halmen en langwerpige wolken zaten keurig tegen de blauwe hemel geplakt alsof ze eraan vastgevroren zaten. De hemel was zo hoog dat het pijn deed als je er te lang naar keek. De wind stak het grasveld over, speelde licht door Naoko’s haar en verdween in een bosje. De bladeren van de bomen ristelden, in de verte blafte een hond. Het klonk zo ver weg dat het leek alsof het geluid van een ingang tot een andere wereld kwam. Verder was er niets te horen. Geen enkel geluid bereikte ons. We kwamen geen mens tegen. Het enige dat we zagen waren een paar felrode vogels die van het grasveld opvlogen alsof ze ergens door waren opgeschrikt en naar het bosje fladderden. Terwijl we daar wandelden, vertelde Naoko me het verhaal van de put.”
Dit is helemaal niet per se de mooiste paragraaf uit het boek, maar zodra ik las dat de wind het grasveld overstak dacht ik dat dit precies is wat ik zo mooi vind. Dus daarom dit stukje.
Wat ik ook heel fijn vond is de manier waarop de personages tot leven komen, vooral de breekbare Naoko en de open Midori vond ik bijzonder goed “gelukt”. Er is ook een mooi contrast tussen die twee. Dat is er ook tussen Watanabe en zijn enige soort van vriend Nagasawa. Misschien is het een slimme schrijverstruc, omdat hij juist door zijn personages tegenpolen te laten zijn ze meer diepgang geeft, maar het kwam voor mij heel echt over.
Echt een prachtige roman dus van een weergaloze schrijver die voor mij ook zonder zijn surrealistische pen overeind blijft.
Challenge-updates:
Boek 50/53 #boekperweek
Boek 09/102 #flowboekenchallenge
Volgende review (as donderdag): Het keukenhuis | Kathleen Grissom
Norwegian Wood (Noruuei no mori)
Haruki Murakami (Vertaling: Elbrich Fennema)
Atlas Contact 2014
♥♥♥♥
5 Reacties
[…] favoriet? Dat is een moeilijke keuze. Kom hier dat ik u kus en Norwegian Wood vond ik allebei prachtig. Mag een gedeelde eerste plaats ook? Piece of Kate viel me tegen, al heb ik […]
Bedankt voor de shout-out! En zo te zien ben je al begonnen met Murakami lezen 🙂 Dat kan ik natuurlijk enkel toejuichen. (ik heb je blog nu pas trouwens ‘echt’ ontdekt en vind ‘m helemaal leuk! Je stijl, je schrijven, je aankondiging van de volgende review met de dag erbij vermeld, je thema: love it! Ik kom veeeeel vaker terug)
*Bloos* Ik word heel blij van dit berichtje! Dank je wel! Je bent heel erg welkom!
[…] Haruki Murakami / Norwegian Wood ♥♥♥♥ […]
Nou moe, ik had je ontdekt en ging toen weer weg! Wat stom, een onvergeeflijke fout! Zal niet weer gebeuren, ik blijf!