Review

Kerewin | Keri Hulme | Review

“De ogen zijn niet zichtbaar.” | Bladzijde 26, zin 1

Kerewin las ik voor het eerst in 2015. Toen verwachtte ik dat ik het vaak zou gaan herlezen. Toch is dat er niet van gekomen. Het is namelijk een best dikke pil en het verhaal is niet makkelijk. Sterker, het verhaal viel me best zwaar. Het is heftig én heel mooi.

In 2015 las ik het voor mijn Flowboekenchallenge waar ik toen net aan begonnen was. Het sterkte me in mijn overtuiging dat die challenge me boeken zou laten ontdekken die ik anders niet zomaar zou lezen. En dat bleek absoluut waar.

Cover van Kerewin door Keri Hulme

Boekdetails:

Kerewin (The bone people)
Keri Hulme
De Arbeiderspers, 2011 24e druk

⭐⭐⭐⭐⭐

Boek 03/101 #flowboekenchallenge

Wat stond er in Flow Magazine over dit boek?

mei 2009 | Nelleke Geel | toen vertaalster bij Uitgeverij Signatuur

“Ik lees zelf zo veel mogelijk in de originele taal, maar in het Nederlands heet dit boek Kerewin, naar de hoofdpersoon. Het is natuurlijk onmogelijk om één favoriete roman te noemen, ik heb er zo ontzettend veel die me na aan het hart liggen. Deze roman heb ik destijds een keer of zestien cadeau gedaan, en een keer of tien herlezen denk ik. Wát een boek!

Alles zit erin: de hoofdpersoon is een emotioneel beschadigde vrouw die bijna te intelligent is om in de gewone wereld mee te kunnen draaien. Ze woont in Nieuw-Zeeland ver van de bewoonde wereld in een fantastische toren met haar boeken, gitaren en zelfgestookte likeuren. Ze is een culinair genie en een begaafd schilderes. Zij, en het jongetje dat opduikt met zijn mysterieuze verleden, en die voor mij onbekende wereld van de Maori… Heerlijk, een feest van een boek!”

Deze en nog een andere beschrijving van het boek, die ik helaas niet meer terug kan vinden, overtuigden me dat dit een boek was dat ik gewoonweg moest lezen omdat het klonk als een boek waarvan ik zou genieten. En dat deed ik dan ook, bedankt Nelleke voor deze fantastische tip, wat een cadeautje!

Waar gaat Kerewin over?

Het boek vertelt het verhaal van Kerewin. Een hyperintelligente kunstenares in kluizenaarster, die in haar zelfgebouwde toren op een afgelegen strand in Nieuw-Zeeland woont. Nog lang niet oud en versleten zoals je bij een kluizenaar misschien verwacht.

Op een dag kijkt ze, op driehoog, ineens in de ogen van een haar onbekend jongetje. Een beetje een vreemd type, hij kan niet praten en maakt verder ook een ongewone indruk. Toch blijken ze vrij goed met elkaar te kunnen communiceren.

Er groeit een bijzondere vriendschap tussen het jongetje Simon, zijn vader Joe en Kerewin. Tegen al haar kluizenaarswensen in raakt ze steeds meer betrokken bij het vreemde stel en ontdekt ze gaandeweg steeds meer over de ingewikkelde relatie tussen vader en zoon.

Kindermishandeling

Goed om te weten: kindermishandeling is een belangrijk thema in dit boek. Sommige stukken zijn ronduit afschuwelijk om te lezen. Ik kan me daarom goed voorstellen dat je dit boek liever niet leest.

Wat vond ik er in 2015 van?

Ik vind het een prachtig boek. Het is heel warm en vol liefde geschreven. Als ik het in één woord moest vatten dan is dat lief. Dit is zo’n boek waarin ik niet verder wilde lezen omdat het dan zo snel uit zou zijn (gelukkig heeft het bijna 600 pagina’s) en wat ik tegelijkertijd niet weg wilde leggen omdat het zo fijn geschreven is.

De dialogen, de personages, ze zijn zo levendig. De zinnen zijn meestal kort, er wordt veel wit gebruikt in de opmaak, soms leest het als een gedicht. Regelmatig komt ook de Maori-taal terug en hoewel ik die uiteraard niet kan lezen had ik geen enkele behoefte om te zoeken naar een woordenlijst (die is er wel hoor), het sprak gewoon voor zich.

Ik houd van het taalgebruik én van het verhaal, want mijn samenvatting doet het natuurlijk lang geen recht. Maar ik wil er liever niet te veel over zeggen, het is een verhaal dat je zelf moet ondergaan zonder dat je er al te veel verwachtingen en vooroordelen over hebt. Laat je gewoon meeslepen en geniet!

En wat vind ik nu?

Nog altijd vind ik het een prachtig boek. En ik snap ook wel dat ik het toen ‘lief’ noemde. Maar dat is niet het woord wat ik nu zou gebruiken. Daarvoor zijn sommige scènes gewoon echt te heftig. Misschien komt het doordat ik het toen in één ruk uitlas en ik er nu veel langer over heb gedaan dat ik dat anders ervaar. Of misschien is het gewoon de leeftijd 😉

Ik vind het wel heel bijzonder dat ze me het gevoel kan geven dat het ondanks dat geweld een ‘lief’ boek is. En dat ik begrip kan opbrengen voor Joe, ondanks dat ik het ook helemaal niet begrijp. Maar ik voel zijn liefde. Zijn wanhoop. Dat doet Hulme heel knap.

De stijl en de taal zijn prachtig. Het leest inderdaad bij vlagen als een gedicht. Al is het zeker geen gemakkelijk boek. Je moet je aandacht erbij houden anders ben je zo de draad kwijt. Ook fijn, je steekt nog heel wat op van de Maori-cultuur. En je raakt diep onder de indruk van de hoeveelheden drank die sommige mensen blijkbaar kunnen verstouwen.

Kerewin – mijn conclusie

5 sterren absoluut! Maar dus niet voor iedereen, want heftig. Wel echt een mooi geschreven en boeiend verhaal over bijzondere mensen. Ik ga het zeker nog eens lezen.

Previous Post Next Post

3 Reacties

  • Reply #Boekperweek – Het is volbracht! | Bladzijde26 25 september 2015 at 10:07

    […] Kerewin van Kerri Hulme! Boek […]

  • Reply Lalagè 27 januari 2024 at 08:05

    Ondertussen staat het nog steeds op mijn lijstje. Ik heb nog nooit een boek uit Nieuw-Zeeland gelezen, voor zover ik weet, en deze is erg geschikt voor een leesreis om de wereld omdat het ook over de oorspronkelijke bevolking gaat. Dus goed dat je er nog eens op wijst!

    • Reply Marloes 28 januari 2024 at 17:52

      Nu je het zegt, ik heb ook niet zo veel gelezen dat zich in Nieuw-Zeeland afspeelt. Voor zover ik weet verder alleen Al wat schittert van Eleanor Catton, ook een aanrader!

    Ik wil wel reageren