Review : Kerewin | Keri Hulme

Kerewin stond hoog op mijn wishlist om te lezen voor mijn Flowboekenchallenge, ik was dan ook blij dat ik het vond bij de bieb afgelopen donderdag. Het stelde me zeker niet teleur, wat een prachtig boek! Een boek om nog heel vaak te herlezen en opnieuw van te genieten.

Bladzijde 26, zin 1: “De ogen zijn niet zichtbaar.”

Wat stond er in Flow Magazine over dit boek?

mei 2009 | Nelleke Geel | toen vertaalster bij Uitgeverij Signatuur

“Ik lees zelf zo veel mogelijk in de originele taal, maar in het Nederlands heet dit boek Kerewin, naar de hoofdpersoon. Het is natuurlijk onmogelijk om één favoriete roman te noemen, ik heb er zo ontzettend veel die me na aan het hart liggen. Deze roman heb ik destijds een keer of zestien cadeau gedaan, en een keer of tien herlezen denk ik. Wát een boek! Alles zit erin: de hoofdpersoon is een emotioneel beschadigde vrouw die bijna te intelligent is om in de gewone wereld mee te kunnen draaien. Ze woont in Nieuw-Zeeland ver van de bewoonde wereld in een fantastische toren met haar boeken, gitaren en zelfgestookte likeuren. Ze is een culinair genie en een begaafd schilderes. Zij, en het jongetje dat opduikt met zijn mysterieuze verleden, en die voor mij onbekende wereld van de Maori… Heerlijk, een feest van een boek!”

Deze en nog een andere beschrijving van het boek, die ik helaas niet meer terug kan vinden, overtuigden me dat dit een boek was dat ik gewoonweg moest lezen omdat het klonk als een boek waarvan ik zou genieten. En dat deed ik dan ook, bedankt Nelleke voor deze fantastische tip, wat een cadeautje!

Waar gaat Kerewin over?

Het gaat dus over Kerewin, een bijzondere vrouw, kluizenaarster in haar zelfgebouwde toren, maar nog lang niet oud en versleten zoals je ene kluizenaar misschien voor je ziet. Op een dag krijgt ze onverwachts bezoek van een haar onbekend jongetje, een beetje een vreemd type, hij kan niet praten, maar ze blijken toch vrij goed met elkaar te kunnen communiceren. Er groeit een bijzondere vriendschap tussen het jongetje, zijn vader en Kerewin. Tegen al haar kluizenaarswensen in raakt ze steeds meer betrokken bij het vreemde stel en ontdekt ze gaandeweg steeds meer over de ingewikkelde relatie tussen vader en zoon.

Wat vind ik ervan?

Dat zei ik al, ik vind het een prachtig boek. Het is heel warm en vol liefde geschreven. Als ik het in één woord moest vatten dan is dat lief. Dit is zo’n boek waarin ik niet verder wilde lezen omdat het dan zo snel uit zou zijn (gelukkig heeft het bijna 600 pagina’s) en wat ik tegelijkertijd niet weg wilde leggen omdat het zo fijn geschreven is. De dialogen, de personages, ze zijn zo levendig. De zinnen zijn meestal kort, er wordt veel wit gebruikt in de opmaak, soms leest het als een gedicht. Regelmatig komt ook de Maori-taal terug en hoewel ik die uiteraard niet kan lezen had ik geen enkele behoefte om te zoeken naar een woordenlijst (die is er wel hoor), het sprak gewoon voor zich.

Ik houd van het taalgebruik én van het verhaal, want mijn samenvatting doet het natuurlijk lang geen recht. Maar ik wil er liever niet te veel over zeggen, het is een verhaal dat je zelf moet ondergaan zonder dat je er al te veel verwachtingen en vooroordelen over hebt. Laat je gewoon meeslepen en geniet!

Tot slot:

Boek 30/53 #boekperweek
Boek 03/101 #flowboekenchallenge

Kerewin (The bone people)
Keri Hulme
De Arbeiderspers, 2011 24e druk