Bladzijde 26, zin 1: “De OU neemt iedereen aan, en hun diploma’s zijn het papier niet waard waarop zijn afgedrukt.”
Eén van de hoofdpersonen heeft een heel mooie Ierse naam, mooi maar wel bizar gespeld: Aiofe. Ik had geen idee hoe je het uit moest spreken, ik las dus maar iets als ajoifu, maar dat klonk natuurlijk niet dus heb ik de hulp van Google ingeroepen. Dit zou de juiste uitspraak moeten zijn: Aiofe Je hoort, ik kwam nog niet in de buurt. 🙂
Waar gaat het over?
Tijdens een ongewoon lang durende hittegolf gaat de gepensioneerde Robert Riordan zoals altijd ’s ochtends de deur uit om de krant te kopen. Elf uur later belt zijn vrouw Gretta hun zoon Michael Francis, uit het ietwat warrige telefoongesprek maakt hij op dat zijn vader wordt vermist. Hij zoekt contact met zijn beide zussen en alledrie keren ze terug naar hun ouderlijk huis om hun moeder bij te staan en antwoord te krijgen op de vraag waar hun vader is.
Er ontstaat een onwennige, ongemakkelijke situatie. De drie kinderen zijn elkaar en hun ouders ontgroeid en hebben allemaal hun eigen besognes. Monica en Aiofe praten bovendien niet meer met elkaar. Michael Francis is stapelgek op zijn twee kinderen, maar zijn huwelijk loopt niet goed, hij begrijpt niets meer van zijn vrouw. Monica worstelt met zichzelf en de dochters van haar tweede man, ze accepteren haar niet terwijl ze zo goed haar best doet. Aiofe woont in New York waar ze uit alle macht probeert haar grote geheim bewaren en angstig wacht tot de fotografe waarvan ze assistente is ontdekt dat er met de papieren in de blauwe map niets gebeurd is.
Ook toen ze nog kind waren wrong er al van alles tussen de drie en er is veel oud zeer. Tegelijkertijd gedraagt hun moeder zich op z’n minst wat vreemd en is er natuurlijk die alles overheersende vraag: Waar is vader?
Wat vind ik ervan?
Laatst postte ik de quote rechts als weekendwijsheid. Dit is zo’n boek waarop deze absoluut van toepassing is. Met spijt zag ik dat het einde naderbij kwam en tegelijkertijd wilde ik zo graag doorlezen.
Ik houd erg van familieromans, maar vaak bestrijken die een hele lange periode en soms draait het meer om het verhaal dan om de schrijfstijl. Dit verhaal beslaat slechts een paar dagen en het is geschreven door een rasschrijfster, dus inclusief mooie zinnen en goed gevonden beschrijvingen. Bovendien voelde ik me soms als die vlieg die stiekem even mee mag kijken.
De schrijfstijl vond ik echt heel fijn, levendig en met een prettig ritme. Ook vond ik de personages heel boeiend, vooral Aiofe, hoe zij worstelt met haar geheim en de situatie waar dat haar in brengt, heel bijzonder. Ook Gretta fascineert, wat houdt ze toch achter, waarom reageert ze zoals ze doet?
Dit is werkelijk een heerlijk boek! Ik hoop nog veel meer van deze Ierse schrijfster te mogen lezen, ik heb echt genoten. Vijf hartjes dus!
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie van die naam maakten en of jullie ooit nog onuitspreekbaardere namen zijn tegengekomen. Laoghaire uit de Reiziger-serie is wat mij betreft ook een heel mooi voorbeeld, ook daar zat ik er volkomen naast met mijn zelfverzonnen uitspraak, je zegt het zo: Laoghaire.
Ik ben benieuwd naar jullie voorbeelden!
Challenge-updates:
Boek 41/53 #boekperweek
Volgende review (as dinsdag): Al onze namen | Dinaw Mengestu
Als de regen niet valt (Instructions for a heatwave) | Maggie O’Farrell (Vertaling: Ernst de Boer & Ankie Klootwijk | Artemis & Co 2013 | ♥♥♥♥♥
5 Reacties
Leuke recensie! Ik zou Aiofe ongeveer uitspreken als een kruising tussen ‘Ooife’ en ‘Eufe’
Qua moeilijke namen ben ik wel eens een Hwyfar tegengekomen. Ook heb ik ooit eens over een Eneuawg gelezen, maar volgensmij was dat niet in een boek.
Een naam waar ik altijd mee in de knoop zit, is Haldir uit Lord of the rings. Het is totaal geen ingewikkelde naam, maar ik krijg het niet voor elkaar om het uit te spreken zoals het moet. Het wordt bij mij altijd ‘Haadriel’. Automatisme denk ik.
Oh, dat herken ik ook wel, dat je een naam gewoon verkeerd blijft lezen in je hoofd. Kan zo 1,2,3 even geen voorbeeld verzinnen, maar dat is me zeker al vaker overkomen.
Dank voor je compliment trouwens! Altijd fijn om te lezen 🙂
Leuke recensie! Ik zou Aiofe ongeveer uitspreken als een kruising tussen ‘Ooife’ en ‘Eufe’
Qua moeilijke namen ben ik wel eens een Hwyfar tegengekomen. Ook heb ik ooit eens over een Eneuawg gelezen, maar volgensmij was dat niet in een boek.
Een naam waar ik altijd mee in de knoop zit, is Haldir uit Lord of the rings. Het is totaal geen ingewikkelde naam, maar ik krijg het niet voor elkaar om het uit te spreken zoals het moet. Het wordt bij mij altijd ‘Haadriel’. Automatisme denk ik.
[…] Maggie O’Farrell / Als de regen niet valt ♥♥♥♥♥ […]
Wat te gek dat jij dit boek ook hebt gelezen en ook zo enthousiast bent! Ik vond ‘m ook zoo mooi!