Review

Review: Gebrek is een groot woord | Nina Polak

Een paar jaar geleden las ik van Nina Polak: Wij zullen niet te pletter slaan. Ik was toen erg onder de indruk van haar schrijfstijl. Onlangs las ik in de krant dat ze een nieuw boek schreef: Gebrek is een groot woord. Dat kreeg meteen een plek op mijn verlanglijstje en heeft daar maar heel kort opgestaan. Ik was té nieuwsgierig!

Bladzijde 26, zin 1: “Ze vertelden me trouwens dat je misschien wel komt deze zomer.”

Gebrek is een groot woord | Nina Polak | Bladzijde26.nl

 

Waar gaat Gebrek is een groot woord over?

Nynke (bijnaam Skip) is Amsterdam en haar verleden ontvlucht. Ze zeilt al een aantal jaren als matroos op allerlei schepen en voelt zich daar best gelukkig bij. In Cannes ontmoet ze bij toeval oude vrienden uit Amsterdam. Ze nodigen haar uit om terug te komen en een tijdje in hun tuinhuisje te bivakkeren.

Wat vind ik ervan?

Een heel fijn boek weer, net als haar debuut. Wat een heerlijke zinnen.  Gewoon meteen vanaf de allereerste is het pats boem, raak: ik wil nu verder lezen.

“Jezus, hij is het, Juda.”

Wie is Juda? Waarom schrikt de ik-persoon daar zo van? En wie is die ik? Is het een hij/zij? Juda heeft dus iets voor hem/haar betekent, maar wat? Mij triggerde het in ieder geval enorm, knap, want ik lees ook heel vaak gewoon over die eerste zin heen.

En hoe komt ze erop – Jezus & Juda in één zin. Zit er nog meer van zulks verstopt in het boek? Ja, natuurlijk zou ik  haast zeggen, en dat is ook zo. Ik weet zeker dat ik ze lang niet allemaal gevonden heb, herlezen is dus een must.

En nog iets frappants, heb ik het nu goed gezien dat Manu uit We zullen niet te pletter slaan heel kort opduikt in dit verhaal?Dat ik dat zie is wel heel toevallig hoor – ik las net mijn review van toen en bladerde opnieuw door Groot gebrek en toen viel mijn oog op Manu. Wel leuk 🙂 En vraag ik me nu af, is het alleen Manu of zijn er meer?

Taalvirtuoos

Ik heb opnieuw genoten van haar stijl, van haar taalgevoel of misschien zelfs taalvirtuositeit. Het ritme in de dialogen, de bewust gekozen namen, de mooie nieuwe woorden ‘kippenvocht’, de krachtige en originele typeringen. Ik word er gewoon zo gelukkig van als ik dat mag lezen 🙂 Ik houd van het Nederlands en van taal in het algemeen en dan is zo’n boek echt een cadeautje. En dan is er ook nog de afwisseling in de ik-vorm, de WhatsAppjes, de e-mails en nog meer fijne vondsten. Wat een heerlijk talent heb je als je dit allemaal zo kan verzinnen en opschrijven.

Zinnen die me raakten

Tot slot kan ik het gewoon niet laten wat van die heerlijke pareltjes te delen:

“Ze is het. Zeven jaar ouder, maar zichzelf.”

Respect. Prachtig gezegd.

“Lood, mijn trouwe schipper, nooit te beroerd om te schelden als het niet nodig is, buigt zich over me heen, sjort aan de bretels van mijn zeilbroek.”

Heerlijk, wat een typering…

“Niet het schip, maar Lood is een verplaatsbaar thuis.”

En hoe mooi is dit, niet het schip trekt haar, maar de schipper, die als een thuis, misschien een vader voor haar is. En wat goed gekozen ook, Lodewijk, Lood… Dat bedoel ik dus met bewust gekozen namen.

“Ik ken allerlei substanties van tijd. Tijd die aan je trekt, tijd die je voortduwt, tijd die je omarmt. Ik ken rouwtijd, die zwaar op je weegt en je uitput; lusttijd, die onstuimig om je heen wervelt; zeetijd, die zich loom voor je uitstrekt. Hier, nu, terug in Nederland is er verloren tijd, die zich in negatief aan mijn zintuigen hecht en me de koortsige sensatie geeft dat het heden me door de vingers glipt. Er is een gat, een nooit geleefd parallel leven van zeven jaar aan land en terwijl ik met Borg over de boulevard van Zandvoort wandel – zijn hand stevig op mijn schouder, zodat het ook vriendschappelijk kan zijn – is daar weer die desoriëntatie. Hoe ben ik hier gekomen? Kan iemand mij een kaart van de tijd geven?”

Zo mooi, zo herkenbaar ook. De tijdsubstantie, maar ook het nooit geleefde parallel leven. Zo is het als je ergens lang niet was en het gewoon zonder jou is doorgegaan. Een vreemde gewaarwording als je erbij stilstaat, maar eigenlijk heel gewoon.

“De tijd zwelt aan, zinderend, als een zwarte golf, en klapt dan dubbel. Het dochtertje sterft in de ochtend.”

Ook deze komt keihard bij me binnen. Het meisje gaat dood en op dat moment staat de tijd stil, je voelt het aankomen en toch is het onverwachts, gaan vol de remmen erop en klapt de tijd dubbel omdat hij ineens niet verder kan. Ik vind het zo mooi bedacht!

Houd jij ook zo van het Nederlands?

Gebrek is een groot woord | Nina Polak | Bladzijde26.nl
Tot slot:

Boek 20/100 #boekperweek

Volgende review: Als de abrikozen morgen bloeien | Jessica Soffer

Gebrek is een groot woord 
Nina Polak
Prometheus, 2018
♥♥♥♥♥

Van dezelfde schrijver: We zullen niet te pletter slaan

Previous Post Next Post

4 Reacties

  • Reply Sandra 21 maart 2018 at 17:44

    Door jouw recensie weet ik gelijk weer waarom ik dit boek op mijn te lezen boeken lijst heb geschreven! Ik houd van dit taalgebruik <3 <3

  • Reply Lize 22 maart 2018 at 08:29

    Dit lijkt mij nog wel een goed boek.

  • Reply Marcia 8 april 2018 at 18:35

    Lijkt me een prachtig boek! Ik ga hem binnenkort lezen 😀

    • Reply Marloes 9 april 2018 at 20:30

      🙂 ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

    Ik wil wel reageren