Minuut 26, zin 1: “”You know, I didn’t want us to stay in touch,” she said, “look, we got our own lives.””
Soms wil je gewoon lekker lezen, je helemaal overgeven aan een boek en nergens anders aan denken. De boeken van Harriet Evans doen dat bij mij altijd goed. Daarom koos ik dit boek om te luisteren toen ik laatst even geen zin had in zelf lezen… en het lukte haar alweer. 🙂
Bladzijde 26, zin 1: “Ik heb altijd meer op mijn vader geleken, met zijn zeldzame zachtaardigheid en engelengeduld die in het dorp als deugden werden beschouwd.”
Zelfs in het saaie zwart-wit van mijn e-reader vind ik deze cover prachtig (dat licht!) en ook de titel intrigeerde me. Het bleek een mooi boek over een arm gezin in Turkije.
Bladzijde 26, zin 1: “Olivia reed door het donker terug naar huis en wist dat ze nooit meer van hem af zou komen.”
Het boekenweekgeschenk van 2016: Broer. Op een gegeven moment hadden we hier in huis wel vier exemplaren, en we hadden er allebei ook al eentje afgeslagen. J is tijdens de boekenweek jarig en aangezien er ook op zijn verlanglijstje vaak boeken staan, hebben we vaak meerdere exemplaren van het boekenweekgeschenk van dat jaar. Die delen we overigens uit aan wie ze hebben wil, dus ze komen zeker goed terecht.
Bladzijde 26, zin 1: “Ze begrepen elkaar, zonder erover te praten.”
De cover van dit boekje raakt me. Op het eerste gezicht een heel vrolijk beeld, maar als je dan nog eens kijkt dan lijkt dat toch niet helemaal zo vrolijk. Niet dat het naargeestig wordt, maar wel mysterieus en dat maakte me nieuwsgierig.
Bladzijde 26, zin 1: “‘En viel het mee?’ vraagt de chirurg achteraf.”
Na het prachtige Kom hier dat ik u kus was ik heel nieuwsgierig naar deze roman, die volgens sommigen nog beter is. Meer dan vijf hartjes heb ik echter niet te vergeven, en ik zou ook echt niet kunnen kiezen. Ze zijn allebei heel erg schitterend.
Bladzijde 26, zin 1: “In minder dan een halfuur loopt Rose naar het hart van de stad door lommerrijke straten, langs stijlvolle huizen met tuintjes achter smeedijzeren hekken.”
Vorig jaar struikelde je op de stations over de posters waarop dit boek werd aangeprezen, dus toen het voorbij kwam in de Elly’s Choice-collectie besloot ik het te downloaden. Vooral ook omdat ik graag familiegeschiedenissen lees en eigenlijk ook wel graag, al vind ik het gek om zo op te schrijven, over de Tweede Wereldoorlog.
Bladzijde 26, zin 1: “‘We gaan ze aan de arme mensen geven,’ zegt tante Roos, alsof dat het beter zou maken, ‘behalve de spullen die mij of tante Emma nog goed zouden staan, misschien.”
Zo’n prachtige titel! Dit boek moest ik gewoon lezen, ook als het geen boek van de maand was geworden bij DWDD was het op mijn e-reader terechtgekomen, met als bonus bovendien een mooie cover. En je ziet het waarschijnlijk al aan de vijf(!) hartjes in het plaatje, ik vond het een heerlijk boek!
Bladzijde 26, zin 1: “De OU neemt iedereen aan, en hun diploma’s zijn het papier niet waard waarop zijn afgedrukt.”
Eén van de hoofdpersonen heeft een heel mooie Ierse naam, mooi maar wel bizar gespeld: Aiofe. Ik had geen idee hoe je het uit moest spreken, ik las dus maar iets als ajoifu, maar dat klonk natuurlijk niet dus heb ik de hulp van Google ingeroepen. Dit zou de juiste uitspraak moeten zijn: Aiofe Je hoort, ik kwam nog niet in de buurt. 🙂
Bladzijde 26, zin 1: “Ze hoort de baby huilen.”
Kennelijk zat er een thema in de boekcovers die ik koos bij mijn laatste biebbezoek: ook deze kijkt iemand op de rug. Het verhaal Vanuit de verte speelt zich af bij een heel ander type gezin, maar gaat net als bij Het spijt me zo ook over hoe om te gaan met schuldgevoel.
Nu haar moeder op sterven ligt en ze voor het afscheid terugreist naar haar geboorteplaats in Canada, kijkt Nathalie terug naar haar jeugd. Waarom ging ze weg? Waarom ging ze zo zelden terug? En waarom wil ze niet dat haar huidige man kennismaakt met haar familie? Allemaal vragen die je als lezer binnen no-time aan jezelf stelt, wat is daar gebeurt?
Ze beschrijft haar familie als vrome hardwerkende mensen, melkboeren, dichtbij de grens met de Verenigde Staten. Er zijn vier kinderen, waarvan Nathalie de jongste is. Als zij veertien is komt er een nieuwe knecht, River, en met zijn komst komen ook de veranderingen.
Ik vond dit een heel prettig geschreven boek. Het is alsof je door haar herinneringen dwaalt en er zelf bij bent, soms onderbroken door momenten waarop ze het heden en haar huidige worsteling met die herinneringen beschrijft. Het maakte dat ik heel makkelijk het boek ingetrokken werd, ik leefde en voelde echt met Nathalie mee. Soms heb ik dat, dan wil ik eigenlijk niet dat er een einde komt aan het verhaal omdat ik dan afscheid moet nemen van een hoofdpersoon die zo bekend en vertrouwd voelt. Heel mooi!
Vanuit de verte (After River)
Donna Milner
Uitgeverij De Kern, 2008
Als je net als ik fan bent van Pride and prejudice van Jane Austen (ik kan maar niet wennen aan de Nederlandse titel) dan moet je dit boek gewoon lezen.