Review: Nummer 11 | Jonathan Coe

Bladzijde 26, zin 1: “De paradox is als volgt: voor mijn eigen geestelijke waanzin moet ik ervan uitgaan dat ik waanzinnig word.”

Had ik toch helemaal niet gezien dat dit boek een ondertitel heeft: of vertellingen die getuigen van waanzin. Dat was dus toch even een verrassing, maar een leuke!

Waar gaat Nummer 11 over?

Een moeilijk samen te vatten boek, zeker als je het al even hebt laten liggen. In het eerste deel logeert Rachel samen met een vriendinnetje bij haar grootouders. Eigenlijk hebben ze niet veel gemeen, het blijft dus bij een week. Toch blijven hun levens elkaar raken, ook al verschillen ze enorm. Rachel gaat aan de slag als nanny voor een ultiem rijke familie, Alison wordt kunstenares en moet van heel weinig rondkomen.

De gebeurtenissen van die eerste week komen steeds terug in het verhaal, net als nummer 11.

Wat vind ik ervan?

Dit boek was echt heel anders dan ik verwachte, waarschijnlijk omdat ik die ondertitel gemist had en omdat de cover met iets Victoriaans aandoet. Ik zag later een plaatje van een Engelse cover waarbij onder het huis een kelder getoond wordt en dat past eigenlijk veel beter. Iets met onderstromen en dubbele lagen, en die kelder natuurlijk. Ik vraag me af waarom ze dit in deze editie hebben weggelaten.

Zou ik het boek meegenomen hebben als ik die subtitel had gezien?

Toeval bestaat niet in dit boek

Ondanks de aanprijzing ‘humoristisch’  op de achterflap vind ik het beslist geen grappig boek, al zijn mijn mondhoeken zeker gekruld tijdens het lezen. Maar niet vaak genoeg om grappig te zijn, daarvoor is het verhaal ook te diep, te bedacht en te vol lagen. Ik vermoed echt dat er nog van alles in zit dat ik gemist heb, nog meer dubbele lading, verwijzingen en thematiek. Ik ben benieuwd hoe het exemplaar van Lidewijde eruit ziet. Barstensvol krabbels in de kantlijn vermoed ik. 

Geslaagde opzet

Ik vond het een intrigerend boek, juist omdat niets toevallig is en vanwege de opzet. Hoewel Rachel en Alison duidelijk het belangrijkst zijn, speelt Coe met de rollen van zijn personages en hij neemt steeds sprongen in de tijd. Daar houd ik wel van. Ook leuk, hij geeft heel in het begin al een voorproefje van een van de laatste hoofdstukken, al heb je dat dan natuurlijk nog niet in de gaten.

Voorproefje

Toevallig staat dat voorproefje op bladzijde 26, waardoor ik bij het opzoeken van zin 1 (zie boven) getriggerd werd, het zat nog zo vers in mijn geheugen. Tijdens het lezen zelf heb ik dit dus niet gemerkt, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij 😉 Ik vind het achteraf wel leuk gevonden en achteraf onvoorstelbaar dat ik daar dus in eerste instantie overheen heb gelezen. Komt waarschijnlijk omdat ik toen nog niet zo in het verhaal zat en daarom vooral door wilde lezen om zo wel in die greep te komen (dat is gelukt trouwens).

Tegenstellingen

Het is een boek vol tegenstellingen: voedselbank vs überrijk, platteland vs stad, blank vs zwart, links vs rechts en ga zo maar door. Coe heeft daar duidelijk een bedoeling mee. En opnieuw, niets is toeval in dit boek. Net als nummer 11, want natuurlijk heet het niet voor niets zo. Het komt steeds weer terug. Fascinerend.

Nog eens?

Maar zou ik Nummer 11 nog eens lezen? Ja, ik denk het wel! En dan met een open mind en een stapel post-its, op zoek naar aanwijzingen om zo alle lagen op te speuren. Dat lijkt me best een leuke uitdaging, dus wie weet.

 

Waar dacht jij dat het boek over ging toen je de cover + titel zag?

 Tot slot:

Boek 38/100 #boekperweek

Volgende review: Zeven soorten honger | Renate Dorrestein

Nummer 11, of Vertellingen die getuigen van waanzin (Number 11, or, Tales that witness madness)
Jonathan Coe (Vertaling: Otto Biersma en Luud Dorresteijn)
De Bezige Bij, 2016
♥♥♥♥