Bladzijde 26, zin 1: “De man knielde op de grond, kroop op handen en voeten, verschoof en draaide stenen om – Etan wist dat hij de moeite niet zou nemen om ze terug te leggen op hun plek.”
Nog niet zo lang geleden las ik ergens een enthousiaste recensie van dit boek met zijn merkwaardige titel. Helaas weet ik niet meer waar. Het stond al op mijn #allesuitdekast-lijst, maar die recensie motiveerde me het ook daadwerkelijk te lezen. Het heeft me positief verrast.
Browsing Tag
Familie
Bladzijde 26, zin 1: “Vier dagen later liep Lydia bijna tegen de muren op.”
In het kader van mijn #allesuitdekast– en ‘dus ook van mijn e-reader’-challenge, las ik dit boek. Ik kan me niet goed herinneren of ik al eerder iets van deze schrijfster las, het zou zomaar kunnen. Het was in ieder geval een fijn boek voor in de trein, al heb ik af en toe wel wat tranen weg zitten knipperen.
Bladzijde 26, zin 1: “Dat iedereen ervan uitging dat ook zij wel mee zou doen.”
Mijn moeder komt ook uit een groot katholiek gezin, dus ik was erg benieuwd naar dit boek. Ik raad het haar ook zeker aan, ik denk dat ze best het een en ander herkent. Al waren ze bij haar thuis lang niet zo streng in de leer.
Bladzijde 26, zin 1: “Je ne sais pas si j’amais mon père.” (“Ik weet niet of ik hield van mijn vader.”)
Beetje vreemd natuurlijk, om een boek te reviewen dat alleen in het Frans en Engels (We only saw happiness) verschenen is. Maar goed, ik heb het gelezen en vond het zeer de moeite waard, dus ik doe het toch maar. Maar ik snap het helemaal als je deze review overslaat. Als ik deze titel zou moeten vertalen trouwens, dan zou het zijn: We zagen slechts geluk.
Gregoire Delacourt ken je misschien van De lijst van al mijn wensen. Dat las ik al eens en daar heb ik ook van genoten, dus toen ik deze zomer in Le-Puy-en-Vélay een boek zocht van een Franse schrijver koos ik voor een boek van zijn pen (ondanks de ongelooflijk lelijke cover).
Bladzijde 26, zin 1: “Ik houd voor me dat ik niet bij de groep hoor die vaak voor feestjes wordt uitgenodigd, maar ik vermoed dat mama dat al weet, want haar stem wordt zachter.”
Dit boek is een van mijn zomeraanwinsten van dit jaar. Ik viel voor de prachtige cover. En omdat hij op mijn noglezenlijst stond (tip van Biebmiepje.nl), mocht hij mee naar huis. Afgelopen zondag ben ik erin begonnen en dinsdagavond had ik hem al uit (en dat terwijl ik er maandag geen letter in gelezen heb), een echte pageturner dus!
Bladzijde 26, zin 1: “Ik had haar weleens gezien, want zo nu en dan zwierf ze ’s nachts bij de huizen rond, op zoek naar etensresten voor haar halfvolwassen jongen; die nacht werd ze aangetrokken door de lucht van het hert dat ik een paar uur daarvoor op het erf had ontweid.”
Naar aanleiding van een blogpost van Sue van Boekenz heb ik dit boek op mijn noglezenlijst en het leek me perfect voor de vakantie. De cover ziet er zo prachtig mediterraan, zomers uit, dat trok me heel erg. Maar eerlijk gezegd was ik alweer vergeten waar het boek over ging toen ik eraan begon, en dat maakte de verrassing waarschijnlijk nog groter.
Bladzijde 26, zin 1: “Meneer Lobe lachte breed.”
Bij de bibliotheek nam ik weer eens wat boeken mee voor mijn #flowboekenchallenge, waaronder deze. Een bildungsroman over een Joods jongetje in Amerika uit 1934. Daar houd ik wel van, snel lezen dus.
Bladzijde 26, zin 1: “‘Pap, breng je me naar de trein? Om een uur of twaalf?’ roep ik als ik de deur van de kamer open hoor gaan.”
Heb jij ooit zo’n schilderijtje gemaakt? Zo eentje waarbij je onderwerp verdeeld was in vakjes met een cijfertje erin en zo’n vakje moest je dan kleuren met de verf van hetzelfde nummer. Ik heb er ooit eentje gefabriekt, lang, lang geleden, een panda was het. Maar om nou te zeggen dat het echt mooi werd? Toch zou ik het best nog wel eens willen proberen, dus wie weet. In Iedereen kan schilderen is het vader Hans die schildert volgens dit principe, maar ik hoop toch dat ik niet zo maf ben als hij.
Naar de vuurtoren van Virginia Woolf, daar verheugde ik me nou echt op. Ik heb echt genoten van haar Mrs. Dalloway en Jacob’s kamer vond ik ook fijn. De cover maakt me om de een of andere reden ook blij, de kleuren, de vormen, het contrast. Ook als ik Virginia Woolf nog niet gekend had of geen #flowboekenchallenge zou houden, zou ik dit boek zeker lezen.
Bladzijde 26, zin 1: “Nog even luisterde ze met opgeheven hoofd, alsof ze wachtte op een gewoon geluid, een regelmatig, mechanisch geluid; en toen hoorde ze iets ritmisch, half gezegd en half gezongen, dat begon in de tuin terwijl haar man het terras op en neer liep, iets tussen gekreun en gezang in, en ze was opnieuw gerustgesteld, opnieuw overtuigd dat alles in orde was.”
