Wat een fijne quote niet? Herkenbaar ook vind ik. Soms zijn hoofdpersonen gewoon zo leuk dat ik zou willen dat ik ze echt zou kennen en tot mijn vrienden zou mogen rekenen. Het maakt soms zelfs dat ik langzamer zou willen lezen, dan gaat het boek immers langer mee en zou ik er dus langer van genieten.
Het kan voor mij af en toe heel dubbel voelen als de laatste pagina binnen bereik komt. Aan de ene kant wil ik altijd graag weten hoe het verhaal afloopt, maar aan de andere kant wil ik vaak ook nog geen afscheid nemen van het verhaal en de hoofdpersoon. Zo nu en dan heb je ook het gevoel dat het verhaal nog lang niet klaar is, althans dat er nog veel meer over de hoofdpersoon te vertellen valt. Soms biedt een epiloog dan uitkomst (ik hou van epilogen) maar vaak ook is het aan je eigen fantasie en dat werkt voor het ene boek beter dan voor het andere.
Al met al ben ik het heel erg eens met Paul Sweeney, afscheid nemen van een goed boek voelt soms net als afscheid nemen een vriend en dat vind ik eigenlijk iets heel moois.
Kennen jullie dat gevoel van hoofdpersonen waarvan je zou willen dat het je vrienden zijn ook?
3 Reacties
Ik herken het gevoel en heb een heel korte tijd de gewoonte gehad dan maar even het eind van het boek alvast te lezen zodat ik in een rustiger tempo kon genieten van de vertelling. Maar dat haalt toch een deel van het leesplezier weg. Ik kan ook soms jaloers zijn op mensen die bepaalde titels waarvan ik genoten heb nog nooit hebben gelezen en er dan aan gaan beginnen!
Oh dat gevoel ken ik! Stel je mag Harry Potter nog een keer ontdekken…
[…] vind ik ervan? Laatst postte ik de quote rechts als weekendwijsheid. Dit is zo’n boek waarop deze absoluut van toepassing is. Met spijt zag ik dat het einde […]