Bladzijde 26, zin 1: “Die zit in haar geheel in België, dus daar zal ik een dezer dagen wat aan moeten doen.”
Dit boek lag de afgelopen weken op mijn nachtkastje, ik denk al voor de tweede of derde keer sinds ik het in mijn bezit heb (een jaartje of 10), dat zegt al wel iets denk ik.
Het boek is verfilmd, met Penelope Cruz en Nicolage Cage in de hoofdrollen. Misschien dacht je het al, maar ik heb de film inderdaad nog nooit gezien dus geen idee of het wat is, op IMDB scoort hij slechts een mager zesje (of moet ik zeggen een dikke 5?), de film laat ik dus maar voor wat het is. Het boek daarentegen is zeer de moeite waard (en een hele dikke pil, je bent er dus wel even zoet mee).
Waar gaat het over?
Kapitein Corelli’s Mandoline vertelt de liefdesgeschiedenis van Pelagia en Antonio en speelt op het Griekse eiland Kefallinia rond de Tweede Wereldoorlog. Pelagia is de mooie dochter van de plaatselijke dokter. Ze staat op het punt om te trouwen met de knappe visser Mandras als de oorlog alles in de war schopt. Mandras vertrekt van huis om te vechten en de Italianen en Duitsers bezetten Kefallinia. Het leven op het eiland staat totaal op zijn kop, maar dan is daar een lichtpuntje in deze donkere tijden, de Italiaanse kapitein Antonio, een charmante musicus die het hart van Pelagia verovert.
Wat vind ik ervan?
Ook deze keer heb ik weer van dit verhaal genoten. De zalige liefdesgeschiedenis van Antonio en Pelagia is om bij weg te dromen, de stijl van De Bernières is prachtig en zijn humor is heerlijk subtiel.
Wat het boek echter zo goed maakt is dat het leven in oorlogstijd zo echt wordt neergezet, maar dat er toch ruimte is voor lichtheid, er zijn veel kleine geluksmomentjes tussen alle narigheid, het leven gaat immers door. Je leest dan ook niet voortdurend over Antonio en Pelagia, er zijn ook indringende getuigenissen van het soldatenleven van Mandras en Carlo. Vooral die van Carlo zijn zo afschuwelijk dat je soms door wilt lezen met je handen voor je ogen als bij een heftige film. De pagina’s waarop je plaatsneemt in het hoofd van Mussolini zijn dan weer even hilarisch als wrang.
Kortom, de auteur laat met dit boek echt zien wat hij aan schrijftalent in huis heeft. Jaloersmakend veel!
Challenge-updates:
Boek 35/53 #boekperweek
Volgende review (as dinsdag): Revolutionary Road | Richard Yates
Kapitein Corelli’s Mandoline (Captain Corelli’s Mandolin) | Louis de Bernières (Vertaling: Tinke Davids) | De Arbeiderspers 1995 (Mijn uitgave: Libris Boekhandels 2004) | ♥♥♥♥
7 Reacties
Oh, dit boek wil ik héél graag lezen! Ik heb hem de afgelopen tijd al een paar keer voorbij zien komen en na deze post wil ik eigenlijk het liefst direct naar de winkel rennen 🙂
Zo leuk zo’n enthousiaste reactie! Maar ik word er stiekem ook altijd een beetje zenuwachtig van, wat als jij het nou niets vindt? Maar eigenlijk denk ik dat niet gebeurt. Ik heb laatst ook ergens gelezen dat de humor in de Engelse tekst nog beter naar voren komt en aangezien jij Engels leest komt dat dus helemaal goed. 🙂
Geen zorgen maken hoor! Dat denk ik ook wel eens hoor, als ik een boek aanbeveel, maar smaken verschillen nu eenmaal. Ik denk alleen dat jij wel een beetje een vergelijkbare smaak hebt als ik, als ik zo je blog volg, dus ik vertrouw erop dat ik het in ieder geval een plezierig boek vind!
Dat klopt denk ik wel van die vergelijkbare smaak. Ik ben nu Majoor Pettigrew en Mevrouw Ali aan het lezen, volgens mij was dat een tip van jou en het is een heeel fijn boek!
Ik had een collega die dit ook een geweldig boek vond 🙂 Toch maar eens lezen dus. En wat leuk dat je al verklapt waar je volgende blogpost over gaat.
Doen, het is echt een heel mooi boek, wel een beetje dik dus ik tip de e-reader 😉
[…] afbeelding staat op volgorde van waardering, alleen van de eerste vier schreef ik een review: 1, 2, 3 en 4. Mocht je nieuwsgierig zijn naar wat ik vond van één van de anderen, laat het me […]