Bladzijde 26, zin 1: “Ik kan er vijf achter elkaar zonder te stoppen.”
Gekocht ter gelegenheid van de Boekenweek, vanwege de prachtige titel en Kapitein Corelli’s mandoline. Had ik al veel eerder moeten doen. Wat schrijft deze man toch fantastisch.
Waar gaat Het stof dat van dromen valt over?
Voor de Eerste Wereldoorlog uitbreekt zijn de kinderen van drie buurgezinnen dikke vrienden. Ze zijn met 9, de vier zusjes McCosh, de 3 broers Pendennis en de 2 broers Pitt. Ze noemen zich de ‘Pals’ en minstens twee van hen zijn voorbestemd om samen oud te worden. Een paar jaar later staat de Eerste Wereldoorlog op het punt van uitbreken, en moeten de buurjongens naar het front. Rosie verlooft zich inderdaad met een van hen, maar haar geluk is slechts van korte duur.
Wat vind ik ervan?
Ik las het Het stof in slechts een paar dagen uit, waanzinnig mooi! Precies zoals ik had gehoopt, een boek dat je niet weg kan leggen, omdat je de hoofdpersonen in je hart sluit en ontzettend met ze meeleeft. Dat De Bernières kan schrijven wist ik natuurlijk al, maar dat neemt niet weg dat ik er opnieuw heel erg van genoot. Wat een heerlijk talent.
Dit boek is een soort mix van familie-epos en oorlogsroman. Genres die ik allebei graag lees.
Brieven
De beschrijvingen die De Bernières geeft van de verschrikkingen die de jongens meemaken in de oorlog zijn hartverscheurend, onvoorstelbaar gruwelijk en soms toch ook doorvlochten met lichtpuntjes en humor. Hetzelfde geldt voor zijn beschrijving van het leven thuis en ook na de oorlog. Soms pijnlijk, soms grappig, altijd boeiend.
De Bernières maakt veel gebruik van brieven, en past de stijl van de brief aan bij de afzender. Dit maakt het verhaal heel afwisselend en ook extra geloofwaardig. Je leest bijvoorbeeld de brieven naar huis van de jongens aan het front, inclusief nummer van de censor die de brief heeft goedgekeurd. Dat voelt heel echt. Ik houd erg van zo’n mix tussen brieven en proza, zeker als het zo goed gedaan is als bij Het stof. Een andere favoriet met zo’n mix is Het literaire aardappelschiltaartgenootschap van Guernsey. Sowieso een echte aanrader!
Rosie
Ook wisselt hij nog al eens van perspectief, maar Rosie is toch wel echt de hoofdpersoon van dit verhaal. Zij is een slimme, mooi, jonge vrouw, vreselijk verliefd op haar Ashbridge en dapper, koppig en diepgelovig. Haar enorme verlies houdt het verhaal bijeen en linkt alles met elkaar. Ik leefde intens met haar mee (dikke tranen) en wilde haar ook wel eens flink door elkaar rammelen. ‘Kom op meid, je laat je zoveel moois ontglippen.’
En steeds voelde ik ook die dreiging van de kennis van nu: er komt nog een oorlog. Zover reikt het verhaal overigens niet, maar weten dat het komt doet ook al iets.
Ottilie, Christabel en Sophie
Rosie heeft drie jongere zussen. Elk met een heel eigen en andere persoonlijkheid. Ottilie is de wijze van het stel, terwijl haar jongste zusje Sophie daarvoor eigenlijk de meest passende naam heeft. Net als Rosie gaat Ottilie in de oorlog aan de slag als verpleegster. Christabel is de artistiekeling, zij werkt als fotografe en leeft samen met een vrouw. Sophie is de durfal en de minst complexe. Ze is dol op zelfverzonnen woorden: “miradibuleus” bijvoorbeeld. De Bernières geeft hiermee volop ruimte aan zijn duidelijke liefde voor taal. Heerlijk, en een hele uitdaging voor de vertalers, maar die hebben zich prima van hun taak gekweten.
Wijze woorden
Ik vond ook wijsheid en troost in dit boek:
“Toen zei hij: ‘Probeer te zien wat er nog wel is. Het lijkt misschien niet veel. Maar als je daarop voortbouwt, zal het vast meer worden.”
“Het was of hij zijn vaders stem hoorde: ‘Als je net zoveel teruggeeft als jou gegeven wordt, jongen, dan kan je er nooit ver naast zitten.'”
Mooie titel
Tot slot, ook nog even petje af voor die fijne titel. Hoe mooi bedacht! Achterin het boek geeft De Bernières de credits voor die zin aan een goede vriend, mooi. Maar credits voor hem omdat hij de potentie heeft gezien en hem in het verhaal heeft verwerkt.
“‘Moet je al die glimmende spikkeltjes zien die hier rondwarrelen,’ zei Sophie. ‘Weet je wat dat is?’
‘Weet jij het? Wat dat is?’
‘Dat is het stof dat van dromen valt.'”
Naar dat stof zal ik dus nooit meer kijken zonder te glimlachen, zo mooi.
Hij vertelt achterin het boek trouwens ook waarom hij dit verhaal geschreven heeft, ook leuk om te lezen.
Hoe noem het ‘stof dat van dromen valt’?
Tot slot:
Boek 29/100 #boekperweek
Volgende review: Paarse hibiscus | Chimamanda Ngozi Adichie #flowboekenchallenge
Het stof dat van dromen valt (The dust that fall from dreams)
Louis de Bernières (Vertaling: Auke Leistra & Atty Mensinga)
Uitgeverij De Arbeiderspers, 2016
♥♥♥♥♥
Van dezelfde schrijver: Kapitein Corelli’s mandoline
Nog geen reacties