Review: Honderd jaar eenzaamheid | Gabriel García Márquez

Bladzijde 26, zin 1: “Zodra deze door de reus geopend werd, walmde er een ijzige adem uit omhoog.”

Het mooiste boek dat ik ooit las, en herlas, en herlas, en weer herlas. Ik denk dat ik het al 10 keer gelezen heb inmiddels en het verveelt me nooit. Ik was een jaar of 19 toen ik het kocht en voor het eerst las, en sindsdien is het mijn mooiste boek. Toch jammer dat je een boek maar één keer voor het eerst kan lezen.

Ongelooflijk rijk verhaal

Maar ook herlezen is dus fijn. Dit prachtige verhaal over de familie Buendía. Het is eigenlijk een bizar verhaal met zijn vele heel bijzondere personages, verwarrende namen, vreemde geschiedenissen en nog mooiere zinnen dan je je kan voorstellen. Eigenlijk maakt het niet uit waar je het boek openslaat, zo’n beetje iedere zin kan als eerste zin dienen. Maar lees het van begin tot eind en laat je betoveren. Wat een fantasie had deze man en wat kon hij schrijven!

Meesterwerk

Een korte samenvatting geven doet eigenlijk tekort, de charme van het boek zit in de personages, de taalkundige vondsten, de dialogen en de beschrijving van de bizarre wendingen die het leven van de familieleden neemt. Dat valt niet samen te vatten, dus dat ga ik dan ook niet proberen. Liever leg ik het boek weer op mijn nachtkastje en geniet ik opnieuw van dit meesterwerk en eigenlijk zou jij dat ook moeten doen 😉

Van welk boek krijg jij nooit genoeg?

Honderd jaar eenzaamheid
Gabriel García Márquez
Uitgave in Rainbow pocketboek, 1999