Thriller

Bladzijde 26, zin 1: “De Sint Vituskerk is afgeladen.”

“Goede cover” dat is het eerste wat ik dacht bij dit boek, lekker opvallend en anders. Debet is een vervolg op De Eetclub maar kan ook los gelezen worden, gelukkig maar want De Eetclub staat nog niet op mijn “gelezen-lijst”. De personages uit het boek zijn wel overwegend hetzelfde blijkt gaandeweg het verhaal, maar ik heb het niet als gemis ervaren dat ik De Eetclub niet gelezen heb.

Waar gaat Debet over?

Debet is een lekker boek. Het speelt 30 jaar later, Karen is getrouwd met Michel en denkt het allemaal voor elkaar te hebben. Tot Michel een ernstig auto-ongeluk krijgt en sterft. Karen’s zekerheden blijken ineens heel onzeker, er lijkt van alles aan de hand. Terwijl ze haar grip op haar leven terug probeert te krijgen, raakt ze weer betrokken bij haar vroegere vrienden van de eetclub en dat blijkt niet zo’n heel goed idee.

Wat vind ik ervan?

Ik heb Debet met meer plezier gelezen dan De kraamhulp, ik had niet zo’n sterk trucjes-gevoel (lees mijn blog over De kraamhulp, dan begrijp je hopelijk wat ik hiermee bedoel) en dat was prettig. Wel vind ik de hoofdpersoon, Karen, niet altijd even handig. Dat geeft me dan weer een “dat zie je toch van mijlen ver aankomen”-gevoel. Iets dat ik ook vaak ervaar als ik een James Bond kijk. Maar dat is ook eigenlijk wel een goede typering voor het boek. Het is net als een goede James Bond: soms heb je er gewoon zin in, je weet wat je krijgt, het is spannend en het is op één avond (of twee in dit geval) weer voorbij. Dan weet je hoe het zit en kan je weer verder met de orde van de dag.

Een aanrader dus. Wat vond jij? Verdient Debet de NS Publieksprijs? Stemmen kon hier, maar inmiddels is de winnaar bekend.

Debet
Saskia Noort
Anthos, 2013

Bladzijde 26, zin 1: “Als ze pijn kreeg van het extra gewicht van de baby kon ze nauwelijks gaan verliggen.”

Boek twee voor de NS Publieksprijs. Over een psychopate als kraamhulp. Echt zo’n boek voor op vakantie om te lezen als je even een break wilt van je “zware” literatuur. Het is best spannend en leest vlot weg, je hebt het zo uit. Maar je leest het geen tweede keer, althans ik niet. Daarvoor vind ik het verhaal te dun en te nietszeggend, het voelt voor mij als een trucje. Dat klinkt onaardig en misschien denk jij er heel anders over, dat kan natuurlijk en dat is ook zo leuk aan boeken, dat iedereen er iets anders in leest.

Trucje

Ik zal proberen of ik het uit kan leggen. Het is iets wat ik vaker heb bij thrillers, alsof er een format klaarligt dat alleen nog ingevuld hoeft te worden rondom een bepaald onderwerp. Standaardingrediënten, namelijk een hoofdpersoon in kwetsbare situatie, een psychopaat, een sympathieke tegen de stroom inroeiende politieagente, een onsympathieke echtgenoot, een dun liefdesverhaal voor de sympathieke agente enzovoorts enzovoorts. Esther Verhoef beheerst het trucje helemaal en daarom is het toch een leuk boek. Prima als tussendoortje, maar het laat geen diepe indruk achter.

Ik ben benieuwd of jij mijn gevoel over het trucje herkend.

Heb je trouwens al gestemd? Dat kan hier.
Update: Stemmen hoeft natuurlijk niet meer, de winnaar is inmiddels bekend.

De kraamhulp
Esther Verhoef
Ambo | Anthos, 2014