Review: Kieft | Michel van Egmond

Bladzijde 26, zin 1: “Ze is vier.”

Toevallig zag ik de aflevering van De Wereld Draait Door waarin Willem Kieft en Michel van Egmond vertelden over dit boek. Een typisch mannenboek leek het me, geschreven door een voetbaljournalist over een voetballer. Een voetballer die verslaafd raakt aan coke en drank, dat kan een spectaculair boek opleveren. Maar een mannelijke collega en voetbalfan, duidelijk doelgroep dus volgens mij, zei erover “na 60 pagina’s heb ik het weggelegd, ik vond het saai”.

Moetje

En dat vond ik eigenlijk ook. Natuurlijk is het heftig wat Wim Kieft is overkomen en het is best een interessant boek, maar het was voor mij wel een “moetje”. Zoals ik al eerder zei, ik houd niet van biografieën, en dit zou als schoolvoorbeeld kunnen dienen.

Interview

Het leest vaak als een zeer langgerekt interview, een dialoog tussen schrijver en onderwerp. Als een interview van een pagina of vijf in een tijdschrift of krant had ik het met interesse gelezen, maar het boek telt meer dan 350 pagina’s. Het is dus heel gedetailleerd, veel te gedetailleerd als je het mij vraagt. De inleidende stukjes bij ieder hoofdstuk bijvoorbeeld, een vraag uit het stappenwerkboek van de narcotics anonymous en Kieft’s antwoord, daarop sloeg ik al snel over, dat voegde voor mij niets toe.

Van Egmond

Maar Michel van Egmond schrijft wel prettig en geeft, voor zover ik dat beoordelen kan natuurlijk, een eerlijk beeld van Wim Kieft, hij laat hem in zijn waarde en oordeelt niet. Dat maakt dat ik dit toch wel een aardig boek vind. Te lang, wat saai en ik zou het zeker niet aan iedereen aanraden, maar zijn plek in het rijtje genomineerden vind ik gerechtvaardigd, en dat vond ik voordat ik het las beslist niet.

Heb je trouwens al gestemd? Zo niet, doe het nu meteen even, via deze link.
Update: Kieft wint de NS Publieksprijs 2014

Kieft
Michel van Egmond
Voetbal International, 2014