Bladzijde 26, zin 1: “Zij ook, geloof ik.”
Hier verheugde ik me op. Een boek van Camus, dat stond al lang op mijn leesverlanglijstje. Na De oude man en de zee opnieuw een echte klassieker, ik was benieuwd of ik er net zo van zou genieten. Maar helaas…
Bladzijde 26, zin 1: “Maar zij waren nog best en hadden de prima sardines om er de geur en aantrekkelijkheid aan te verlenen.”
Een echte klassieker. In een prachtig geïllustreerd jasje. Die moest ik wel lezen (en hebben) toch? Tot mijn verbazing staat hij niet op mijn #flowboekenchallenge-lijst, maar ik ben heel blij dat hij sinds oktober in onze boekenkast staat.
Bladzijde 26, zin 1: “En in de wachtkamer van het kantoor, daar zitten altijd een hoop mensen te kletsen, maar jij bemoeit je met niemand.”
Tijd voor een echte klassieker uit de Nederlandse literatuur: Kees de jongen van Theo Thijssen. Van deze schrijver las ik eerder al De gelukkige klas, dat beviel me toen prima. Naar Kees de jongen was ik erg nieuwsgierig, er wordt zo hoog van opgegeven.
Bladzijde 26, zin 1: “Op zijn vijfendertigste was hij zojuist tegen zijn zin uit de Jeugdbond gezet en vóór zijn overgang naar de Jeugdbond had hij het voor elkaar gekregen dat hij een jaar langer dan volgens de statuten was toegestaan, bij de Spionnen mocht blijven.”
“Big brother is watching you.” Het is zo’n zinnetje wat je regelmatig hoort, en het komt dus uit dit boek. 1984, dat in 1949 al geschreven werd door George Orwell. Een heuse toekomstroman dus, waarbij we het toekomstmoment al voorbij gestreefd zijn, net als bij Prince fameuze 1999. Ik had het nog nooit gelezen, en vond dat ik daar toch eens verandering in moest brengen.
Bladzijde 26, zin 1: “Waar ik mee begon, was mijn lichaam aan ontberingen te laten wennen.”
Mijn #Flowboekenchallenge is de enige reden dat ik Frankenstein las. Ik heb er op de middelbare school een verfilming van gezien, die vond ik afschuwelijk. Het boek trok me totaal niet, maar eerlijk is eerlijk, het viel me alles mee.
Bladzijde 26, zin 1: “En toen een tijdje later de deur zachtjes opengedaan werd en Narziss binnenkwam om te zien hoe het stond met de zieke, lag deze te slapen en had hij alweer een beetje kleur op zijn wangen.”
Om eerlijk te zijn zag ik best wel een beetje tegen het lezen van dit boek op, een Duitse klassieker, dat leek me erg droog en moeilijk. Maar dat viel me echt reuze mee. Het is zelfs heel goed verteerbaar, ondanks alle filosofische vraagstukken die voorbij komen.
Deze maand deed ik mee aan Ik lees Frans van Literasa, ik ben dol op dat soort thema’s dus ik vond het erg leuk om te doen en ik wil de boeken die ik las ook graag wat aandacht schenken. Maar om nou te voorkomen dat dit blog straks alleen nog maar reviews bevat besloot ik om dat in de vorm van een 3-in-1-review te doen, wat eigenlijk niet meer is dan drie kleinere reviews in één blogpost…
Terwijl ik schrijf luister ik trouwens naar een ernstige, maar wel heel toepasselijke guilty pleasure. Grijsgedraaid toen ik nog op de middelbare school zat (ook toen al guilty pleasure) en jaren niet gehoord: D’eux van Céline Dion… en heel gênant, ik kan sommige liedjes nog steeds woord voor woord meezingen.
De onnozele hals (Histoire du véritable Gribouille)
George Sand (Vertaling: Rosalien Witsen)
De Geus 2014
♥♥♥
Een sprookje over een goede en eerlijke jongen die in de wereld van hommels, bijen en mieren terechtkomt. Zolang meneer Hommel aan de macht is gaat het steeds slechter met de wereld, aan Gribouille de taak om de wereld te redden van dit lot met behulp van de feeënkoningin en haar bloemenvolk.
Ik ben dol op sprookjes en heb dus genoten van dit fantasievolle verhaal. Het doet wel wat ouderwets aan, maar dat is geen wonder, George Sand schreef dit al in 1837. De uitgave die ik las (uit de e-bookscollectie van de bibliotheek) bevat tekeningen van haar zoon Maurice. Zoals het hoort bij een sprookje is het een verhaal met een moraal, maar zoals het ook hoort bij een sprookje, geeft dat helemaal niets. Ik werd er blij van!
Het grote avontuur (Le grand Meaulnes)
Alain-Fournier (Vertaling: Max Nord)
Singel Uitgeverijen 2006
♥♥♥♥
Ook dit is een oudje, geschreven in 1909 toen Alain-Fournier 22 was. In een klein Frans dorpje wordt op een dag de 17-jarige Meaulnes in een onderwijzersgezin opgenomen. Op een zwerftocht rond het dorp verdwaalt Meaulnes en komt terecht op een geheimzinnig landhuis waar een bruiloftsfeest wordt gevierd. Het geheel doet sprookjesachtig en mysterieus aan en eindigt voortijdig omdat het huwelijk onverwachts wordt afgeblazen. De dochter des huizes maakt echter grote indruk op de jonge man, hij wordt verliefd op haar en leeft daarna nog slechts om haar terug te vinden. Het landhuis lijkt echter onvindbaar en het avontuur wordt geheimzinniger en Meaulnes raakt steeds meer geobsedeerd.
