Bladzijde 26, zin 1: “Het is wel hard werken.”
Het eerste boek dat ik las om aan de eed, die ik met mijn hand op mijn boekenhart uitsprak, te voldoen werd: Toen ik je zag. Een boek dat ik niet zelf gekozen zou hebben – ik houd niet van (auto)biografieën – maar waar ik toch wel nieuwsgierig naar was. Bovendien had ik er goede verhalen over gehoord en was het filmpje van Isa erg lief.
Ik begon meteen, in de trein naar huis, en het las gelijk lekker weg, eenmaal thuisgekomen was ik al halverwege. (De reis duurde ook wel iets langer dan gebruikelijk.) Geen fijn verhaal, wel vlot en boeiend geschreven.
Waar gaat Toen ik je zag over?
Het verhaal veronderstel ik eigenlijk bekend. Maar voor wie net onder een steen vandaan gekropen is: Toen ik je zag vertelt het verhaal over Isa’s leven met Antonie Kamerling, over hun liefde en hun geluk, maar ook over de moeilijke periodes, zijn depressies en zijn zelfmoord. Ze vertelt over haar gevoelens bij zijn strijd. Over haar worsteling met zijn depressiviteit en de impact daarvan op haar leven en dat van hun kinderen.
Wat vind ik ervan?
Dat doet ze goed, het is een intens verhaal. De manier waarop ze zichzelf kwetsbaar opstelt door haar twijfels en gedachten achteraf door het verhaal te vlechten, maakt dat het heel dichtbij komt. “Leek dat alleen maar zo?” (blz 70) Je voelt haar worsteling, toen, maar ook nu, had ze het kunnen weten? En misschien erger, had ze het kunnen voorkomen?
Ik kan me voorstellen dat dit boek als je van iemand houdt die lijdt aan depressiviteit ongelooflijk mooi is. Herkenbaar, confronterend en troostend. Fijn dat er iemand is die heeft opgeschreven hoe jij je voelt, hoe het voor jou is en die dat begrijpt. Dat is volgens mij de kracht van dit boek en daarom is het heel fijn dat het er is en dat iedereen het lezen kan.
Toen ik je zag
Isa Hoes
Ambo | Anthos, 2013
Nog geen reacties