Wat een mooi boekje dit! Ik begrijp heel goed waarom dit tot de klassieke Franse literatuur behoort, het is een prachtig verhaal, boeiend, geheimzinnig, een tikje sprookjesachtig. En helaas, ook tragisch, want het loopt niet goed af. Het is ook een boekje dat zich goed leent voor een leesclub of om te lezen voor je lijst, het barst van de thema’s waar je vragen over kan verzinnen. Ik ben blij dat ik het gelezen heb.
Tot ziens, meneer Friant (Au revoir Monsieur Friant)
Philippe Claudel (Vertaling: Katelijne de Vuyst)
De Bezige Bij 2010
♥♥♥
Een heel bijzondere novelle waarin de schrijver een terugblik op het leven van zijn grootmoeder en zijn eigen herinneringen aan haar vervlecht met zijn visie op een aantal schilderijen van Emile Friant. Uiteraard zijn de betreffende schilderijen in het boekje opgenomen. Door de vrij smalle bladspiegel en het poëtische taalgebruik van Claudel voelt het bijna alsof je een lang gedicht leest.
Ik las dit boekje voor de tweede keer, de eerste keer vond ik het prachtig weet ik nog. Nu had ik het op mijn nachtkastje liggen en las dus steeds korte stukjes voor het slapengaan, vaak werkt dat heel goed met boeken die ik al ken, maar deze keer niet zo. Doordat een echte plot ontbreekt had ik weinig houvast en dat heb ik wel gemist. Wat mij betreft dus zeker een verhaal om aan een stuk te lezen, of dat je in ieder geval niet in teveel kleine stukjes moet opdelen. Maar dat zal geen probleem zijn, het is nog geen honderd pagina’s dik. Maar als je van schilderachtig taalgebruik en van de schilderijen van Friant houdt is het zeker een aanrader.
Meedoen aan deze maand heeft me in ieder geval al drie fijne leeservaringen bezorgd, vooral Het grote avontuur vond ik een erg fijne verrassing. Ik lees ook nog Nostalgie van het geluk van Amélie Nothomb, daarvan ben ik wel van plan om een volledige review te schrijven, deze staat nu gepland voor donderdag 15 oktober, nog even geduld dus.
Volgend jaar doe ik zeker weer mee en dan iets beter voorbereid dus met een hogere pile à lire. Dan ga ik ook proberen een boek in het Frans lezen, dat lijkt me eigenlijk wel weer eens heel erg leuk. Kortom, laat ik vooral blijven toegeven aan impulsieve uitspattingen!
Wat is het laatste boek van een Franstalige schrijver dat jij las?
Bladzijde 26, zin 1: “Zo, dacht Septimus, omhoogkijkend, ze geven mij signalen.”
Het heeft even geduurd voordat er weer een blog van mij verscheen, ik was een paar dagen bij mijn ouders en hoewel ik me had voorgenomen te bloggen kwam daar natuurlijk niets van terecht. En als je dan eenmaal uit je ritme bent… Maar goed, nu weer vol frisse moed en voor één keer een review op zaterdag.
En wel de heerlijke Mrs Dalloway, het vierde boek in mijn Flowboekenchallenge. Gisteravond las ik de laatste bladzijden, met een stuk chocola en kop thee onder handbereik en Joni Mitchell op de speakers, een perfect avondje dus. (De chocola was trouwens erg lekker Margriet, mits je van chilipeper houdt want die was niet te missen *stoom uit oren*.)
Bladzijde 26, zin 1: “Zodra deze door de reus geopend werd, walmde er een ijzige adem uit omhoog.”
Het mooiste boek dat ik ooit las, en herlas, en herlas, en weer herlas. Ik denk dat ik het al 10 keer gelezen heb inmiddels en het verveelt me nooit. Ik was een jaar of 19 toen ik het kocht en voor het eerst las, en sindsdien is het mijn mooiste boek. Toch jammer dat je een boek maar één keer voor het eerst kan lezen.
Maar ook herlezen is dus fijn. Dit prachtige verhaal over de familie Buendía. Het is eigenlijk een bizar verhaal met zijn vele heel bijzondere personages, verwarrende namen, vreemde geschiedenissen en nog mooiere zinnen dan je je kan voorstellen. Eigenlijk maakt het niet uit waar je het boek openslaat, zo’n beetje iedere zin kan als eerste zin dienen. Maar lees het van begin tot eind en laat je betoveren. Wat een fantasie had deze man en wat kon hij schrijven!
Een korte samenvatting geven doet eigenlijk tekort, de charme van het boek zit in de personages, de taalkundige vondsten, de dialogen en de beschrijving van de bizarre wendingen die het leven van de familieleden neemt. Dat valt niet samen te vatten, dus dat ga ik dan ook niet proberen. Liever leg ik het boek weer op mijn nachtkastje en geniet ik opnieuw van dit meesterwerk en eigenlijk zou jij dat ook moeten doen 😉
Van welk boek krijg jij nooit genoeg?
Honderd jaar eenzaamheid
Gabriel García Márquez
Uitgave in Rainbow pocketboek, 1999
Dit leek mij een perfect boek voor tijdens de vakantie! En dat was het ook, wat een fantastisch fijn verhaal!